Afscheid nemen.... - mijn laatste blogpost

Hallo Allemaal! De laatste vier dagen heb ik geen blog gemaakt. Ik wilde goed uitgerust zijn voor de kinderen, dus een blog schrijven zat er niet in. Mama en ik zitten nu op het vliegveld van Beijing te wachten op onze vlucht die om 1 uur 's nachts vertrekt.(Nu al niet meer, ik zit nu lekker thuis uit te rusten) Ik geef een korte samenvatting van de laatste vier dagen die erop zitten. De laatste dagen in het weeshuis waren overweldigend. De tijd gaat super snel en je hebt het gevoel dat je er net pas inkomt. Als je op de afdeling komt dan zijn de dames of kinderen erg blij om je te zien en herkennen je, terwijl jij weet dat dit de ena laatste dag is. Daar wordt je verdrietig van want je maakt een diepe verbintenis met de dames of kinderen in je hart. Mijn teamleider had een gesprek met een onafhakelijke vrouw in een rolstoel die in het weeshuis van ICC woont. Die mevrouw woont er al heel lang en ze heeft veel teams zien komen en gaan. Als Short-Term-Team voel je je soms nutteloos omdat je er maar zo'n korte tijd bent. Dus mijn teamleider vroeg hoe de kinderen in het weeshuis reageerden op de teams die langskomen. De vrouw zei dat het echt verandering in de kinderen, aan de ene kant groot verdriet als het team niet meer komt, en aan de andere kant erg blij door de liefde die hun is gegeven. De verzorgers zijn ook weer aangemoedigd om wat beter hun best te doen met de kinderen, want als westerse mensen het kunnen dan zij al helemaal. Dit was echt een aanmoediging dat je daadwerkelijk hebt meegeholpen met een verandering in het weeshuis. In waarschijnlijk oktober of later is het nieuw gebouw van ICC klaar, dan kunnen al de ICC kinderen daar naar toe verhuizen. Het gebouw is mooi, groot, heeft goede verzieningen, er valt veel licht naar binnen en is gebasseerd op een huisgevoel. De kinderen die daar komen hebben een huis voor altijd. Mijn moeder vroeg wat ze met al wat oudere mannen of vrouwen doen, en de manager van ICC zei dat ieder kind die er binnen komt een huis voor altijd heeft. Wat heel mooi is. Mama ging met de peuters tekenen, al het papier verspreid over de tafel zodat er niet op de tafel werd getekend. Iedereen dromde om de tafel en deed mee. Een spastische jongen in een stoel tekende ook mee. Hij kraste op het papier met krijt en wees op de muur. Mama zag taperesten op de muur en mama plakte de tekening op de muur. Je had zijn gezicht moeten zien, meer trots kan een kind niet zijn. Hij was ongelooflijk trots op zijn tekening aan de muur. Mama heeft een paar tekeningen van de kinderen mee genomen naar huis. Ik tekende ook met de oudere dames, ze vonden het geweldig. Wat ze nog het leukst vonden was de stickers van het velletje verplaatsen naar hun tekening. We hadden dus veel tekeningen vol met dezelfde stickers. Om ze aan de muur te hangen gebruikten we de stickers van hun tekening. Ze waren heel precies met het ophangen, er stond een tafel voor de muur dus je moest een soort yoga-pose doen om de tekening op de goede plaats te krijgen. De tekening moest iets naar onder, nee toch naar boven, iets opzij en oke hij is goed zo. Ze waren ook allemaal erg trots op hun tekening, en lieten aan hun verzorgers hun tekeningen zien. We hebben de laatste dag met de grote dames gezwommen. Het was geweldig. We werden 1 op 1 gekoppeld aan een dame. Ik was met een dame die ouder dan me is en heel lief is. Ze was eerst een beetje bang, maar toen ik haar rondtrok aan haar schouders, zodat ze het gevoel had dat ze zweefde en zwom vond ze het heerlijk. Mama was gekoppeld aan een dame die niet zwom waar ze een tijdje mee heeft gezeten, daarna is ze ook het water in gegaan om met andere kinderen te zwemmen. Een bepaalde dame was net weer een kind in het water: springen, spetteren, bommetjes en van de glijbaan. De meeste dames poelde lekker rond(het zwembad was een waterpark waar het niet diep is). Iedereen genoot ervan en het is ontroerend te zien hoe blij iedereen was om daar te zijn. De dames zwemmen namelijk maar 1 keer per jaar, en dat is met het team die in augustus komt. Zonder team zijn er te weinig verzorgers om de dames mee te nemen, en alle andere teams die komen zijn in de lente of winter en het dus te koud is. Het afscheid viel niet mee, maar we hebben het ons nu nog steeds niet gerealiseerd denk ik. Dat komt denk ik later. Je geeft iedereen een knuffel en een kus en je zegt bye bye, wat je iedere dag doet. De volgende dag reisden we met z'n alle naar Hong Kong terug naar het YMCA hotel. Die dag realiseer je dat de kinderen je verwachten en we niet op komen dagen. De verzorgers vertellen gelukkig dat we niet meer komen. Nu begrijp ik wel waarom mensen terug komen: om de kinderen te zien! Terug in het YMCA hotel hebben we met z'n alle onze laatste maaltijd gegeten. Dat afscheid viel ook niet mee, de hele week deel je iets wat je nooit meer samen zal delen. Je begrijpt elkaar en je steunt elkaar dus dit afscheid was ook niet leuk. Na het eten zijn we nog naar een markt geweest in Tempel Street, het leek heel erg op de Ladies Market en we hebben nog een paar dingetjes gekocht. Daarna had de jeugd wat Chinees bier gekocht(0.5 % alcohol) om te proeven en hebben nog even gechillt op iemands kamer. Erg gelachen en gepraat, daarna weer afscheid nemen. De volgende ochtend vroeg op om samen met 1 teamgenoot de taxi te nemen naar het vliegveld en daar we zijn beiden onze eigen wegen gegaan. Ons vliegtuig had 1.5 uur vertraging, wat voor ons niet uit maakte want we moesten toch 8 uur wachten op het vliegveld in Beijing. Wat kan je van reizen toch moe worden, je bagage mee sleuren, in de rij staan, slenteren naar de gate en zitten op een houterig bankje met een rare positie. We zijn uiteindelijk om 15:00 vetrokken richting Beijing. We hadden 1 schrikmomentje: mama lag te slapen en ik muziek te luisteren en opeens begon het vliegtuig te schudden. We schudden wat omhoog en het vliegtuig zakte voor 1 meter. Mama schrok wakker en zei: door je neus ademen, door je neus ademen. Ik had nog nooit zo'n turbelentie meegemaakt en ik keek wat er gebeurde. Door het zakken kreeg mama kriebels in haar buik, maar ik (een pro-achtbaan specialist) voelde niks in mijn buik.(helaas). Daarna was er nog een beetje turbelentie maar niks ernstigs. Aangekomen in Beijing was er erg veel pollution, zoveel hadden we nog niet gezien deze drie weken. Het is een grote grijze mistwolk over de stad. Gelukkig bleven wij alleen nog maar in de vluchthaven. Op de vluchthaven de douane weer uit, de douane weer in. Toen we de douane weer in gingen om uit China te gaan werden we voor de eerste keer grondig onderzocht. Na 3 keer China ingekomen te zijn, en 6 vluchten te hebben gehad werd ons verteld dat onze portable opader niet mee mocht omdat er niet op stond wat de capaciteit is. Ons eerste smetje op de hele gepland reis. Het is een dure oplader en daar waren we niet blij mee. We hadden nog genoeg tijd om het is goed uit te spitten dus we hebben de security het vuur aan de schenen gelegd. We mochten hem niet meenemen, hij was Made In China en we konden hem wel per post opsturen dat sowieso via het vliegtuig gaat. Vrienden in China konden het ook op komen halen, maar daar hebben wij natuurlijk niks aan. We hebben haar eens flink aan de tand gevoeld, maar het is niet gelukt en we kregen het niet mee. Oke oplader achter gelaten en op weg naar onze gate.. Nog geen Gatenummer.... Dus maar op een random bankje gaan zitten en een blog schrijven die door 200 mensen is bekeken! Mensen dit was mijn laatste blogpost, erg bedankt voor het lezen en als je vragen hebt zijn mama en ik over 15 uur beschikbaar. (Als ik het post zijn we waarschijnlijk al beschikbaar) Ik vind het echt gaaf dat zoveel mensen het gelezen hebben en ervan hebben genoten. Dankjulliewel. I'm Out.

