Hallo allemaal! Zo leuk om jullie reacties te lezen. En opa omdat u het helemaal moet voorlezen maak ik speciaal voor u een extra lang en uitgebreid verhaal. Haha. Neehoor grapje, ik schrijf wat ik wil schrijven. Door de harde regen die er de laatste twee dagen was gevallen konden we misschien niet naar Dazhai door modderstromen en aardverschuivingen, die op de weg zouden zijn gevallen. De receptioniste van ons hotel had een paar mensen gebeld en ze gaf ons een nummer van een chaffeur die wel naar Dazhai reed. We moesten voor 8:30 bij het treinstation staan. Wij waren nog niet helemaal zeker of we dat gingen doen, want het plan was niet waterdicht. En straks staan we met al onze spullen in de bush bush met niemand die engels spreekt. Vanochtend werden we gewekt door het prachtige gezang van een man. Naast de rivier, waar wij met ons hotel aan zaten doen veel (oudere) mensen meditatie, excercise, zingen en Tai Chi waar ze de dag mee starten. De zingende man was al voor onze wekkers op en begon de dag met een liedje. De wekker stond om 7:00.... Het was een indrukwekkend gezang. Om 7 uur gingen we er toch maar uit en pakte onze spullen in. We hadden nog wat gedoe met onze airconditioning, die hadden we aangezet zodat onze kleren sneller droogde. Om kwart voor acht liepen we naar het treinstation die 15 minuutjes lopen was. Onderweg begon het nog een beetje te mieseren, maar dat stopte ook zo abrupt als dat het begon. Toen we naar het treinstation liepen vroegen erg veel mensen of we mee wilde met een tourbus, ze bleven maar aandringen. Maar als we onze ticket lieten zien hadden ze geen aandacht meer voor ons. We kwamen op het grote plein voor het treinstation waar veel bussen stonden. De receptioniste had ons een nummer van de bus meegegeven, dus ik ging op zoek naar het nummer van die bus. Maar alle bussen hadden alleen maar bordjes met Chineese tekens erop voor de ramen, en toen had ik ineens door dat ze het kentekennummer had gegeven. Daarmee hadden we het busje snel gevonden. We werden warm omhaald en mama stond even te kletsen met twee Chineze vrouwen die onder de indruk waren van mama's Chinees. De vrouwen wilde elkaar voor laten gaan om de bus uit te stappen en ze zeiden een bepaald woord en deden een bepaald gebaar. Mama herhaalde dit en ze vonden dat vreselijk grappig. Toen we naast elkaar zaten in de bus, bekeken we even ons kaartje van Dazhai. Toen vroeg een Chinese jongen die samen met zijn vriendin ging of hij ook even naar onze kaart mocht kijken. Hij sprak uitstekend engels. Zo raakte mama en ik met hem aan de praat en hebben we onderweg wat geklets over de Chinese cultuur enzv. We wisten dat hij en zijn vriendin ook naar Dazhai gingen dus we vetrouwden erop dat het goed ging komen. De chaffeur bracht ons tot zover hij ons kon brengen, want op een bepaalde plek van de weg lagen te veel grote stenen, dus niemand kan daar langs. Iedereen stapte daar uit en moesten we 30 minuten om de aardverschuiving wandelen. Een andere man nam ons mee om de weg te wijzen. Iedereen die naar Dazhai wil moet langs deze weg. Toen we daar uit het kleine busje stapte dromden er kleine oude vrouwtjes met rieten manden op hun rug om ons heen of zij hun backpack voor ons mochten dragen, voor geld natuurlijk. Het is gebruikelijk om je loeizware bagage aan hun af te geven zodat je zelf niks hoeft te dragen. Dat waren wij natuurlijk niet van plan, maar we zagen het genoeg bij andere Chinezen. Toen we op het terras bij ons hotel zaten te eten kwam er zelfs een draagstoel voorbij: een oude oma erin, 1 man voor en 2 mannen achter die het droegen. Echt ongelooflijk want het is nogal een stuk wandelen! Het pad tussen de rijstvelden langs de aardverschijving was een smal glibberig en modderig weggetje. Wij hadden ons voorbereid op de wandeling, dus goede schoenen aan, wandelstokken voor mama en water mee. Er was ook een meisje mee in onze bus die slippers aan had, en dus op haar blote voeten langs het weggetje naar boven moest. Onderweg zagen we dat ze veel passievrucht aan het verbouwen waren(naast de rijst natuurlijk). Na 30 minuten gelopen te hebben waren we bij het volgende dorpje. Daar stonden