Hallo allemaal! Bedankt voor al jullie lieve reacties, dat moedigt ons echt aan. Vandaag zijn we weer naar het weeshuis gegaan. Ik was erg enthousiast want we hadden de kinderen voor een dag niet gezien. Vroeg op om naar de bijbelstudie te gaan. Iedereen in het team mag zichzelf opgeven om een avonddienst of ochtenddienst te leiden. Elk kleurgroepje moet een avond de dienst hebben geleid, en mama haar groepje en mijn groepje zijn al geweest. Ontbeten in de lokale kantine wat nu een beetje eenzijdig begint te worden. Maar we zullen dit eten in Nederland niet meer eten dus we genieten van elke hapje. Het eerste wat mama gaat eten als ze thuis komt is een broodje met kaas, en ik met chocoladepasta en een dikke laag boter. In China rijden ze veel op elektrische scooters, je ziet ze overal en staan zelfs in de supermarkt om op te laden. De Chinezen zijn erg bang dat hun scooter wordt gestolen dus als er iets maar te dicht bij komt gaat er een alarm af. Het is geen normaal alarmpje, nee, het is een keihard alarm met subalarmpjes. Eerst hoor je een keiharde eenzijdige toon, dan een hoorn, dan een megafoon, en dan een soort toeter. Moet je je voorstellen dat er op het plein voor ons hotel kriskras meer dan 50 scooters staan, en veel mensen lopen die per ongeluk een scooter kunnen aanstoten. De kans dat een scooteralarm af gaat is meer dan > 90% (geleerd uit ervaring en wiskunde) We horen dit alarm vaak afgaan als we slapen, als we chille in onze slaapkamer, als we naar het weeshuis rijden etc. Etc. Onderweg naar het weeshuis zaten we met meer mensen in het busje, dus ik zat bij mama op schoot. Gelukkig is het maar ongeveer 5 minuutjes rijden. We kwamen aan bij het weeshuis en mama ging naar de babies. Ik ging met mijn groepje naar de Big Girls. En Anneke even terug op jou reactie. Het is erg lastig om een kring tijd te doen als we aankomen. Het is erg chaotisch en iedere dame wil ons meetrekken in hun eigen kamer. Als we het echt willen dan hebben we meer mensen nodig, want het zijn veel dames en ze zullen niet blijven zitten. We zijn ongeveer met z'n 4en op de hele afdeling van de Big Girls. Er zijn zoveel dames, het is lastig om iedereen aandacht te geven. Ik voel me steeds meer thuis op de afdelingen waar we heen gaan, we worden met open armen en plezier verwelkomt. Een van mijn lievelingsdelen van de dag is wanneer we uit de lift komen. Bijna alle dames komen naar ons toe, blij om ons te zien. En ik ben ook erg blij om ze weer te zien en leuke dingen met ze te doen. Je leert ze kennen, en je weet ongeveer wat ze leuk vinden. We kwamen binnen en we werden verwelkomt door de dames. Ik miste meteen het bazige dametje en ik vroeg aan een van de andere grotere dames waar ze was. Ze lag op haar bed te slapen, dus ik heb haar de hele ochtend lekker laten liggen. Ik heb de hele ochtend een beetje rond gelopen op de afdeling en met veel dames wat leuks gedaan. Er is een dame die een lange teenkalknagel had, ons team had nagelvijls meegenomen om de nagels van de dames te doen dus ik liet de dame zitten en begon haar lange teennagel te vijlen. Een van de verzorgsters zag het en vroeg of ik een schaar wilde, wat erg lief was en ik zei ja. Ik kreeg een schaar en kon daarmee de nagel van de dame weer kort knippen. Er is een kamer aan het einde van de gang en daar zitten de wat jongere dames. Ze doen de hele dag niks in die kamer, het is erg saai en gaan elkaar maar vervelen. Ik heb een dun meisje meegenomen die zware epilepsie heeft en daarvoor zware medicijnen krijgt. Door de zware medicijnen sukkelt ze de hele dag in slaap. Ik heb haar in mijn armen mee naar beneden genomen en we hebben buiten in een lekker koel briesje gezeten. Door de epilepsie heeft ze een soort hoofdstuk op om haar hoofd te beschermen als ze een aanval heeft en ze valt op de grond, die heb ik even af gedaan. Ze begon meteen met het wrijven in haar haren omdat het hoofdstuk eraf was. We hebben zo even een tijdje gezeten en ze viel in slaap. Ze was zo rustig, ze straalde vrede uit. Toen heb ik haar weer mee naar boven genomen in mijn armen en daar in een stoeltje gezet waar ze de hele dag in zit. Toen