Scooteralarm en een zwemparadijs - De vierde dag

Hallo allemaal! Bedankt voor al jullie lieve reacties, dat moedigt ons echt aan. Vandaag zijn we weer naar het weeshuis gegaan. Ik was erg enthousiast want we hadden de kinderen voor een dag niet gezien. Vroeg op om naar de bijbelstudie te gaan. Iedereen in het team mag zichzelf opgeven om een avonddienst of ochtenddienst te leiden. Elk kleurgroepje moet een avond de dienst hebben geleid, en mama haar groepje en mijn groepje zijn al geweest. Ontbeten in de lokale kantine wat nu een beetje eenzijdig begint te worden. Maar we zullen dit eten in Nederland niet meer eten dus we genieten van elke hapje. Het eerste wat mama gaat eten als ze thuis komt is een broodje met kaas, en ik met chocoladepasta en een dikke laag boter. In China rijden ze veel op elektrische scooters, je ziet ze overal en staan zelfs in de supermarkt om op te laden. De Chinezen zijn erg bang dat hun scooter wordt gestolen dus als er iets maar te dicht bij komt gaat er een alarm af. Het is geen normaal alarmpje, nee, het is een keihard alarm met subalarmpjes. Eerst hoor je een keiharde eenzijdige toon, dan een hoorn, dan een megafoon, en dan een soort toeter. Moet je je voorstellen dat er op het plein voor ons hotel kriskras meer dan 50 scooters staan, en veel mensen lopen die per ongeluk een scooter kunnen aanstoten. De kans dat een scooteralarm af gaat is meer dan > 90% (geleerd uit ervaring en wiskunde) We horen dit alarm vaak afgaan als we slapen, als we chille in onze slaapkamer, als we naar het weeshuis rijden etc. Etc. Onderweg naar het weeshuis zaten we met meer mensen in het busje, dus ik zat bij mama op schoot. Gelukkig is het maar ongeveer 5 minuutjes rijden. We kwamen aan bij het weeshuis en mama ging naar de babies. Ik ging met mijn groepje naar de Big Girls. En Anneke even terug op jou reactie. Het is erg lastig om een kring tijd te doen als we aankomen. Het is erg chaotisch en iedere dame wil ons meetrekken in hun eigen kamer. Als we het echt willen dan hebben we meer mensen nodig, want het zijn veel dames en ze zullen niet blijven zitten. We zijn ongeveer met z'n 4en op de hele afdeling van de Big Girls. Er zijn zoveel dames, het is lastig om iedereen aandacht te geven. Ik voel me steeds meer thuis op de afdelingen waar we heen gaan, we worden met open armen en plezier verwelkomt. Een van mijn lievelingsdelen van de dag is wanneer we uit de lift komen. Bijna alle dames komen naar ons toe, blij om ons te zien. En ik ben ook erg blij om ze weer te zien en leuke dingen met ze te doen. Je leert ze kennen, en je weet ongeveer wat ze leuk vinden. We kwamen binnen en we werden verwelkomt door de dames. Ik miste meteen het bazige dametje en ik vroeg aan een van de andere grotere dames waar ze was. Ze lag op haar bed te slapen, dus ik heb haar de hele ochtend lekker laten liggen. Ik heb de hele ochtend een beetje rond gelopen op de afdeling en met veel dames wat leuks gedaan. Er is een dame die een lange teenkalknagel had, ons team had nagelvijls meegenomen om de nagels van de dames te doen dus ik liet de dame zitten en begon haar lange teennagel te vijlen. Een van de verzorgsters zag het en vroeg of ik een schaar wilde, wat erg lief was en ik zei ja. Ik kreeg een schaar en kon daarmee de nagel van de dame weer kort knippen. Er is een kamer aan het einde van de gang en daar zitten de wat jongere dames. Ze doen de hele dag niks in die kamer, het is erg saai en gaan elkaar maar vervelen. Ik heb een dun meisje meegenomen die zware epilepsie heeft en daarvoor zware medicijnen krijgt. Door de zware medicijnen sukkelt ze de hele dag in slaap. Ik heb haar in mijn armen mee naar beneden genomen en we hebben buiten in een lekker koel briesje gezeten. Door de epilepsie heeft ze een soort hoofdstuk op om haar hoofd te beschermen als ze een aanval heeft en ze valt op de grond, die heb ik even af gedaan. Ze begon meteen met het wrijven in haar haren omdat het hoofdstuk eraf was. We hebben zo even een tijdje gezeten en ze viel in slaap. Ze was zo rustig, ze straalde vrede uit. Toen heb ik haar weer mee naar boven genomen in mijn armen en daar in een stoeltje gezet waar ze de hele dag in zit. Toen moesten we terug naar de bus. Terug in het hotel hebben we geluncht en een uurtje geslapen. Daarna gingen we terug naar het weeshuis. Mama ging naar de babies en ik naar de staatsverdieping. Bij de babies heeft mama de jongen mee naar buiten genomen die het heerlijk vind om naar buiten te kijken. Hij genoot met volle teugen, maar op een gegeven moment werd alle ruimte en alle indrukken een beetje te veel en nam mama hem weer mee naar binnen. Er is een babietje waar het niet goed mee gaat. Met 42 graden koorts zegt de dokter, die weet wat er aan de hand is, dat ze het liever niet tegen de verzorgster zegt omdat die anders de hoop opgeven. Mama en haar teamgenoten geven de baby veel liefde en kunnen haar loslaten want we weten dat ze naar een plek gaat waar ze met open armen wordt ontvangen en ze geen lijden meer heeft. Even voor de duidelijkheid wil ik zeggen dat ICC goed werk doet, er is veel verbeterde verandering met hoe het is geweest. Ze werken met al hun liefde en hard werk voor de kinderen, en het blijft lastig in een land als China waar ze westerse mensen als indringers zien. Ik ging met mijn groep naar de staatsverdieping. Ik wilde vandaag meer naar de babies gaan die ook zorg nodig hebben. Onze groep kwam binnen en we werden meteen meegesleurd naar de kamer met de Cerebrale Parese(een hersenbeschadiging tijdens de geboort of eerste levensjaar) jongens. Ik liep snel weg door de gang om in de babykamers te kijken. Ik ben in bijna iedere babykamer geweest om ieder kind wat aandacht te geven. Het is verchrikkelijk om weer weg te gaan uit de kamer, je wilt wel met ieder kind een goede relatie opbouwen en veel liefde geven. Ik wou dat ik mezelf kon clonen in 50 Marloesen en ieder kind zoveel aandacht geven als die wilt. Maar ik denk dat iedereen in het team dat wel wilt. In een van de kamers was een klein klein geelkleurig babietje die op sterven ligt. Haar organen doen het niet meer plus nog andere dingen die ik niet precies weet. Ik heb haar even in mijn armen gehouden en voor haar gezongen. Net zoals