Hallo allemaal! Nu zit ik op het stoepje voor het hotel mijn verhaal te schrijven in de hitte samen met de andere jonge man Andy(hij is vorig jaar getrouwd) die een blog maakt. We hebben uitzicht op dansende dames op het plein op traditionele Chinese muziek. Ze zijn zo elegant, en ze kennen op ieder nummer een dansje. Het is jaloersmakend eigenlijk hoe elegant ze zijn, daar kan ik(als ballerina) nog iets van leren. Zulke momenten krijg je niet vaak meer in je leven dus ik geniet er intens van. Vandaag was de eerste volle dag bij het weeshuis. Mijn programma is de hele week hetzelfde, Big girls van ICC in de ochtend en de staatsverdieping in de middag. Mama zit de volle dag bij de baby's en 3- en 4- jarigen van ICC. Vanochtend om 7 uur een bid-moment met het team dus vroeg op. Daarna hebben we ontbijt, wat iedere dag bijna hetzelfde zal zijn. Watermeloen, rice porridge(dat ik niet eet), dumplings, kleine pannekoekjes en thee.  Na het ontbijt heb je nog 30 minuutjes om even te relaxen en dan ga je met de bus naar het weeshuis. Door de dag heen heb je veel momentjes dat je even kan rusten, en dat is erg belangrijk voor het team. We zien en maken veel mee en de dagen zijn lang en warm. Je moet deze momentjes van rust echt gebruiken om bij te komen en alles te verwerken. Toen we daar aankwamen ging ik met mijn groep naar de 5de verdieping, daar zaten alle meisjes van ICC. Voor die ochtend hadden we geen activiteit gepland, we wilden de meiden gewoon leren kennen. Mama ging naar het gebouw die naast de mijne stond, daar zitten de baby's. Onze groep kwam uit de lift en we werden meteen begroet door een paar dames.(ik noem de 'Big Girls' de rest van de week dames, dat is de beste manier om ze te beschrijven. De leeftijd kan van 14 tot 25 verschillen, het lastigste is dat ze natuurlijk een handicap hebben dus een 25-jarige kan in haar gedachten 12 jaar oud zijn, daarom noem ik ze gewoon allemaal dames en weten jullie nu over wie ik het heb) Ze waren erg enthousiast en we probeerden meteen hun namen te onthouden. Het was een beetje chaotisch op de afdeling, een paar dames gingen een afdeling omlaag om te kralen en een paar bleven op hun eigen afdeling. Onze groep werd in tween gesplitst en een paar gingen mee naar beneden om te kralen en een paar anderen waaronder ik bleven op de afdeling. Ik dacht dat de kinderen die op de afdeling bleven ook werkjes gingen maken, maar blijkbaar niet want er gebeurde niks. Op zo'n moment kies je een meisje uit en probeer je daar contact mee te leggen. En dt doe je de hele dag door, met zoveel verschillende kinderen of meisjes contact leggen en ze liefde en stimulatie geven. Onze groep verspreidde zich over de big girl en probeerden contact te leggen, wat opzich wel makkelijk is want de dames komen zelf naar je toe. Dit zijn geen kinderen meer, ze komen nar je toe en laten je van alles zien op de afdeling. Onze groep had nagellak en loombandjes meegenomen. Met de loombandjes deden we hun haar in staartjes en we lakten hun nagels. Dat vonden ze erg erg erg leuk. Al werd het wel een puinhoop want nagellak moet wel de tijd hebben om te drogen, en die tijd hadden de dames allang niet meer. Er stonden twee zwaar spastische vrouwen aan de zijkant van de gang(waar ze eigenlijk de hele dag staan), zich vasthoudend aan een reling langs de muur. Ik zei tegen hun Ni Hou en ze zeiden Ni hou terug. Toen besloot ik met een van hun langs de reling te lopen om haar aan te moedigen om te gaan lopen. Ze deed het erg goed, al moest ze erg veel moeite doen. Langs de deur was geen reling, en ze wilde helemaal zelf lopen. Toen heeft ze twee stappen helemaal zelf gedaan. Dat vond ik erg goed van haar en ze was zelf ook erg blij. Voor iemand die zwaar spastisch is, is zelf lopen erg knap. Terug wilde ze zelf lopen en toen heb ik haar weer met rust gelaten. Een ander meisje in een lange witte jurk wilde mijn haar doen, en met mijn elastiekje heeft ze mijn haar in een paardestaart gedaan. Ze deed het erg goed en zo heb ik het de hele dag gehouden. De meeste dames wilden een loomarmbandje en wij deelden ze uit. Ze waren er erg bij mee dat ze het zelfs van elkaar af pakten. Dat werd gesust door beiden nog een amrbandje te geven. Toen hebben we een paar meiden mee naar buiten genomen. De dames genoten van de zon en de buitenlucht. We hebben met elkaar in een grote schommel gezeten. Er was een dametje bij die erg goed wist wat ze wilde en ze kon spreken. Je zag duidelijk dat ze de verzorgers nadeed in haar spraak. Kortaf en luid. Maar ze was wel erg grappig en ik kon haar uitdagen. Ze wilde dat ik ergens heen ging of niet heen ging, en ik rende weg naar een wiebelbalk. Ze kwam achter me aan rennen en ik liep snel naar de andere kant. Nu moest ze wel over de wiebelbalk om naar mij toe te komen, en ze deed het. Toen ze aan de overkant was gaf ik me over als bedankje dat ze over de wiebelbalk was geweest en liep ik met haar mee. Werken met de dames was erg leuk en ze zijn geintresseerd in dingen waar ik ook geintresseerd in ben. Om dat te delen met elkaar geeft een fijn gevoel en