Hallo allemaal! Nu zit ik hier dan.. In een internetcafe met drie jong volwassen mannen. Niet bang zijn allemaal, ze zijn van me team en ze zijn bijna allemaal verloofd of getrouwd. En ze weten dat ik mijn liefste Matthijs heb. Ik kan niet alleen naar het cafe lopen omdat het te gevaarlijk is dus ik ben afhankelijk van hun. Een van de mannen maakt ook een blog dus we zitten hier samen te tikken. Vanochtend hadden we om 7 uur een bid-moment van een half uur. Het was dus erg vroeg op.... Daarna hadden we in een lokale kantine ontbijt. We moesten eerst door een soort van gang met een verschrikkelijke geur van frituurvet en .. gewoon vet. Iedereen leert elkaar beter kennen, zo komt er echt een eenheid in de groep. Het ontbijt was best lekker, watermeloen, broodjes en dumplings. Er was een klein schattig meisje die iedere keer binnen kwam om foto's te maken met haar (of haar moeders) Iphone van iedereen. Na het ontbijt hadden we nog even rust en daarna gingen we met de bus naar het weeshuis. Ik was best nerveus om de kinderen te ontmoeten, je weet namelijk niet wat je kan verwachten. En na de ochtend moet je kiezen bij welke groep je wilt de rest van de week. Na 5/10 minuten kwamen we aan bij het weeshuis. Vroeger stond het staatsweeshuis naast het weeshuis van ICC. Maar door een modderstroom die op het ICC gebouw is gekomen(zonder gewonden Godszijdank) moesten ze alle kinderen verhuizen naar het staatsweeshuis op twee lege verdiepingen. Dus alles zit nu in 1 gebouw. Ze zijn naast het lege gebouw die verwoest is een heel nieuw gebouw aan het bouwen voor ICC. Met grote kamers en alles rolstoelvriendelijk. In de ochtend gaven ze eerst een rondleiding, ze splitste die groep in tween. We mochten het nieuwe gebouw zien, het oude gebouw dat verwoest is en toen gingen we naar de kinderen. In het staatsweeshuis zijn de 4de en 5de vloer van ICC. De 7ende vloer is van de staat maar beinvloed door ICC, wat erg goed is. En de rest van de verdiepingen zijn van de staat. Onze groep ging eerst naar de jongensafdeling, de 5de verdieping. Ze waren net bezig met de ochtend oefeningen, dus met de hele afdeling dansen in de hal op muziek. Eerst voelde ik me wat ongemakkelijk, omdat het echt een chaos was met springende en gillende jongens. Maar na 5 minuutjes voelde ik me al meer op me gemak, en deed wat de andere teamgenoten deden die al eerser waren geweest. Dus contact zoeken met een jongen, hun hand vastpakken en met ze dansen. Het was erg leuk, en dit doen ze iedere ochtend. Na het dansen werden we verder rondgeleid. Een afdeling is een lange gang met aan weerszijden kamers. En ze zijn in volgorde van jong naar oud. Je hebt de kleine jongens, de middel jongens, en de grote jongens.(en hetzelfde voor de meisjes op de meisjesafdeling) We kregen bijna alle kamers te zien, en in elke kamer probeerden we contact te maken met de kinderen. De kinderen waren bijna allemaal erg blij om ons te zien. Na de ochtendoefeningen gaat iedereen naar zijn eigen kamer/groep en doet zijn eigen activiteit. Bijvoorbeeld lawaai maken met instrumenten, met lego spelen, speciaal onderwijs, nog meer dansen(daar zijn de wat oudere dames dol op) of in de kring liedjes zingen. In het staatgedeelte is er bijna geen activiteit, staan alle tv's aan en loopt iedereen maar wat over de verdieping te slenteren. Daarna kregen we een rondleiding op de meisjesafeling en op de 7ende verdieping waar de kinderen van de staat zijn. Daar zijn de kinderen er erger aan toe, de verzorgers zijn harder voor de kinderen en er word niks gestimuleerd. Ook kon je kiezen om op deze verdieping te werken. Na de rondleiding namen we de bus weer terug om in de kantine te gaan lunchen en een lijst konden invullen van waar we wilden werken. Ik wist echt niet waar ik graag wilde werken, overal zag je kinderen honger naar een beetje aandacht en liefde. Ik had mezelf opgegeven bij de 7ende vloer(de staatsverdieping waar ze je het meest nodig hebben) in de ochtend en s'middags bij de 'Big girls' dus de jonge vrouwen van mijn leeftijd of ouder. Een paar teamgenoten vertelden me dat je bijvoorbeeld elkaars haren kon doen en elkaar nagels lakken, en dat leek me