Hallo allemaal! We zijn veilig aangekomen in Hengyang. Er is een internetcafe in de buurt, maar het is nu te laat om daar heen te gaan. Dus ik schrijf het verhaal nu, en ik zal het morgenavond posten. Als jullie dit lezen is het donderdagavond, maar ik schrijf het verhaal over woensdag. Vanochtend zijn we vroeg opgestaan. Om acht uur moesten we klaar staan in de lobby om weg te gaan. We hebben 1 koffer achtergelaten in het hotel. Hier zaten spullen in die we in Hengyang niet nodig hadden, dus mama's bergschoenen, brace, wandelstokken en alle souveniers. Hierdoor konden we lichter naar Hengyang reizen. Als de werkweek klaar is, dan komen we weer terug in hetzelfde hotel voor 1 nacht, en halen dan onze koffer op. Gisteravond hadden we al wat mensen ontmoet, en vanochtend de rest van het team. Mama en ik moeten echt switchen naar engels want iedereen in ons team is een engels-spreker. Het team is verdeeld in kleinere groepjes die een kleur hebben gekregen. Iedereen is hierdoor een beetje uit zijn comfort-zone gehaald en ontmoeten nieuwe mensen. In deze kleine groepen kan je dingen delen die zijn gebeurd op een dag in het weeshuis, we bidden met elkaar en we zorgen voor elkaar(in de zin dat je kijkt of je groepje compleet is als je naar het weeshuis gaat en terug) Mama zit in het gele team en ik in het groene team. In zo'n klein team zitten ongeveer 5 mensen. We zijn in een totaal van 22 mensen. Wat me erg opvalt aan het team is dat veel mensen al vaker met een short-term team zijn gegaan. Voor sommigen is het hun 2de of 3de keer. Dit laat zien dat het zeker wat met je doet en dat je nog een keer terug wil. Er zijn natuurlijk ook genoeg mensen die voor de eerste keer gaan, dus we zijn niet alleen. Nadat iedereen optijd in de lobby was stapten we in de bus die ons naar de grens van Hong Kong bracht. Het fijne nu is dat mama en ik niet meer hoeven na te denken over transport en het kopen van kaartjes. We hoeven alleen de groep te volgen en het komt goed. Deze kleine zorgen uit handen geven is na twee weken erg fijn. Na 30 minuutjes waren we bij de grens, hier moesten we China weer in. De hele groep door de paspoort-controle en securitycheck van de bagage. Nu moesten we onze backpack wel iedere keer afdoen(hierdoor is het een beetje in mijn rug geschoten, maar het komt helemaal goed) en door de check gooien. De grens oversteken duurde niet al te lang, het kan soms twee uur duren. Gelukkig waren wij er binnen 30 minuten langs. Na de grens stapten we allemaal in dezelfde bus en deze bracht ons naar het treinstation. In de bus kregen we onze treinkaartjes en geld om lunch te gaan eten. Iedereen ging in zijn eigen kleurgroepjes eten om elkaar beter te leren kennen. Dit was de eerste keer dat mama en ik werden gescheiden. Het was erg vreemd, omdat we twee weken lang op elkaar gefocust waren. Op het treinstation gaven ze gratis water, ik met mijn groene team liep daar langs en nam ook meteen wat water voor mama mee. En mama is daar later ook langs gelopen met haar gele team en wilde ook water voor mij meenemen, maar toen mocht het niet meer. Dat was erg grappig, we weten namelijk beiden hoe belangrijk water is, na twee weken in China. Na de lunch met onze team gingen we met de snelheidstrein. We moesten 3 uur reizen met die trein die 300 kilometer per uut ging! Ik ben nog nooit in een voertuig geweest die zo hard gaat. Wat wel jammer was, is dat bijna iedereen bij elkaar zat in de trein, maar mama zat in een andere wagon in haar eentje. Iedereen heeft een stoelnummer op hun kaartje staan die ja aan moest houden. Ik ben toen een paar keer naar mama geweest om even te kletsen en ze keek heerlijk naar buiten naar de natuur. Toen we uit stapten was het een drukte van jewelste. Chinezen wachten niet totdat iedereen uit de trein is gestapt, ze willen gewoon op hetzelfde moment ook naar binnen. Mama en ik hebben daar nog niet echt last van gehad in de tram omdat je tot zover je eigen persoonlijke ruimte had. Maar in de trein was het ware hel, iedereen had grote koffers en sleurde zichzelf daarmee naar buiten OF naar binnen. En er was al zo weinig ruimte, dus dat was niet erg fijn. Dit doen we gelukkig nog maar 1 keer. Een teamgenoot en ik stonden te wachten om naar buiten te gaan, en we waren eventjes aan het kletsen. Naast ons zat een kleine jongen die naar de andere kant van de wagon ging om zijn oma wat water te geven. Hij stond daar en opeens zagen we een grote plas water op de grond liggen. Dus mijn teamgenoot vroeg of