eenheid. Er zijn nog heel wat dingen gebeurd, maar dat kan je beter vragen als we terug zijn uit China. Alles hier opschrijven is ongelooflijk veel werk, je maakt zoveel mee op een dag. Na een tijdje was het etenstijd voor alle meiden en wij moesten optijd voor de bus zijn die ons terug bracht naar het hotel. In het hotel heb je weer lekker een rust moment en daarna lunchten we me het team. Na de lunch heb je weer wat rusttijd en daarna met de bus naar het weeshuis. In de middag zat ik in een ander teampje om naar de staatsafdeling te gaan. We kwamen uit de lift en de jongetjes die we gister mee naar buiten namen waren erg verast en blij om ons te zien. Het eerste wat we deden was de kinderen naar buiten nemen. De jongens hadden erg zin in(alweer haha). De jongen waarover ik gister vertelde dat hij me deed denken aan Josianne was in een 'slechte' bui vandaag. Gister heeft hij maar 1 mislukte bijtpoging bij een teamgenoot gedaan. Maar vandaag was hij niet te houden, je moest echt opassen want hij deed het ook bij zijn leeftijdsgenootjes. En die wisten maar al te goed wat hij probeerde en begonnen te gillen want hij is iets groter en sterker dus ze kunnen zichzelf niet beschermen. Het is niet dat hij meteen bijt met zijn tanden, hij zet eerst zijn mond ergens en probeerd erop te zuigen of iets(gelukkig) Als ik hem stopte dan vertelde ik hem dat het niet goed was wat hij deed in het Chinees(Bui Shi: Nee) dan keek hij me aan met een grote glimlach op zijn gezicht. Toen realiseerde ik me dat hij het niet weet dat het slecht is om iemand te bijten, hij doet het om aandacht te krijgen of uit pure frustratie dat hij niet weet wat hij moet doen op dat moment. Ons team nam ongeveer 6 kinderen mee naar buiten. We liepen langs de vervallen speeltuin en de jongens renden naar de glijbaan. De jongens die konden lopen wisten meteen de weg naar de trap door de bush bush en modder. Onderaan de glijbaan was water dus daar konden ze niet doorheen glijden. Ik moest ze dus stoppen voor de plas en ze over de zijkant tillen. De jongens begrepen dat ze niet door de plas moesten gaan en lieten zich over de zijkant tillen. De jongens hebben badslippers aan, en soms verkeerd om. Ik hoef dan alleen te wijzen naar hun voeten en ze verwisselen zelf hun slippers, ik vind dat echt ongelooflijk slim. Het verbaasd me dat we zonder enige Chinese taal zo goed met elkaar kunnen communiceren. Mijn hoogtepunt van de dag was het zwaardgevecht die ik had met een van de jongens. Hij had een grote lange plant uit de grond getrokken en zwaaide ermee rond als een zwaard, met zijn eigen sound effects. Hij heeft dit vast van TV gezien. Ik pakte een iets kortere plant en ging in gevechtshouding staan. Toen hebben we een gecontroleerd gevecht gehad waarbij ik soms echt moest rennen om geen pak rammel te krijgen. Het mooie was is dat hij begreep dat het een spelletje was. Hij liet mij aanvallen toen valde hij zelf weer aan. Zwaaide weer wat met zijn zwaard met sound effects en ging weer achter mij aan. Hiedoor bleef het een spel en was er niks aggresiefs. Gister toen we weer terug naar het gebouw gingen wilde hij niet mee en moesten we hem tillen. Vandaag gingen we terug naar het gebouw voor etenstijd en ik gebaarde naar hem op veilig afstand dat we gingen eten en terug naar het gebouw zouden gaan. Hij sloeg het aanbod eerst af met een gebaartje en toen gebaarde ik weer dat we gingen eten. Toen gooide hij zijn geweldige stok weg en rende met ons mee, ik stond perplex. Hij had ook rond kunnen staan zwaaien als een baasje en iedereen ermee slaan en wegrennen van mij om niet mee te komen(wat hij gister deed) Dit betekent niet dat hij nu voor altijd luisterd, er was nu een factor wat hem deed luisteren. Ik heb geen idee wat die factor was, maar het bespaarde heel wat energie. Nadat we alle jongens terug hadden gebracht liepen we naar de kamer met alle jongere cerebrale parese jongens in de zitjes. Net zoals gister hebben we ze uit de zitjes gehaald en ze geknuffeld en met ze gezongen. Sommigen waren er ernstig aan toe. Na een lange tijd moesten we helaas weer terug naar de bus. Het was nu al moeilijk afscheid nemen, laat staan de laatste dag..... Mama heeft ook een heerlijke tijd gehad bij de baby's en is ook naar buiten geweest met 3-jarige jongetjes. Gisteravond is er een nieuwe baby binnengekomen(dus voor de deur gelegd) en mama heeft een tijd met het geknuffeld. S'avonds hebben we heerlijk gegeten, en een super worshipdienst gehad. Hierdoor word je echt aangemoedigd om morgen weer aan de slag te gaan. Ook dachten we na over de verschillende zijden van deze situatie. De overheid met zijn 1-kind-politiek, de ouders die het kind achterlaten, de verzorgsters en de kinderen. Ook hebben we gepraat over het nut van ons werk in het weeshuis omdat je soms hebt gevoel hebt dat het zinloos is wat je doet omdat je na een week weer weg gaat. Nu ben ik erg moe en ga ik slapen, morgen post ik het verhaal en super gaaf dat jullie mijn blog nog volgen.(of zelfs alle verhalen achter elkaar lezen, respect) Morgen hetzelfde programma. Stay Tuned!