moesten we terug naar de bus. Terug in het hotel hebben we geluncht en een uurtje geslapen. Daarna gingen we terug naar het weeshuis. Mama ging naar de babies en ik naar de staatsverdieping. Bij de babies heeft mama de jongen mee naar buiten genomen die het heerlijk vind om naar buiten te kijken. Hij genoot met volle teugen, maar op een gegeven moment werd alle ruimte en alle indrukken een beetje te veel en nam mama hem weer mee naar binnen. Er is een babietje waar het niet goed mee gaat. Met 42 graden koorts zegt de dokter, die weet wat er aan de hand is, dat ze het liever niet tegen de verzorgster zegt omdat die anders de hoop opgeven. Mama en haar teamgenoten geven de baby veel liefde en kunnen haar loslaten want we weten dat ze naar een plek gaat waar ze met open armen wordt ontvangen en ze geen lijden meer heeft. Even voor de duidelijkheid wil ik zeggen dat ICC goed werk doet, er is veel verbeterde verandering met hoe het is geweest. Ze werken met al hun liefde en hard werk voor de kinderen, en het blijft lastig in een land als China waar ze westerse mensen als indringers zien. Ik ging met mijn groep naar de staatsverdieping. Ik wilde vandaag meer naar de babies gaan die ook zorg nodig hebben. Onze groep kwam binnen en we werden meteen meegesleurd naar de kamer met de Cerebrale Parese(een hersenbeschadiging tijdens de geboort of eerste levensjaar) jongens. Ik liep snel weg door de gang om in de babykamers te kijken. Ik ben in bijna iedere babykamer geweest om ieder kind wat aandacht te geven. Het is verchrikkelijk om weer weg te gaan uit de kamer, je wilt wel met ieder kind een goede relatie opbouwen en veel liefde geven. Ik wou dat ik mezelf kon clonen in 50 Marloesen en ieder kind zoveel aandacht geven als die wilt. Maar ik denk dat iedereen in het team dat wel wilt. In een van de kamers was een klein klein geelkleurig babietje die op sterven ligt. Haar organen doen het niet meer plus nog andere dingen die ik niet precies weet. Ik heb haar even in mijn armen gehouden en voor haar gezongen. Net zoals de andere baby bij mama, je moet het loslaten en realiseren dat het beter af is in de Hemel. Ze is er nu nog, dus iedere dag houd ik haar even in mijn armen en zing ik voor haar. Er is ook een baby die in een walker rondrijd door de gang en in alle kamers, ze is erg schattig en heeft over haar hele lichaam grote moedervlekken. Ze is erg geintresseerd in alles, en dat is fijn om te zien. Ik ging een andere kamer in en zag een spastisch jongetje in een stoeltje met een riempje(zodat hij er niet uit valt) Ik zag dat hij graag uit zijn stoeltje wilde en tilde hem op. Hij was erg blij dat hij opgetild werd en begon te kraaien van geluk. Ik nam hem mee naar het raam en knipperde ze ogen tegen het licht. Hij gaf me een grote glimlach en genoot van het lopen en het naar buiten kijken. Ik nam mezelf voor om de volgende dag hem mee naar buiten te nemen. We namen de grote jongens en een paar van de Cerebrale Parese jongens naar buiten. Wat ons echt verbaasde was dat de grote jongens zich erg goed gedroegen, ze waren rustig(natuurlijk wel enthousiast om naar buiten te gaan) deden hun eigen ding in de speeltuin en deden elkaar geen pijn. De ene jongen die ik op Josianne vind lijken die gister probeerde te bijten zat lekker op een stenen muurtje om zich heen te kijken. Een ander jongetje waar ik een zwaardgevecht mee heb gehad was aan het rondslenteren in de speeltuin en wij zaten met z'n 4en in de schommel elk met een kleine jongen. Het was heerlijk om even buiten te zijn met de kinderen, en ze genoten er ook van. Ook omdat het team er nu is om te helpen hebben de verzorgers ook de kans om 1 op 1 met een kind naar buiten te gaan. Het is fijn om te zien dat de verzorgers ook genieten van het buiten zijn met een van hun groep kinderen. Na een tijdje liepen we weer terug naar het gebouw en de jongens kwamen lief mee. Terug op de afdeling pakte ik een grote bubbelblaas en begon op de gang bellen te blazen. De jongens vonden het prachtig en wilden het ook proberen. Heel voorzichtig hield ik het voor een jongen zijn mond. Hij blies en er kwamen bellen, hij en de andere