de andere baby bij mama, je moet het loslaten en realiseren dat het beter af is in de Hemel. Ze is er nu nog, dus iedere dag houd ik haar even in mijn armen en zing ik voor haar. Er is ook een baby die in een walker rondrijd door de gang en in alle kamers, ze is erg schattig en heeft over haar hele lichaam grote moedervlekken. Ze is erg geintresseerd in alles, en dat is fijn om te zien. Ik ging een andere kamer in en zag een spastisch jongetje in een stoeltje met een riempje(zodat hij er niet uit valt) Ik zag dat hij graag uit zijn stoeltje wilde en tilde hem op. Hij was erg blij dat hij opgetild werd en begon te kraaien van geluk. Ik nam hem mee naar het raam en knipperde ze ogen tegen het licht. Hij gaf me een grote glimlach en genoot van het lopen en het naar buiten kijken. Ik nam mezelf voor om de volgende dag hem mee naar buiten te nemen. We namen de grote jongens en een paar van de Cerebrale Parese jongens naar buiten. Wat ons echt verbaasde was dat de grote jongens zich erg goed gedroegen, ze waren rustig(natuurlijk wel enthousiast om naar buiten te gaan) deden hun eigen ding in de speeltuin en deden elkaar geen pijn. De ene jongen die ik op Josianne vind lijken die gister probeerde te bijten zat lekker op een stenen muurtje om zich heen te kijken. Een ander jongetje waar ik een zwaardgevecht mee heb gehad was aan het rondslenteren in de speeltuin en wij zaten met z'n 4en in de schommel elk met een kleine jongen. Het was heerlijk om even buiten te zijn met de kinderen, en ze genoten er ook van. Ook omdat het team er nu is om te helpen hebben de verzorgers ook de kans om 1 op 1 met een kind naar buiten te gaan. Het is fijn om te zien dat de verzorgers ook genieten van het buiten zijn met een van hun groep kinderen. Na een tijdje liepen we weer terug naar het gebouw en de jongens kwamen lief mee. Terug op de afdeling pakte ik een grote bubbelblaas en begon op de gang bellen te blazen. De jongens vonden het prachtig en wilden het ook proberen. Heel voorzichtig hield ik het voor een jongen zijn mond. Hij blies en er kwamen bellen, hij en de andere jongens vonden het prachtig. Stokje weer in de zeep en hup de volgende jongen. Ik stond perplex ze wachtten allemaal op hun beurt zonder te vechten over de bellenblaas. Ik weet hun namen dus als ik het stokje in de zeepsop deed zei ik de naam van het volgende jongetje die aan de beurt was en ieder ander ging uit de weg of wachtte. Het was buitengewoon om te zien. De jongen die op Josianne lijkt kan niet blazen dus ik heb hem laten zien dat je ook renned bellen kan maken. Dus als het zijn beurt is rent hij lachend een stukje door de gang wat een paar bubbels produceerd, dan komt hij netje terug om zelf het stokje in de zeepsop te doen. Het was etenstijd dus de jongens kregen een bak met rijst en een lepel. Ze stonden netjes op een rij in de gang te eten en omstebeurt bellen te blazen, het was geweldig! We hebben de Cerebrale Parese jongens ook eten gegeven en daarna is het voor ons tijd om te gaan. Op de terugweg vertelden de mannelijke teamgenoten hoe het zwemmen was. Die middag waren de mannelijk teamgenoten met de Big Boys van ICC gaan zwemmen in een zwemparadijs. Ze hebben er allemaal van genoten, en de verhalen die ze vertelden waren hilarisch. Ze zwommen een op een. Ze kwamen aan in het zwembad en ze trokken hun shirts uit. En de jongens hadden ook het idee dat hun zwembroek uit moest, dus het eerste wat ze deden was hun zwembroek uit doen en rennen naar de zijkant van het zwembad om er vervolgens in te gaan plassen. Een medewerker van ICC was meegekomen om foto's te maken, maar op een bepaald moment was het niet meer mogelijk.. Teveel naakte jongens op de foto. Mijn teamgenoten moedigde het naaktlopen natuurlijk niet aan en probeerden telkens hun zwembroek terug te vinden om het weer aan te doen. Ze deden het ook niet allemaal. In ieder geval, de jongens hebben ervan genoten. Donderdagochtend gaan alle vrouwlijke teamgenoten met de Big Girls zwemmen in het zwemparadijs. We gingen terug naar het hotel en daarna naar een restaurant. Het eten was goed. Bij ieder restaurant zitten we aan 2 grote ronde tafels en we krijgen schalen met eten op de draaischijf. Zo kan je van alles wat proberen en deel je het eten(Chinese cultuur). Na het eten hadden we worshiptijd en daarna ging ik met een paar teamgenoten mee voor een voetmassage. Het blijkt erg goed en goedkoop te zijn. Met z'n 4en gingen we heen, twee teamgenoten deden een full body massage en ik met 14-jarige Daniel deden de voetmassage. We zaten in relaxte stoelen te wachten om onze massage te krijgen, wat ongeveer 40 minuten duurde. Een meisje begon met mijn voeten, ze doen je voeten in een bak met heet water en ze masseren je schouders en armen. Daarna masseren ze je voeten. Het meisje was bezig met mijn rechtervoet en Daniel was nog steeds aan het wachten om zijn massage te krijgen. Opeens zei Daniel dat hij zich niet goed voelde, ik keek opzij en hij zat te zweten in de stoel terwijl de airconditioning zorgde dat de kamer echt kouder was. Hij zei dat hij moest spugen en gelukkig had ik een briefje mee met een paar basic woorden in Chinees en vroeg of ze hem naar het toilet kon brengen. Hij ging naar het toilet en het meisje begon weer met mijn foto. Daar was ik het niet echt mee eens, ik liep naar de wc om te vragen of het goed ging. Gelukkig had hij niet gespuugd en ik vroeg of hij terug naar het hotel wilde. Dat wilde hij zeker wel, dus ik ging naar mijn teamgenoten die de full body massage deden om te zeggen dat we terug naar het hotel gingen. Ook moest mijn teamgenoot wat vertalen in het Chinees voor me(hij kan Manderijns). Ik wilde tegen het meisje zeggen dat ik het erg lekker vond maar dat we echt terug naar het hotel moesten. Helaas moest ik wel voor een hele massage betalen en Daniel had nog geen massage gehad dus hij hoefde niks te betalen. Maar zolang het duurde was mijn massage goed. We liepen het kippeneindje terug naar het hotel en ik bracht hem naar de hotelkamer waar zijn moeder was. Hij ging naar bed en ik ging ook naar bed. Een van mijn teamgenoten kwam nog even checken of we veilig thuis waren gekomen, wat erg lief en goed was. Morgen weer een nieuwe dag met de kinderen. Stay Tuned!

