Hallo Allemaal! De laatste vier dagen heb ik geen blog gemaakt. Ik wilde goed uitgerust zijn voor de kinderen, dus een blog schrijven zat er niet in. Mama en ik zitten nu op het vliegveld van Beijing te wachten op onze vlucht die om 1 uur 's nachts vertrekt.(Nu al niet meer, ik zit nu lekker thuis uit te rusten) Ik geef een korte samenvatting van de laatste vier dagen die erop zitten. De laatste dagen in het weeshuis waren overweldigend. De tijd gaat super snel en je hebt het gevoel dat je er net pas inkomt. Als je op de afdeling komt dan zijn de dames of kinderen erg blij om je te zien en herkennen je, terwijl jij weet dat dit de ena laatste dag is. Daar wordt je verdrietig van want je maakt een diepe verbintenis met de dames of kinderen in je hart. Mijn teamleider had een gesprek met een onafhakelijke vrouw in een rolstoel die in het weeshuis van ICC woont. Die mevrouw woont er al heel lang en ze heeft veel teams zien komen en gaan. Als Short-Term-Team voel je je soms nutteloos omdat je er maar zo'n korte tijd bent. Dus mijn teamleider vroeg hoe de kinderen in het weeshuis reageerden op de teams die langskomen. De vrouw zei dat het echt verandering in de kinderen, aan de ene kant groot verdriet als het team niet meer komt, en aan de andere kant erg blij door de liefde die hun is gegeven. De verzorgers zijn ook weer aangemoedigd om wat beter hun best te doen met de kinderen, want als westerse mensen het kunnen dan zij al helemaal. Dit was echt een aanmoediging dat je daadwerkelijk hebt meegeholpen met een verandering in het weeshuis. In waarschijnlijk oktober of later is het nieuw gebouw van ICC klaar, dan kunnen al de ICC kinderen daar naar toe verhuizen. Het gebouw is mooi, groot, heeft goede verzieningen, er valt veel licht naar binnen en is gebasseerd op een huisgevoel. De kinderen die daar komen hebben een huis voor altijd. Mijn moeder vroeg wat ze met al wat oudere mannen of vrouwen doen, en de manager van ICC zei dat ieder kind die er binnen komt een huis voor altijd heeft. Wat heel mooi is. Mama ging met de peuters tekenen, al het papier verspreid over de tafel zodat er niet op de tafel werd getekend. Iedereen dromde om de tafel en deed mee. Een spastische jongen in een stoel tekende ook mee. Hij kraste op het papier met krijt en wees op de muur. Mama zag taperesten op de muur en mama plakte de tekening op de muur. Je had zijn gezicht moeten zien, meer trots kan een kind niet zijn. Hij was ongelooflijk trots op zijn tekening aan de muur. Mama heeft een paar tekeningen van de kinderen mee genomen naar huis. Ik tekende ook met de oudere dames, ze vonden het geweldig. Wat ze nog het leukst vonden was de stickers van het velletje verplaatsen naar hun tekening. We hadden dus veel tekeningen vol met dezelfde stickers. Om ze aan de muur te hangen gebruikten we de stickers van hun tekening. Ze waren heel precies met het ophangen, er stond een tafel voor de muur dus je moest een soort yoga-pose doen om de tekening op de goede plaats te krijgen. De tekening moest iets naar onder, nee toch naar boven, iets opzij en oke hij is goed zo. Ze waren ook allemaal erg trots op hun tekening, en lieten aan hun verzorgers hun tekeningen zien. We hebben de laatste dag met de grote dames gezwommen. Het was geweldig. We werden 1 op 1 gekoppeld aan een dame. Ik was met een dame die ouder dan me is en heel lief is. Ze was eerst een beetje bang, maar toen ik haar rondtrok aan haar schouders, zodat ze het gevoel had dat ze zweefde en zwom vond ze het heerlijk. Mama was gekoppeld aan een dame die niet zwom waar ze een tijdje mee heeft gezeten, daarna is ze ook het water in gegaan om met andere kinderen te zwemmen. Een bepaalde dame was net weer een kind in het water: springen, spetteren, bommetjes en van de glijbaan. De meeste dames poelde lekker rond(het zwembad was een waterpark waar het niet diep is). Iedereen genoot ervan