jongens vonden het prachtig. Stokje weer in de zeep en hup de volgende jongen. Ik stond perplex ze wachtten allemaal op hun beurt zonder te vechten over de bellenblaas. Ik weet hun namen dus als ik het stokje in de zeepsop deed zei ik de naam van het volgende jongetje die aan de beurt was en ieder ander ging uit de weg of wachtte. Het was buitengewoon om te zien. De jongen die op Josianne lijkt kan niet blazen dus ik heb hem laten zien dat je ook renned bellen kan maken. Dus als het zijn beurt is rent hij lachend een stukje door de gang wat een paar bubbels produceerd, dan komt hij netje terug om zelf het stokje in de zeepsop te doen. Het was etenstijd dus de jongens kregen een bak met rijst en een lepel. Ze stonden netjes op een rij in de gang te eten en omstebeurt bellen te blazen, het was geweldig! We hebben de Cerebrale Parese jongens ook eten gegeven en daarna is het voor ons tijd om te gaan. Op de terugweg vertelden de mannelijke teamgenoten hoe het zwemmen was. Die middag waren de mannelijk teamgenoten met de Big Boys van ICC gaan zwemmen in een zwemparadijs. Ze hebben er allemaal van genoten, en de verhalen die ze vertelden waren hilarisch. Ze zwommen een op een. Ze kwamen aan in het zwembad en ze trokken hun shirts uit. En de jongens hadden ook het idee dat hun zwembroek uit moest, dus het eerste wat ze deden was hun zwembroek uit doen en rennen naar de zijkant van het zwembad om er vervolgens in te gaan plassen. Een medewerker van ICC was meegekomen om foto's te maken, maar op een bepaald moment was het niet meer mogelijk.. Teveel naakte jongens op de foto. Mijn teamgenoten moedigde het naaktlopen natuurlijk niet aan en probeerden telkens hun zwembroek terug te vinden om het weer aan te doen. Ze deden het ook niet allemaal. In ieder geval, de jongens hebben ervan genoten. Donderdagochtend gaan alle vrouwlijke teamgenoten met de Big Girls zwemmen in het zwemparadijs. We gingen terug naar het hotel en daarna naar een restaurant. Het eten was goed. Bij ieder restaurant zitten we aan 2 grote ronde tafels en we krijgen schalen met eten op de draaischijf. Zo kan je van alles wat proberen en deel je het eten(Chinese cultuur). Na het eten hadden we worshiptijd en daarna ging ik met een paar teamgenoten mee voor een voetmassage. Het blijkt erg goed en goedkoop te zijn. Met z'n 4en gingen we heen, twee teamgenoten deden een full body massage en ik met 14-jarige Daniel deden de voetmassage. We zaten in relaxte stoelen te wachten om onze massage te krijgen, wat ongeveer 40 minuten duurde. Een meisje begon met mijn voeten, ze doen je voeten in een bak met heet water en ze masseren je schouders en armen. Daarna masseren ze je voeten. Het meisje was bezig met mijn rechtervoet en Daniel was nog steeds aan het wachten om zijn massage te krijgen. Opeens zei Daniel dat hij zich niet goed voelde, ik keek opzij en hij zat te zweten in de stoel terwijl de airconditioning zorgde dat de kamer echt kouder was. Hij zei dat hij moest spugen en gelukkig had ik een briefje mee met een paar basic woorden in Chinees en vroeg of ze hem naar het toilet kon brengen. Hij ging naar het toilet en het meisje begon weer met mijn foto. Daar was ik het niet echt mee eens, ik liep naar de wc om te vragen of het goed ging. Gelukkig had hij niet gespuugd en ik vroeg of hij terug naar het hotel wilde. Dat wilde hij zeker wel, dus ik ging naar mijn teamgenoten die de full body massage deden om te zeggen dat we terug naar het hotel gingen. Ook moest mijn teamgenoot wat vertalen in het Chinees voor me(hij kan Manderijns). Ik wilde tegen het meisje zeggen dat ik het erg lekker vond maar dat we echt terug naar het hotel moesten. Helaas moest ik wel voor een hele massage betalen en Daniel had nog geen massage gehad dus hij hoefde niks te betalen. Maar zolang het duurde was mijn massage goed. We liepen het kippeneindje terug naar het hotel en ik bracht hem naar de hotelkamer waar zijn moeder was. Hij ging naar bed en ik ging ook naar bed. Een van mijn teamgenoten kwam nog even checken of we veilig thuis waren gekomen, wat erg lief en goed was. Morgen weer een nieuwe dag met de kinderen. Stay Tuned!