Stoffenmarkt en Wifi: een vrije zondag

Hallo allemaal, Vanochtend schrok ik wakker: we moeten naar de kinderen! Maar we waren lekker vrij vandaag dus uitslapen geblazen. Ik heb s'ochtends in bed mijn blog geschreven van de vorige dag. We waren van plan om naar de stoffenmarkt te gaan in de buitenwijk van Hengyang om mooie stoffen te kopen voor oma Soellaart die er een prachtig quilt van maakt. De receptioniste gaf ons een briefje mee met het nummer van de bus, de naam van de stoffenmarkt en ze vertelde ons dat "Ie Mie" 1 meter is in Chinees. Mama en ik liepen gewapend met het briefje naar onze bus. De bussen hier in China zijn erg goedkoop vergeleken met Nederland. Als je in de bus stapt moet je 1 yuan in een ijzer doosje doen, 1 yuan is ongeveer 17 cent in Nederland! Ook rijden er veel bussen, dus als je de ene mist moet je ongeveer 5 minuten wachten om de volgende te pakken. Mama en ik pakken lijn 125 naar een andere buitenwijk van Hengyang. We wisten alleen dat we ongeveer na 20 minuten moesten uitstappen. Na ongeveer 15 minuten vroegen we het aan iemand in de bus, en ze gebaarde dat we samen met haar moesten uitstappen. We stapten uit en ze wees waar we heen moesten, wat eigenlijk gewoon de andere kant van de straat was. Aan de andere kant van de straat was een poort en daarachter was een binnenplaats met veel kraampjes met stoffen. We liepen wat rond, in veel kraampjes hadden ze geen Chinese stoffen maar westerse stoffen. Binnen waren ook kraampjes en het eerste kraampje die we zagen had Chinese stoffen. De eigenaar was in zijn stoel een tv-show aan het kijken(wat de meeste Chinesen deden op de markt, slapen of relaxen) Mama sprak hem aan en vroeg hem hoeveel het was voor Ie Mie(1 meter). Hij wilde er 25 yuan voor. Daar waren wij het natuurlijk niet mee eens en vroegen 15 yuan Ie Mie(per meter). Mama zei er ook meteen achteraan dat we dan 1 meter van 5 verschillende stoffen wilden. De verkoper ging er gelukkig meteen in mee en hij begon met knippen. We kozen 5 verschillende stoffen waar hij 1 meter van moest knippen. De hele markt begon zich ermee te bemoeien en het eindigde met luid gelach. Het was erg leuk om die stoffen te kopen. Daarna liepen we de stoffenmarkt uit en kochten een stuk Galia meloen op een stokje. We waren dat heerlijk aan het opeten toen we de dokter van ICC tegen het lijf liepen. Ze was erg verbaasd dat we in die buurt rondliepen en we legden uit dat we stoffen hadden gekocht. Ze ging terug naar het hotel met de bus en wij gingen met haar mee, en stapten uit waar het centrum van de grote stad was. In het centrum gingen we op zoek naar wifi: Mc Donalds in, geen wifi, Mc donalds weer uit. KFC in, geen wifi, KFC weer uit. Cafe met wifi in, wifi!, pizza gegeten. Mama en ik hadden dat cafe al eerder gezien dus zijn na onze pogingen in de MC Donalds en KFC maar naar het cafe gegaan. In het cafe hebben we een heerlijk pizza besteld. Ik heb twee verhalen gepost op mijn blog en mama zat te whatsappen. Na ongeveer anderhalf uur zijn we terug gelopen naar de bushalte, onze bus stond alweer voor ons te wachten. Onderweg heb ik in een paar kledingwinkels gekeken, de Chinese meiden houden van jurkjes en ik ook. Maar alles wat ik zag vond ik al te kort, laat staan met mijn lange benen. Ik kon ook niet op mijn gemak rond kijken eigenlijk. Ik werd meteen achtervolgd door een medewerker van de winkel(dat is hun tactiek met westerse mensen), en ik werd aangestaard door 24 ogen. Dat is niet lekker shoppen. We zijn een paar haltes eerder uitgestapt om een paar foto's te maken met borden met gaten erin waar je je hoofd doorheen kan steken. En we hebben het laatste stukje gewandeld. Toen we terugwandelden liepen we langs een andere markt waar ze al hun specerijen, groente, fruit, kikkers en vissen languit op de grond hadden neergelegd. Het was erg interessant om te zien. We hebben daar van een lief mevrouwtje van die heerlijke druiven gekocht die we eerder ook hadden gekocht in de bergen van Guilin. Op de terugweg hoorden we een vreemd geluid achter ons, het was een rare man die de geluiden maakte. Hij bleef ons achtervolgen, ook als we even stilstonden om een foto te maken, dan bleef hij op een afstandje wachten. We zijn toen snel naar de andere kant van de weg gelopen en gelukkig liep hij weg. Terug in het hotel hebben we onze druiven opgegeten en zijn we lekker vroeg gaan slapen. De volgende dag namelijk weer vroeg op en een drukke dag voor de boeg. Dit was het voor vandaag, lekker een rustig dagje. Morgen weer hetzelfde programma in het weeshuis. Stay Tuned!

Ons sponsorkindje en een drukke speeltuin - tweede dag met de kinderen

Hallo Allemaal! Vandaag was onze tweede dag in het weeshuis. Mama bij de babies en 3- en 4- jarigen en ik bij de Big Girls en de staatsverdieping. Vanochtend vroeg op voor het bid-moment en daarna ontbijten. Gisteravond toen Andy en ik op de trap zaten waren de dames klaar met dansen, ze liepen langs ons en zeiden NI Hao, dus wij zeiden Ni Hao terug. Ik probeerde met gebaren uit te leggen dat ze erg mooi dansten. Ze waren erg enthousiast daardoor en nodigde me uit om de volgende dag met ze mee te doen. Jippie, Ik ben uitgenodigt! Na het ontbijt naar het weeshuis met de bus. Aankomende maandag, dinsdag en woensdag gaan er groepen van ICC zwemmen als het goed weer is, dan gaat ons team ook mee, waaronder ik. We kwamen aan bij het weeshuis en iedereen ging naar zijn eigen groep. Mama ging naar de babies. Er is een jongetje met een open ruggetje die een ongelooflijk sterk bovenlichaam heeft en een slap onderlichaam(dit is een kenmerk van een open ruggetje, ook wel spina bifida genoemd) Hij sleept zich voort met zijn bovenarmen en hij kan praten. Er kwam een groep Chineese vrijwilligers naar die kamer en wilden een foto van hem maken. Dat was erg moeilijk want hij was erg enthousiast dat er zoveel mensen waren en bewoon dus de hele tijd. De vrijwilligers vroegen of hij stil wilde zitten en hij zei:"You can take a photo in my home" in het Chinees. (Je kan een foto maken in mijn thuis) en hij kroop naar zijn kamer en ging onder het bed van een magere spastische jongen zitten en stak zijn hoofd door de spijlen. Het was erg vermakelijk en hij was trots dat hij een huis had, wat aan de andere kant wel sneu is dat hij een kamer van 3 bij 4 onder een bed zijn thuis vind. Ik ging naar de big girls en ik had een Beauty Box mee van het kantoor waar we veilig onze tassen neerleggen. Ons groepje kwam daar aan en iedereen werd door verschillende dames verschillende kanten op getrokken. Ik werd door een dame naar haar kamer meegetrokken gevolgd door andere dames die ook in die kamers hoorden. Ze zagen dat ik een doos in mijn handen had en ze wisten al wat dat betekende. In de beautybox zat make up, nagellak, kammen, een waterspuit en gezichtsbalsem. Een dame die niet praat liet ik in een stoel zitten en ik ging haar haar doen. Het leek net een echte kapper(zonder de kapper want ik ben heel onhandig met haar) ik had een waterpuit en een kam en kamde daarmee eerst haar haar. Daarna heb ik het ingevlochten, ze was er erg blij mee en heeft er de hele dag mee rond gelopen. De volgende dame wilde nagels doen, maar niet haar nagels nee mijn nagels. Ze deed het heel precies en daar was ik stiekem wel blij mee. Maar terwijl ze mijn nagels aan het doen was pakte een andere dame iedere keer de nagellak af. Zij mag geen nagellak want ze eet het allemaal op aan het einde van de dag. Ze pakte de nagellak af en begon haar teennagels ermee te doen, dat vond ik wel prima dat is moeilijk eraf te bijten. Ze had onze nagellak afgepakt dus we gingen verder op een andere kleur. Toen de dame klaar was met mijn nagels