erg leuk om te doen. En ook omdat ze bijna mijn eigen leeftijd zijn, is het makkelijker contact leggen. Mama heeft voor de babies gekozen, dus ze gaat knuffelen met de babies en op die afdeling zijn er ook peuters waar ze mee kan spelen. Het is erg belangrijk om de babies liefde te geven, dat is zal effect hebben in de toekomst. Na de lunch wat trouwens erg goed was, hadden we een uurtje vrij. Mama en ik zijn naar de supermarkt naast het hotel geweest. We hadden nog nergens zo'n grote supermarkt geweest. Er waren een paar opmerkelijke dingen in de supermarkt. Er stonden grote bakken water met veel dieren erin die je vers kon vissen, en de supermarktmedewerker maakt het voor je schoon(en dus ook dood) Zo weet je zeker dat je vis echt vers is.... Er zaten slangen, sardines, kikkervisjes, grote dikke kikkers, schildpadden die in Nederland beschermt zijn en grote lange vissen( geen idee de naam sorry Opa Gouda haha) Ik heb gehoord dat een meisje van een team een schildpad had gekocht om het te houden als huisdier. En het is haar nog wel gelukt ook, ze heeft de schildpad voor een jaar gehouden totdat het dood ging. Voorderest hadden ze nog meer aparte spullen te koop in de supermarkt bijvoorbeeld cactus bladeren. Ik denk dat Chinezen onze supermakrt in Nederland echt saai vinden. Nadat we in de supermarkt hadden gekeken gingen we weer terug naar het hotel. We hadden nog een korte meeting voordat we weer naar het weeshuis zouden gaan. Iedereen kreeg te horen waarhij ging werken. Ik kreeg de Big Girls(van ICC) in de ochtenden en de staatsverdieping in de middagen. We maakten een groepje die allemaal die middag naar de staatsverdieping zou gaan en baden met elkaar. (Normaal plan je ook een activiteit die je met de groep gaat doen, maar wij hadden nu een hele verdieping dus we wilden de kinderen gewoon ontmoeten en zien hoe het gaat) We gingen allemaal met de bus naar het weeshuis, en daar werden we door leiders naar onze eigen plekken gebracht. Een dokter die werkt voor ICC(en ze doet nog veel meer andere dingen) nam ons mee naar de 7ende verdieping en nam ons mee naar een kamer. In deze kamer besloten we om een paar jongens mee naar buiten te nemen. De kinderen(vooral in het staatshuis) gaan bijna niet tot niet naar buiten omdat het te veel moeite is(wat ik wel begrijp naderhand) We hadden vier jongens rond de 5 jaar die konden lopen en twee jongens ook rond die leeftijd in een fietsje die je kon duwen en een rolstoel. Toen ze doorhadden dat wij ze naar buiten gingen nemen werden ze erg opgewonden en blij. Het was ontroerend bijna emotioneel om te zien hoe blij ze waren om naar buiten te gaan. We gingen met de lift omlaag, en ze probeerden(hoe ontdeugend en wat een lol ze daarin hadden) op alle knopjes in de lift te klikken. Ik probeerde ze natuurijk tegen te houden door ervoor te gaan staan en het hielp. En ik zal het nu maar alvast vertellen voor de rest van de week. Als je iets gaat doen met gehandicapten uit het weeshuis dan word het een chaos en rommelig. Probeer dat te bedenken bij iedere activiteit die ik beschrijf met de kinderen. Ik werd meegesleurd door een jongetje naar buiten. Hij had geen idee wat hij wilde maar hij wilde gewoon naar buiten. We liepen met z'n alle naar het uiteinde van de afgesloten straat en weer terug. Onderweg kwamen we een auto tegen en alle kinderen probeerden alle deuren van de auto of het open was. Want auto betekende weg van hier. Op de terugweg was er een zijstraatje en drie jongens hadden al het idee dat we terug gingen, dus ze renden in het zijstraatje. Dus wij renden erachteraan en moesten ze of meesleuren of optillen om ze mee te krijgen. Het was etenstijd voor de kinderen, dus ze moesten weer terug naar hun kamer. Toen we uit de lift kwamen waren alle kinderen over de hele verdieping, soms babies in loopstoeltjes die overal en nergens komen. We hebben de kinderen teruggebracht naar hun kamer, wat erg moeilijk was want ze wilden natuurlijk naar buiten. Ik heb toen nog een soort van voetbal met een jongen gespeeld die ook met ons mee was. Hij deed me een klein beetje denken aan Josianne. Hij wist wat hij wilde, lachte erg uibundig en bewoog hetzelfde. Hij sloeg me per ongeluk in mijn gezicht toen hij erg ondeugend en opwindend was. Het was een soort van slap, maar het maakte niet echt uit.