weer de kleine oude vrouwtjes in klederdracht die onze bagage wilde tillen voor ons, maar daar kwam niks van in. We hebben daar voor 1 yuan een verse passievrucht gekocht en het was heerlijk. We bleven dicht bij het Chinese stel die engels sprak, dan kwamen we wel terecht. Toen ging onze 'gids' op zoek naar de bus waar we verder mee mochten, maar die was er niet. Dus we werden onderverdeeld in auto's. Wij kregen er niet veel van mee, want ze stonden allemaal in het Chinees te blaffen. Gelukkig werd er ook aan ons gedacht en mochten wij ook in een auto stappen. Die auto bracht ons nog 15 kilometer door de bergen naar een ander dorpje, vanaf daar moesten wandelen. Deze chauffeur reed nog gekker dan Fransen in de bergen doen. Voor iedere S-bocht toeterde hij hard zodat als er iemand was, die zou stoppen. Ook reden we langs de grote stenen die op de weg waren gevallen, en dat was geen geintje. Enorme stenen waren naar beneden gegleden, je zag het bijna overal. Na ongeveer 30 minuten kwamen we aan in het dorp. Ook toen we daar weer uit stapte werden we aangesproken door kleine oude vrouwtjes. Maar wij zijn naturlijk bikkels en laten andere niet onze spullen dragen, in ieder geval geen vrouw die 3 keer ouder dan jezelf is.Vanaf dit dorp hadden we een map die ons de weg zou wijzen. Het was een mooie wandeling met een prachtig uitzicht over de rijstvelden. Vooral de stilte na het drukke Beijing was om te genieten, mooie natuur om ons heen. Onderweg kwamen we paarden tegen die bouwmatriaal heen en weer moest vervoeren. Grote bossen hout aan weerszijden van het paard. Dieren lopen los rond in deze dorpjes en je kan zien dat het zwaar werken is voor de mensen die hier wonen. Wat me ook nu op dit moment opvalt is dat ze erg smakken en slurpen hier. Dat is normaal... Het hotelbeheer zit namelijk aan een tafel achter mij te eten. Net werd er trouwens een kerstliedje gespeeld haha. Rudolf The Rednose Rendier. Op een gegeven moment kwamen we eindelijk aan in het dorp waar ons hotel staat: Dazhai. We moesten alleen nog ons hotel vinden, niet moeilijk toch? Wij lopen naar boven, en lopen en lopen en lopen langs veel hotels, maar de onze konden we niet vinden. Toen wees een eigenaresse van een hotel dat ons hotel boven de hare was, wij blij. Want wandelen met een backpack is echt afzien, respect naar Anneke die met Luukje(die zwaarder is dan mijn tas) een grote wandelig heeft gemaakt in de Alpen. Toen we bij dat hotel aankwamen riep onze engels sprekende vriend vanuit zijn raam naar beneden om ons te begroeten. Toen realiseerde we ons dat we in de bus hadden besproken dat hij in het hotel op de top zat en wij in het midden van het dorp... Te ver naar boven gelopen... Hij wilde ons helpen zoeken, maar wij vonden dat hij lekker moest gaan genieten met zijn vriendin. Mama en ik, "ervaren reizigers" vinden het wel. We zijn daarna lekker rustig naar beneden gaan lopen en hebben het aan iedereen gevraagd die we tegen kwamen om fouten te voorkomen. We zijn van plaats naar plaats gestuurd en hadden het gevonden! Het hotel zat in een klein zijstraatje die we totaal over het hoofd hadden gezien. We hebben meteen onze met modder besmeurde schoenen uit gedaan en hebben onze tassen afgedaan, meteen een verlichting voor je schouders. We zijn in de lobby gaan zitten en hadden ons ingecheckt. Op onze hotelkamer hebben we alle spullen uitgepakt en ik ben even gaan liggen, lekker uitrusten. Vanuit onze hotelkamer hebben we een adembenemend uitzicht.Toen hebben we op het terras gegeten: fried beef shred noodles en stewed patato's and pork. Het was echt heerlijk, na zo'n wandeling smaakt alles lekkerder en beter. En nu zitten we hier: in de gezellig lobby van het hotel, met een uitzicht over de rijstvelden, met kerstmuziek op de achtergrond. Morgen gaan we s'ochtend naar de echte top van de berg en gaan we s'middags terug naar Guilin waar we in een ander hotel overnachten. En dat terug gaan word wel lastig want afdalen op een smal glibberig paadje is moeilijker dan stijgen. Ik bedenk me maar gewoon dat als Chinesen vrouwen het in hun maxijurk en hakjes kunnen, dan kan ik het ook op mijn goede schoenen. Stay Tuned!