had ik 4 verschillende kleuren op mijn nagels. Het is netjes opgedroogd en het zit nu nog steeds op nagels want in de supermarkt hebben ze geen nagellaktemover.. Daarna heb ik met een teamgenoot de twee dames mee naar buiten genomen die er het ergste aan toe waren. Ze zijn erg langzaam met lopen, maar we hadden alle tijd en ze waren erg blij dat ze naar buiten gingen. We kwamen aan bij de vervallen(en eigenlijk gevaarlijke) speeltuin. Het was de drukste van jewelste! Als het team weer weg is dan word die speeltuin helemaal niet meer gebruikt denk ik. Sommige van de Big Boys, Little boys, Little girls en sommige van de staatsafdeling waren er. Drie jongens van de Big Boys liepen hand in hand alleen maar rondjes in de speeltuin. Het was best komisch om te zien. Wij liepen met onze dames naar de schommel maar toen wilde mijn dame weer terug naar het weeshuis. Dus we begonnen aan onze langzame weg terug. Eenmaal terug heb ik nog staan dansen in een andere kamer, en ben ik naar andere dames geweest. Ik ga ons fotoboek met de familie geven aan een van de oudere dames, waarvan ik weet dat ze het zal koesteren(Veel speelgoed en andere spullen die de kinderen krijgen als het team er is worden afgepakt als het team weg is) Daarna was het alweer tijd.. De tijd gaat zo snel als je lekker bezig bent. Terug naar het hotel en ik ging met drie andere teamgenoten naar de supermarkt op zoek naar nagellakremover. Ik kreeg de portemenee van mama. We hadden het niet gevonden en kochten wat te drinken. Nadat we het drinken gekocht hadden moesten we ons haasten naar de kantine voor lunch, we waren iets aan de late kant. Daar aangekomen moest ik mezelf en me tas achter iemand langs proppen. Lekker gegeten en daarna weer terug naar het hotel. Mama en ik kwamen aan bij de hotelkamer en de sleutel zat in de portemenee. Ik kijk in mijn tas en de portemenee zit er niet in! Ik schrok me dood, ik kon hem nergens vinden. Mama had ook mijn tas gecheckt en het zat er inderdaag niet in. Terug naar de supermarkt... In de supermarkt vertelde ik dat ik mijn portemenee kwijt was, en ze namen ons mee naar achteren. We gingen de veiligheidsbeelden bekijken. Bij de kassa deed ik mijn portemenee in mijn tas weer terug. Bij de uitgang moet je je bonnetje geven om diefstal te voorkomen, ik gaf mijn bonnetje die ik al eerder weer uit mijn portemenee had gepakt. Het was wel komisch want bij de uitgang stonden mijn teamgenoten achter mij toen ik het bonnetje gaf en de man die de videobeelden liet zien verdachtte meteen mijn teamgenoten. Ik vertelde dat ze mijn vrienden waren en dat het niet mogelijk was. Daarna was er niks meer te zien, we bedankten het personeel en liepen naar de receptie om te zeggen dat we geen sleutel meer hadden van onze kamer. Van mama moest ik naar de kantine lopen om daar te checken, en anders wist ik het ook net meer. Ik had helemaal niks gevoeld dat iemand in mijn tas zat, en niemand heeft naar mijn gevoel achter ons gestaan toen we naar de kantine liepen. Ik liep opnieuw naar de kantine en mama bleef achter bij de receptie met onze teamleider die Chinees spreekt. Ik kwam daar binnen en de eigenaar gebaarde dat ze een soort tasje had, ik blij! Ze gaf me de portemenee terug die ze ergens achter had opgeborgen. Ik rende snel weer teug naar het hotel(bergafwaarts in de bloedhete zon) en ik vertelde dat ik de portemenee weer had. Dat scheelde ons 50 yuan die we moesten betalen om een nieuwe sleutel te krijgen. Het was een schrik van jewelste... Hoe kan het mogelijk zijn dat ik bestolen word.... Wat ik denk is toen ik mezelf achter die mevrouw moest proppen om te gaan lunchen de tas over de mevrouw heen manoevreerde in een zwaaiende beweging die eindigde op de grond. Toen is de portemenee eruit gevallen, want ik had mijn tas niet helemaal dicht gedaan(ik weet het echt heel stom, en ik doe mijn tas voortaan helemaal dicht) Door deze schrik pas ik nu beter om mijn spullen. Door al dit gedoe had ik geen tijd meer om mijn verhaal te posten van gister dus daarom deze twee verhalen achter elkaar. Om half twee vertrokken we weer naar het weeshuis. Dit keer was het programma iets anders want iedereen ging met zijn sponsorkind wat leuks doen, en er werden foto's gemaakt van jij met je sponsorkind en met je groep waarmee je die middag werkt. Ik werk s'middags op de staatsafdeling en daar mogen absoluut geen foto's gemaakt worden van de kinderen, dus dat zat er voor ons team niet in. Mama en ik gingen ons sponsorkind opzoeken toen we aankwamen, we zaten eerst in het verkeerde gebouw. In het andere gebouw ontmoetten we hem. Hij heet Yang Heng Shui(ze noemen hem Shui Shui, wat ze bij alle kinderen doen is de laatste naam herhalen, het is een soort van koosnaampje) en heeft Syndroom van Down en ook nog andere handicaps. Mama en ik hadden wat speelgoed meegenomen om met hem te doen. We namen hem mee naar buiten en gingen op de schommel. Op dat moment kwamen onze teamgenoten die foto's maakten. Ze hebben heel wat leuke foto's van ons kunnen maken en we krijgen een fotokopie mee naar huis. Shui Shui is heel basic. Alles wat hij krijgt daar likt hij aan om te proeven, hij kijkt veel naar de grond en niet omhoog. Al gaat hij wel naar chreche waar ze therapie doen met de kinderen. Mama en ik hebben een tijdje met hem gespeelt en daarna weer terug gebracht naar zijn kamer, hij moest eten. Mama ging weer terug naar de babies en ik naar de staatsverdieping. Ik ben daar maar heel even geweest en toen was het tijd. Mama ging terug naar de babies en onze teamgenoten kwamen ook daar om foto's te maken. Mama pakte een jongen op die eigenlijke de hele dag op een matrasje ligt, hij kan alleen maar kijken en ademen. Ze liep met hem naar het raam om naar het uitzicht te kijken. Hij keek eerst naar beneden, maar toen hij door had dat hij ergens anders naar keek werden zijn ogen groot en ging zijn blik langzaam omhoog over het hele uitzicht heen. Hier zijn foto's van gemaakt en mama is daar erg blij mee. Het was een speciaal moment, en dan ook nog opgenomen op een foto. Toen was het tijd. Iedereen weer terug in de bus. Het hele team ging s'avonds naar de stad om wat te eten. Met de publieke bus naar de stad en we splitsten op in groepen: lokaal Chinees eten en Westers eten. Mama en ik gingen mee met het lokale Chinese eten. Ons kleine groepje heeft heerlijk in een klein restaurantje gegeten en daarna op de straat nog vleesspitsen gehaald. Op de weg terug wilde iemand wel een voetmassage gaan doen, en ik wilde wel mee. Onze groep splitste weer in nog kleinere groepjes: een groep ging met de bus naar huis en de andere groep bleef om een voetmassage te doen. Mama, ik en nog twee anderen bleven om de voetmassage te doen. We gingen op zoek naar een massagesalon, we kwamen er eentje tegen en een full body massage was niet zo duur. We liepen naar de bedden, maar ik zag een kakkerlak over het bed lopen en we gingen meteen weer weg uit die salon. Het leek ons het beste om terug te gaan naar het hotel waar een van ons wist waar een goede massagesalon was. We gingen terug naar ons hotel en gingen naar die salon. We hebben toen met z'n vieren een full body massage van een uur genomen. Ik heb nog nooit een massage gehad, en het was wel een ervaring meer. Het is natuurlijk Chinese massage dus ze houden van hard de spieren indrukken. Het was erg lekker en na het uur zijn we naar ons hotel gegaan en gaan slapen. Ik was te laat voor de dansende dames die me hadden uigenodigt, maar dat ga ik morgen wel weer proberen. Dit was het voor vandaag, dankjewel voor het lezen. Morgen is het zondag en zijn we vrij. We gaan de stad in naar de markt en proberen naar een kerk te gaan. Stay Tuned!   