(voor mij in ieder geval niet) Later hielp hij me wel weer, ik had een kleiner jongetje opgepakt, want hij wilde dat graag en toen pakte hij mijn paardestaart erg stevig vast en trok eraan. Ik was mijn andere arm aan het vrijmaken om zijn hand los te maken, toen de jongen die op Josianne leek het handje van de jongen wegsloeg en ik weer bevrijd was van de greep. Ik dacht dat het iemand van mijn team was die dat deed en ik draaide me om, toen bleek het hem te zijn. Ik was erg verbaasd dat hij dat deed! Ik ben erg blij dat ik hem morgen weer ga zien. Nadat ik hem achter had gelaten ging ik naar de kamer waar mijn andere teamgenoten ook waren. Het is een kamer met een rij zitjes langs de muur en allemaal jongens die niet kunnen lopen zitten daar de hele dag. Veel van deze jongens hebben Cerebrale Parese en zijn volgroeid. We hebben ze uit de zitjes gehaald en hebben ze rechtop laten zitten in onze schoten, wat een opluchting voor de jongens was. Ik had een zachte clownsneus mee om de aandacht van de kinderen te krijgen en om te gebruiken als een oefening. De meeste jongens hadden verkrampte handjes met volgroeide vingers. Dus het is goed om de vingers uit elkaar te halen en wat langer te maken. Ik haalde de vingers uit elkaar en propte de zachte clownsneus in hun handen zodat ze ergens in konden knijpen en hun vingers wat rust hadden. Sommige jongens konden niet eens knijpen, die kracht hadden ze niet in hun handen. De clownsneus bleef in het handje geklemd door de volgroeidheid. We probeerden zoveel mogelijk kinderen aandacht en liefde te geven, door te knuffelen, liedjes te zingen of te communiceren. Deze weeskinderen voelen een grote afwijzing en verlatenheid in hun hart omdat ze zijn achtergelaten. Door hun, ook al is het maar 5 minuten, liefde en aandacht te geven zullen ze zelfverzekerder en minder achtergelaten voelen. Omdat we zoveel te doen hadden, wisten we de tijd niet. We waren nog vol bezig toen we opeens moesten gaan. Het was nu al moeilijk om daar weg te gaan.. Terug bij het hotel hebben we in een restaurant gegeten en avondworship gehad. Het was en is erg fijn om dat te hebben. Je kan met je team(het groene groepje waar ik gister over schreef) ervaringen delen die je die dag hebt gehad, of dingen waar je mee zit. Daarna ben ik naar het internetcafe gegaan met de boys. Een andere jongen is ook een blog aan het maken, dat is wel fijn. Dan voel ik me niet heel asociaal om de hele avond op mijn tablet te zitten want hij doet het ook haha. De geur van het weeshuis zit nog steeds in mijn kleren als ik eraan ruik. Het is een bepaalde geur die in het hele weeshuis hangt. Voordat we aan deze trip begonnen, koesterde ik een soort van woede tegen de verzorgsters van het staatsweeshuis. Ik dacht dat zij veel konden veranderen door echt hun best te doen voor de kinderen. Maar ik heb me nu gerealiseerd dat het niet alleen aan de verzorgster ligt maar aan het feit dat gehandicapte kinderen achter worden gelaten en in grote huizen worden gestopt zonder de speciale zorg en matrialen die ze nodig hebben. De verzorgsters hebben nooit een opleiding voor dit gedaan, meestal kunnen ze geen ander werk vinden. De juiste matrialen zijn er niet, en (bijna) niemand in China kijkt naar de kinderen om. Soms gewoon uit onwetendheid want je ziet bijna geen gehandicapten op straat. Dus wat voor moeite en energie zou je als verzorgster iedere dag in de kinderen stoppen als het je toch nergens brengt. En het klinkt misschien wel hard, en dat is het ook wel. Maar dat is realiteit hier. We hebben zoals ik schreef de jongens naar buiten genomen, en het kostte zoveel moeite. Ze waren oncontroleerbaar, en luisterden niet. Het blijven gehandicapten. En in deze zin 'begrijp' ik de verzorgsters wel en heb ik die woede niet meer tegenover hun. Al laat ik heel duidelijk zijn dat ik absoluut niet accepteer hoe ze soms handelen tegenover de kinderen in situaties. Vandaag was al een energievolle dag, en morgen weer vroeg op. Dus ik ga naar bedje. Stay Tuned!