dat plas was. En ik zei dat het veel te helder was om plas te zijn. Maar de moeder was opeens aan het schreeuwen tegen het jongetje en hij kreeg een droge broek aan, dus het was zeker duidelijk dat die grote plas helder water eigenlijk plas was van het kleine jongetje. Naarmate de trein af remde droop het plas door de trein, het was zo helder het leek wel water. Na de trein stapten we allemaal op de laatste bus die ons naar het hotel bracht. Naast ons hotel is een grote supermarkt dus dat is erg fijn, door heel China hebben we nog nergens zo'n grote supermarkt gevonden. Nadat we aan waren gekomen hadden we wat tijd om te relaxen voordat we gingen eten. We zijn in die tijd naar het internetcafe gweest om te kijken waar het was en naar de supermarkt. Wat heel fascinerend was in de supermarkt is dat ze aquariums hebben vol met vis, en je vist je eigen visje eruit en de staff zal het voorbereiden en schoon maken. We zagen schildpadden die in Nederland beschermd zijn en mensen als huisdier hebben, grote dikke kikkers allemaal op elkaar, slangen, grote krabben en vissen. De supermarkt had echt veel interessante spullen, ze zouden onze supermarkt in Nederland saai vinden denk ik. Om 6:20 PM hadden we in de lobby afgesproken om iets te gaan eten. We liepen met elkaar naar een restaurant en kregen een aparte kamer, er waren daar mensen van het long-team programma en mensen die voor ICC werkten. Mensen van het long-team programma zijn 6 weken in China om met die kinderen te werken, maar ook andere praktische dingen. Er waren verschillende ronde tafels en we schoven bij eentje aan. Nadat we hadden gebeden en iedereen zich had voorgesteld kregen we het eten op onze tafels. Op de ze tafels stonden draaischijfen zodat iedereen bij het eten kon komen. Het eten was heerlijk, veel verschillende dingen. Groente, rijst, banaan, aardappel en vlees. Iedereen heeft genoten en zijn buikje vol gegeten. Na het eten hadden we een meeting in ons hotel over de week. Iedere avond hebben we een worship moment waarbij ieder team 1 avond leid. Morgen is mijn(het groenen team) aan het beurt. Je mag het helemaal zelf invullen zoals je het zelf wilt, deze vrijheid is erg fijn. En s'ochtend beginnen we ook een halfuurtje met gebed. Tijdens de meeting vertelden ze ons hoe we ons het beste konden gedragen in het weeshuis en hoe we het beste met de kinderen om kunnen gaan. De Chinese cultuur is erg anders en kunnen anders met de kinderen omgaan dan wij gewend zijn, maar het is erg belangrijk dat het vertrouwen en de relatie van ICC met de staff en het weeshuis niet geschaad word. Dit kan iets afbreken waar al 10 jaar aan gebouwd is en een lang proces is. We mogen geen foto's maken in het weeshuis, wat best wel logisch is. Er komt wel een professionele forotgraaf die daar foto's mag maken voor 1 dag. En als we die foto krijgen posten we dat nergens op internet. Dus als je een foto zou willen zien moet je ons komen opzoeken als we weer thuis zijn. Natuurlijk mag ik wel schrijven over al mijn ervaringen, en dat ga ik ook zeker doen. De teamleiders waren ons echt aan het voorbereiden dat we geschokte dingen kunnen tegenkomen, maar daar rustig onder moeten blijven en altijd moeten denken: WWJD. What would Jesus Do?. (Wat zou Jezus doen?) Tijdens het eten sprak ik met een oudere mevrouw die al twee keer was geweest en we waren aan het praten over de kinderen, en daardoor kreeg ik echt zin om te gaan. Morgen is het eindelijk zover en ik kan niet wachten! Na de meeting zijn we allemaal naar onze hotelkamers gegaan om te slapen. Iedereen heeft een jetlag, waar mama en ik geen last van hebben gehad toen we hier aankwamen in China twee weken geleden. Wat wel erg leuk is, is dat er voor ons hotel word gedanst. Het is iets wat ik al eerder heb verteld in een van mijn blog. Een van de vrouwen zet een muziekbox op de straat en ze beginnen allemaal hetzelfde te dansen op de muziek. Het is erg leuk om te zien, en ik kan er wel de hele avond naar kijken. Ze dansen zo elegant. Ik wilde s'avonds nog gaan kijken, maar toen ik kwam waren ze al klaar. Ik wil graag een keer meedoen met ze, maar ik doe het alleen als ik de mogelijk krijg en ze me uitnodigen. We hebben op internet gelezen dat je niet zomaar mee kan doen, het is hun cultuur en zij moeten jou uitnodigen om mee te doen. Morgen is het eindelijk zover, zoals ik al schreef. Om 7:00 hebben we gebed in de ochtend en om 8:15 nemen we de bus naar het weeshuis. Dankjulliewel dat jullie het allemaal lezen. Stay Tuned!