Een spannend zwaardgevecht en een nagelsalon - eerste dag met de kinderen

Hallo allemaal! Nu zit ik op het stoepje voor het hotel mijn verhaal te schrijven in de hitte samen met de andere jonge man Andy(hij is vorig jaar getrouwd) die een blog maakt. We hebben uitzicht op dansende dames op het plein op traditionele Chinese muziek. Ze zijn zo elegant, en ze kennen op ieder nummer een dansje. Het is jaloersmakend eigenlijk hoe elegant ze zijn, daar kan ik(als ballerina) nog iets van leren. Zulke momenten krijg je niet vaak meer in je leven dus ik geniet er intens van. Vandaag was de eerste volle dag bij het weeshuis. Mijn programma is de hele week hetzelfde, Big girls van ICC in de ochtend en de staatsverdieping in de middag. Mama zit de volle dag bij de baby's en 3- en 4- jarigen van ICC. Vanochtend om 7 uur een bid-moment met het team dus vroeg op. Daarna hebben we ontbijt, wat iedere dag bijna hetzelfde zal zijn. Watermeloen, rice porridge(dat ik niet eet), dumplings, kleine pannekoekjes en thee.  Na het ontbijt heb je nog 30 minuutjes om even te relaxen en dan ga je met de bus naar het weeshuis. Door de dag heen heb je veel momentjes dat je even kan rusten, en dat is erg belangrijk voor het team. We zien en maken veel mee en de dagen zijn lang en warm. Je moet deze momentjes van rust echt gebruiken om bij te komen en alles te verwerken. Toen we daar aankwamen ging ik met mijn groep naar de 5de verdieping, daar zaten alle meisjes van ICC. Voor die ochtend hadden we geen activiteit gepland, we wilden de meiden gewoon leren kennen. Mama ging naar het gebouw die naast de mijne stond, daar zitten de baby's. Onze groep kwam uit de lift en we werden meteen begroet door een paar dames.(ik noem de 'Big Girls' de rest van de week dames, dat is de beste manier om ze te beschrijven. De leeftijd kan van 14 tot 25 verschillen, het lastigste is dat ze natuurlijk een handicap hebben dus een 25-jarige kan in haar gedachten 12 jaar oud zijn, daarom noem ik ze gewoon allemaal dames en weten jullie nu over wie ik het heb) Ze waren erg enthousiast en we probeerden meteen hun namen te onthouden. Het was een beetje chaotisch op de afdeling, een paar dames gingen een afdeling omlaag om te kralen en een paar bleven op hun eigen afdeling. Onze groep werd in tween gesplitst en een paar gingen mee naar beneden om te kralen en een paar anderen waaronder ik bleven op de afdeling. Ik dacht dat de kinderen die op de afdeling bleven ook werkjes gingen maken, maar blijkbaar niet want er gebeurde niks. Op zo'n moment kies je een meisje uit en probeer je daar contact mee te leggen. En dt doe je de hele dag door, met zoveel verschillende kinderen of meisjes contact leggen en ze liefde en stimulatie geven. Onze groep verspreidde zich over de big girl en probeerden contact te leggen, wat opzich wel makkelijk is want de dames komen zelf naar je toe. Dit zijn geen kinderen meer, ze komen nar je toe en laten je van alles zien op de afdeling. Onze groep had nagellak en loombandjes meegenomen. Met de loombandjes deden we hun haar in staartjes en we lakten hun nagels. Dat vonden ze erg erg erg leuk. Al werd het wel een puinhoop want nagellak moet wel de tijd hebben om te drogen, en die tijd hadden de dames allang niet meer. Er stonden twee zwaar spastische vrouwen aan de zijkant van de gang(waar ze eigenlijk de hele dag staan), zich vasthoudend aan een reling langs de muur. Ik zei tegen hun Ni Hou en ze zeiden Ni hou terug. Toen besloot ik met een van hun langs de reling te lopen om haar aan te moedigen om te gaan lopen. Ze deed het erg goed, al moest ze erg veel moeite doen. Langs de deur was geen reling, en ze wilde helemaal zelf lopen. Toen heeft ze twee stappen helemaal zelf gedaan. Dat vond ik erg goed van haar en ze was zelf ook erg blij. Voor iemand die zwaar spastisch is, is zelf lopen erg knap. Terug wilde ze zelf lopen en toen heb ik haar weer met rust gelaten. Een ander meisje in een lange witte jurk wilde mijn haar doen, en met mijn elastiekje heeft ze mijn haar in een paardestaart gedaan. Ze deed het erg goed en zo heb ik het de hele dag gehouden. De meeste dames wilden een loomarmbandje en wij deelden ze uit. Ze waren er erg bij mee dat ze het zelfs van elkaar af pakten. Dat werd gesust door beiden nog een amrbandje te geven. Toen hebben we een paar meiden mee naar buiten genomen. De dames genoten van de zon en de buitenlucht. We hebben met elkaar in een grote schommel gezeten. Er was een dametje bij die erg goed wist wat ze wilde en ze kon spreken. Je zag duidelijk dat ze de verzorgers nadeed in haar spraak. Kortaf en luid. Maar ze was wel erg grappig en ik kon haar uitdagen. Ze wilde dat ik ergens heen ging of niet heen ging, en ik rende weg naar een wiebelbalk. Ze kwam achter me aan rennen en ik liep snel naar de andere kant. Nu moest ze wel over de wiebelbalk om naar mij toe te komen, en ze deed het. Toen ze aan de overkant was gaf ik me over als bedankje dat ze over de wiebelbalk was geweest en liep ik met haar mee. Werken met de dames was erg leuk en ze zijn geintresseerd in dingen waar ik ook geintresseerd in ben. Om dat te delen met elkaar geeft een fijn gevoel en eenheid. Er zijn nog heel wat dingen gebeurd, maar dat kan je beter vragen als we terug zijn uit China. Alles hier opschrijven is ongelooflijk veel werk, je maakt zoveel mee op een dag. Na een tijdje was het etenstijd voor alle meiden en wij moesten optijd voor de bus zijn die ons terug bracht naar het hotel. In het hotel heb je weer lekker een rust moment en daarna lunchten we me het team. Na de lunch heb je weer wat rusttijd en daarna met de bus naar het weeshuis. In de middag zat ik in een ander teampje om naar de staatsafdeling te gaan. We kwamen uit de lift en de jongetjes die we gister mee naar buiten namen waren erg verast en blij om ons te zien. Het eerste wat we deden was de kinderen naar buiten nemen. De jongens hadden erg zin in(alweer haha). De jongen waarover ik gister vertelde dat hij me deed denken aan Josianne was in een 'slechte' bui vandaag. Gister heeft hij maar 1 mislukte bijtpoging bij een teamgenoot gedaan. Maar vandaag was hij niet te houden, je moest echt opassen want hij deed het ook bij zijn leeftijdsgenootjes. En die wisten maar al te goed wat hij probeerde en begonnen te gillen want hij is iets groter en sterker dus ze kunnen zichzelf niet beschermen. Het is niet dat hij meteen bijt met zijn tanden, hij zet eerst zijn mond ergens en probeerd erop te zuigen of iets(gelukkig) Als ik hem stopte dan vertelde ik hem dat het niet goed was wat hij deed in het Chinees(Bui Shi: Nee) dan keek hij me aan met een grote glimlach op zijn gezicht. Toen realiseerde ik me dat hij het niet weet dat het slecht is om iemand te bijten, hij doet het om aandacht te krijgen of uit pure frustratie dat hij niet weet wat hij moet doen op dat moment. Ons team nam ongeveer 6 kinderen mee naar buiten. We liepen langs de vervallen speeltuin en de jongens renden naar de glijbaan. De jongens die konden lopen wisten meteen de weg naar de trap door de bush bush en modder. Onderaan de glijbaan was water dus daar konden ze niet doorheen glijden. Ik moest ze dus stoppen voor de plas en ze over de zijkant tillen. De jongens begrepen dat ze niet door de plas moesten gaan en lieten zich over de zijkant tillen. De jongens hebben badslippers aan, en soms verkeerd om. Ik hoef dan alleen te wijzen naar hun voeten en ze verwisselen zelf hun slippers, ik vind dat echt ongelooflijk slim. Het verbaasd me dat we zonder enige Chinese taal zo goed