en het is ontroerend te zien hoe blij iedereen was om daar te zijn. De dames zwemmen namelijk maar 1 keer per jaar, en dat is met het team die in augustus komt. Zonder team zijn er te weinig verzorgers om de dames mee te nemen, en alle andere teams die komen zijn in de lente of winter en het dus te koud is. Het afscheid viel niet mee, maar we hebben het ons nu nog steeds niet gerealiseerd denk ik. Dat komt denk ik later. Je geeft iedereen een knuffel en een kus en je zegt bye bye, wat je iedere dag doet. De volgende dag reisden we met z'n alle naar Hong Kong terug naar het YMCA hotel. Die dag realiseer je dat de kinderen je verwachten en we niet op komen dagen. De verzorgers vertellen gelukkig dat we niet meer komen. Nu begrijp ik wel waarom mensen terug komen: om de kinderen te zien! Terug in het YMCA hotel hebben we met z'n alle onze laatste maaltijd gegeten. Dat afscheid viel ook niet mee, de hele week deel je iets wat je nooit meer samen zal delen. Je begrijpt elkaar en je steunt elkaar dus dit afscheid was ook niet leuk. Na het eten zijn we nog naar een markt geweest in Tempel Street, het leek heel erg op de Ladies Market en we hebben nog een paar dingetjes gekocht. Daarna had de jeugd wat Chinees bier gekocht(0.5 % alcohol) om te proeven en hebben nog even gechillt op iemands kamer. Erg gelachen en gepraat, daarna weer afscheid nemen. De volgende ochtend vroeg op om samen met 1 teamgenoot de taxi te nemen naar het vliegveld en daar we zijn beiden onze eigen wegen gegaan. Ons vliegtuig had 1.5 uur vertraging, wat voor ons niet uit maakte want we moesten toch 8 uur wachten op het vliegveld in Beijing. Wat kan je van reizen toch moe worden, je bagage mee sleuren, in de rij staan, slenteren naar de gate en zitten op een houterig bankje met een rare positie. We zijn uiteindelijk om 15:00 vetrokken richting Beijing. We hadden 1 schrikmomentje: mama lag te slapen en ik muziek te luisteren en opeens begon het vliegtuig te schudden. We schudden wat omhoog en het vliegtuig zakte voor 1 meter. Mama schrok wakker en zei: door je neus ademen, door je neus ademen. Ik had nog nooit zo'n turbelentie meegemaakt en ik keek wat er gebeurde. Door het zakken kreeg mama kriebels in haar buik, maar ik (een pro-achtbaan specialist) voelde niks in mijn buik.(helaas). Daarna was er nog een beetje turbelentie maar niks ernstigs. Aangekomen in Beijing was er erg veel pollution, zoveel hadden we nog niet gezien deze drie weken. Het is een grote grijze mistwolk over de stad. Gelukkig bleven wij alleen nog maar in de vluchthaven. Op de vluchthaven de douane weer uit, de douane weer in. Toen we de douane weer in gingen om uit China te gaan werden we voor de eerste keer grondig onderzocht. Na 3 keer China ingekomen te zijn, en 6 vluchten te hebben gehad werd ons verteld dat onze portable opader niet mee mocht omdat er niet op stond wat de capaciteit is. Ons eerste smetje op de hele gepland reis. Het is een dure oplader en daar waren we niet blij mee. We hadden nog genoeg tijd om het is goed uit te spitten dus we hebben de security het vuur aan de schenen gelegd. We mochten hem niet meenemen, hij was Made In China en we konden hem wel per post opsturen dat sowieso via het vliegtuig gaat. Vrienden in China konden het ook op komen halen, maar daar hebben wij natuurlijk niks aan. We hebben haar eens flink aan de tand gevoeld, maar het is niet gelukt en we kregen het niet mee. Oke oplader achter gelaten en op weg naar onze gate.. Nog geen Gatenummer.... Dus maar op een random bankje gaan zitten en een blog schrijven die door 200 mensen is bekeken! Mensen dit was mijn laatste blogpost, erg bedankt voor het lezen en als je vragen hebt zijn mama en ik over 15 uur beschikbaar. (Als ik het post zijn we waarschijnlijk al beschikbaar) Ik vind het echt gaaf dat zoveel mensen het gelezen hebben en ervan hebben genoten. Dankjulliewel. I'm Out.