met elkaar kunnen communiceren. Mijn hoogtepunt van de dag was het zwaardgevecht die ik had met een van de jongens. Hij had een grote lange plant uit de grond getrokken en zwaaide ermee rond als een zwaard, met zijn eigen sound effects. Hij heeft dit vast van TV gezien. Ik pakte een iets kortere plant en ging in gevechtshouding staan. Toen hebben we een gecontroleerd gevecht gehad waarbij ik soms echt moest rennen om geen pak rammel te krijgen. Het mooie was is dat hij begreep dat het een spelletje was. Hij liet mij aanvallen toen valde hij zelf weer aan. Zwaaide weer wat met zijn zwaard met sound effects en ging weer achter mij aan. Hiedoor bleef het een spel en was er niks aggresiefs. Gister toen we weer terug naar het gebouw gingen wilde hij niet mee en moesten we hem tillen. Vandaag gingen we terug naar het gebouw voor etenstijd en ik gebaarde naar hem op veilig afstand dat we gingen eten en terug naar het gebouw zouden gaan. Hij sloeg het aanbod eerst af met een gebaartje en toen gebaarde ik weer dat we gingen eten. Toen gooide hij zijn geweldige stok weg en rende met ons mee, ik stond perplex. Hij had ook rond kunnen staan zwaaien als een baasje en iedereen ermee slaan en wegrennen van mij om niet mee te komen(wat hij gister deed) Dit betekent niet dat hij nu voor altijd luisterd, er was nu een factor wat hem deed luisteren. Ik heb geen idee wat die factor was, maar het bespaarde heel wat energie. Nadat we alle jongens terug hadden gebracht liepen we naar de kamer met alle jongere cerebrale parese jongens in de zitjes. Net zoals gister hebben we ze uit de zitjes gehaald en ze geknuffeld en met ze gezongen. Sommigen waren er ernstig aan toe. Na een lange tijd moesten we helaas weer terug naar de bus. Het was nu al moeilijk afscheid nemen, laat staan de laatste dag..... Mama heeft ook een heerlijke tijd gehad bij de baby's en is ook naar buiten geweest met 3-jarige jongetjes. Gisteravond is er een nieuwe baby binnengekomen(dus voor de deur gelegd) en mama heeft een tijd met het geknuffeld. S'avonds hebben we heerlijk gegeten, en een super worshipdienst gehad. Hierdoor word je echt aangemoedigd om morgen weer aan de slag te gaan. Ook dachten we na over de verschillende zijden van deze situatie. De overheid met zijn 1-kind-politiek, de ouders die het kind achterlaten, de verzorgsters en de kinderen. Ook hebben we gepraat over het nut van ons werk in het weeshuis omdat je soms hebt gevoel hebt dat het zinloos is wat je doet omdat je na een week weer weg gaat. Nu ben ik erg moe en ga ik slapen, morgen post ik het verhaal en super gaaf dat jullie mijn blog nog volgen.(of zelfs alle verhalen achter elkaar lezen, respect) Morgen hetzelfde programma. Stay Tuned!

De eerste ontmoeting met de kinderen

Hallo allemaal! Nu zit ik hier dan.. In een internetcafe met drie jong volwassen mannen. Niet bang zijn allemaal, ze zijn van me team en ze zijn bijna allemaal verloofd of getrouwd. En ze weten dat ik mijn liefste Matthijs heb. Ik kan niet alleen naar het cafe lopen omdat het te gevaarlijk is dus ik ben afhankelijk van hun. Een van de mannen maakt ook een blog dus we zitten hier samen te tikken. Vanochtend hadden we om 7 uur een bid-moment van een half uur. Het was dus erg vroeg op.... Daarna hadden we in een lokale kantine ontbijt. We moesten eerst door een soort van gang met een verschrikkelijke geur van frituurvet en .. gewoon vet. Iedereen leert elkaar beter kennen, zo komt er echt een eenheid in de groep. Het ontbijt was best lekker, watermeloen, broodjes en dumplings. Er was een klein schattig meisje die iedere keer binnen kwam om foto's te maken met haar (of haar moeders) Iphone van iedereen. Na het ontbijt hadden we nog even rust en daarna gingen we met de bus naar het weeshuis. Ik was best nerveus om de kinderen te ontmoeten, je weet namelijk niet wat je kan verwachten. En na de ochtend moet je kiezen bij welke groep je wilt de rest van de week. Na 5/10 minuten kwamen we aan bij het weeshuis. Vroeger stond het staatsweeshuis naast het weeshuis van ICC. Maar door een modderstroom die op het ICC gebouw is gekomen(zonder gewonden Godszijdank) moesten ze alle kinderen verhuizen naar het staatsweeshuis op twee lege verdiepingen. Dus alles zit nu in 1 gebouw. Ze zijn naast het lege gebouw die verwoest is een heel nieuw gebouw aan het bouwen voor ICC. Met grote kamers en alles rolstoelvriendelijk. In de ochtend gaven ze eerst een rondleiding, ze splitste die groep in tween. We mochten het nieuwe gebouw zien, het oude gebouw dat verwoest is en toen gingen we naar de kinderen. In het staatsweeshuis zijn de 4de en 5de vloer van ICC. De 7ende vloer is van de staat maar beinvloed door ICC, wat erg goed is. En de rest van de verdiepingen zijn van de staat. Onze groep ging eerst naar de jongensafdeling, de 5de verdieping. Ze waren net bezig met de ochtend oefeningen, dus met de hele afdeling dansen in de hal op muziek. Eerst voelde ik me wat ongemakkelijk, omdat het echt een chaos was met springende en gillende jongens. Maar na 5 minuutjes voelde ik me al meer op me gemak, en deed wat de andere teamgenoten deden die al eerser waren geweest. Dus contact zoeken met een jongen, hun hand vastpakken en met ze dansen. Het was erg leuk, en dit doen ze iedere ochtend. Na het dansen werden we verder rondgeleid. Een afdeling is een lange gang met aan weerszijden kamers. En ze zijn in volgorde van jong naar oud. Je hebt de kleine jongens, de middel jongens, en de grote jongens.(en hetzelfde voor de meisjes op de meisjesafdeling) We kregen bijna alle kamers te zien, en in elke kamer probeerden we contact te maken met de kinderen. De kinderen waren bijna allemaal erg blij om ons te zien. Na de ochtendoefeningen gaat iedereen naar zijn eigen kamer/groep en doet zijn eigen activiteit. Bijvoorbeeld lawaai maken met instrumenten, met lego spelen, speciaal onderwijs, nog meer dansen(daar zijn de wat oudere dames dol op) of in de kring liedjes zingen. In het staatgedeelte is er bijna geen activiteit, staan alle tv's aan en loopt iedereen maar wat over de verdieping te slenteren. Daarna kregen we een rondleiding op de meisjesafeling en op de 7ende verdieping waar de kinderen van de staat zijn. Daar zijn de kinderen er erger aan toe, de verzorgers zijn harder voor de kinderen en er word niks gestimuleerd. Ook kon je kiezen om op deze verdieping te werken. Na de rondleiding namen we de bus weer terug om in de kantine te gaan lunchen en een lijst konden invullen van waar we wilden werken. Ik wist echt niet waar ik graag wilde werken, overal zag je kinderen honger naar een beetje aandacht en liefde. Ik had mezelf opgegeven bij de 7ende vloer(de staatsverdieping waar ze je het meest nodig hebben) in de ochtend en s'middags bij de 'Big girls' dus de jonge vrouwen van mijn leeftijd of ouder. Een paar teamgenoten vertelden me dat je bijvoorbeeld elkaars haren kon doen en elkaar nagels lakken, en dat leek me erg leuk om te doen. En ook omdat ze bijna mijn eigen leeftijd zijn, is het makkelijker contact leggen. Mama heeft voor de babies gekozen, dus ze gaat knuffelen met de babies en op die afdeling zijn er ook peuters waar ze mee kan spelen. Het is erg belangrijk om de babies liefde te geven, dat is zal effect hebben in de toekomst. Na de lunch wat trouwens erg goed was, hadden we een uurtje vrij. Mama en ik zijn naar de supermarkt naast het hotel geweest. We hadden nog nergens zo'n grote supermarkt geweest. Er waren een paar opmerkelijke dingen in de supermarkt. Er stonden grote bakken water met veel dieren erin die je vers kon vissen, en de supermarktmedewerker maakt het voor je schoon(en dus ook dood) Zo weet je zeker dat je vis echt vers is.... Er zaten slangen, sardines, kikkervisjes, grote dikke kikkers, schildpadden die in Nederland beschermt zijn en grote lange vissen( geen idee de naam sorry Opa Gouda haha) Ik heb gehoord dat een meisje van een team een schildpad had gekocht om het te houden als huisdier. En het is haar nog wel gelukt ook, ze heeft de schildpad voor een jaar gehouden totdat het dood ging. Voorderest hadden ze nog meer aparte spullen te koop in de supermarkt bijvoorbeeld cactus bladeren. Ik denk dat Chinezen onze supermakrt in Nederland echt saai vinden. Nadat we in de supermarkt hadden gekeken gingen we weer terug naar het hotel. We hadden nog een korte meeting voordat we weer naar het weeshuis zouden gaan. Iedereen kreeg te horen waarhij ging werken. Ik kreeg de Big Girls(van ICC) in de ochtenden en de staatsverdieping in de middagen. We maakten een groepje die allemaal die middag naar de staatsverdieping zou gaan en baden met elkaar. (Normaal plan je ook een activiteit die je met de groep gaat doen, maar wij hadden nu een hele verdieping dus we wilden de kinderen gewoon ontmoeten en zien hoe het gaat) We gingen allemaal met de bus naar het weeshuis, en daar werden we door leiders naar onze eigen plekken gebracht. Een dokter die werkt voor ICC(en ze doet nog veel meer andere dingen) nam ons mee naar de 7ende verdieping en nam ons mee naar een kamer. In deze kamer besloten we om een paar jongens mee naar buiten te nemen. De kinderen(vooral in het staatshuis) gaan bijna niet tot niet naar buiten omdat het te veel moeite is(wat ik wel begrijp naderhand) We hadden vier jongens rond de 5 jaar die konden lopen en twee jongens ook rond die leeftijd in een fietsje die je kon duwen en een rolstoel. Toen ze doorhadden dat wij ze naar buiten gingen nemen werden ze erg opgewonden en blij. Het was ontroerend bijna emotioneel om te zien hoe blij ze waren om naar buiten te gaan. We gingen met de lift omlaag, en ze probeerden(hoe ontdeugend en wat een lol ze daarin hadden) op alle knopjes in de lift te klikken. Ik probeerde ze natuurijk tegen te houden door ervoor te gaan staan en het hielp. En ik zal het nu maar alvast vertellen voor de rest van de week. Als je iets gaat doen met gehandicapten uit het weeshuis dan word het een chaos en rommelig. Probeer dat te bedenken bij iedere activiteit die ik beschrijf met de kinderen. Ik werd meegesleurd door een jongetje naar buiten. Hij had geen idee wat hij wilde maar hij wilde gewoon naar buiten. We liepen met z'n alle naar het uiteinde van de afgesloten straat en weer terug. Onderweg kwamen we een auto tegen en alle kinderen probeerden alle deuren van de auto of het open was. Want auto betekende weg van hier. Op de terugweg was er een zijstraatje en drie jongens hadden al het idee dat we terug gingen, dus ze renden in het zijstraatje. Dus wij renden erachteraan en moesten ze of meesleuren of optillen om ze mee te krijgen. Het was etenstijd voor de kinderen, dus ze moesten weer terug naar hun kamer. Toen we uit de lift kwamen waren alle kinderen over de hele verdieping, soms babies in loopstoeltjes die overal en nergens komen. We hebben de kinderen teruggebracht naar hun kamer, wat erg moeilijk was want ze wilden natuurlijk naar buiten. Ik heb toen nog een soort van voetbal met een jongen gespeeld die ook met ons mee was. Hij deed me een klein beetje denken aan Josianne. Hij wist wat hij wilde, lachte erg uibundig en bewoog hetzelfde. Hij sloeg me per ongeluk in mijn gezicht toen hij erg ondeugend en opwindend was. Het was een soort van slap, maar het maakte niet echt uit.(voor mij in ieder geval niet) Later hielp hij me wel weer, ik had een kleiner jongetje opgepakt, want hij wilde dat graag en toen pakte hij mijn paardestaart erg stevig vast en trok eraan. Ik was mijn andere arm aan het vrijmaken om zijn hand los te maken, toen de jongen die op Josianne leek het handje van de jongen wegsloeg en ik weer bevrijd was van de greep. Ik dacht dat het iemand van mijn team was die dat deed en ik draaide me om, toen bleek het hem te zijn. Ik was erg verbaasd dat hij dat deed! Ik ben erg blij dat ik hem morgen weer ga zien. Nadat ik hem achter had gelaten ging ik naar de kamer waar mijn andere teamgenoten ook waren. Het is een kamer met een rij zitjes langs de muur en allemaal jongens die niet kunnen lopen zitten daar de hele dag. Veel van deze jongens hebben Cerebrale Parese en zijn volgroeid. We hebben ze uit de zitjes gehaald en hebben ze rechtop laten zitten in onze schoten, wat een opluchting voor de jongens was. Ik had een zachte clownsneus mee om de aandacht van de kinderen te krijgen en om te gebruiken als een oefening. De meeste jongens hadden verkrampte handjes met volgroeide vingers. Dus het is goed om de vingers uit elkaar te halen en wat langer te maken. Ik haalde de vingers uit elkaar en propte de zachte clownsneus in hun handen zodat ze ergens in konden knijpen en hun vingers wat rust hadden. Sommige jongens konden niet eens knijpen, die kracht hadden ze niet in hun handen. De clownsneus bleef in het handje geklemd door de volgroeidheid. We probeerden zoveel mogelijk kinderen aandacht en liefde te geven, door te knuffelen, liedjes te zingen of te communiceren. Deze weeskinderen voelen een grote afwijzing en verlatenheid in hun hart omdat ze zijn achtergelaten. Door hun, ook al is het maar 5 minuten, liefde en aandacht te geven zullen ze zelfverzekerder en minder achtergelaten voelen. Omdat we zoveel te doen hadden, wisten we de tijd niet. We waren nog vol bezig toen we opeens moesten gaan. Het was nu al moeilijk om daar weg te gaan.. Terug bij het hotel hebben we in een restaurant gegeten en avondworship gehad. Het was en is erg fijn om dat te hebben. Je kan met je team(het groene groepje waar ik gister over schreef) ervaringen delen die je die dag hebt gehad, of dingen waar je mee zit. Daarna ben ik naar het internetcafe gegaan met de boys. Een andere jongen is ook een blog aan het maken, dat is wel fijn. Dan voel ik me niet heel asociaal om de hele avond op mijn tablet te zitten want hij doet het ook haha. De geur van het weeshuis zit nog steeds in mijn kleren als ik eraan ruik. Het is een bepaalde geur die in het hele weeshuis hangt. Voordat we aan deze trip begonnen, koesterde ik een soort van woede tegen de verzorgsters van het staatsweeshuis. Ik dacht dat zij veel konden veranderen door echt hun best te doen voor de kinderen. Maar ik heb me nu gerealiseerd dat het niet alleen aan de verzorgster ligt maar aan het feit dat gehandicapte kinderen achter worden gelaten en in grote huizen worden gestopt zonder de speciale zorg en matrialen die ze nodig hebben. De verzorgsters hebben nooit een opleiding voor dit gedaan, meestal kunnen ze geen ander werk vinden. De juiste matrialen zijn er niet, en (bijna) niemand in China kijkt naar de kinderen om. Soms gewoon uit onwetendheid want je ziet bijna geen gehandicapten op straat. Dus wat voor moeite en energie zou je als verzorgster iedere dag in de kinderen stoppen als het je toch nergens brengt. En het klinkt misschien wel hard, en dat is het ook wel. Maar dat is realiteit hier. We hebben zoals ik schreef de jongens naar buiten genomen, en het kostte zoveel moeite. Ze waren oncontroleerbaar, en luisterden niet. Het blijven gehandicapten. En in deze zin 'begrijp' ik de verzorgsters wel en heb ik die woede niet meer tegenover hun. Al laat ik heel duidelijk zijn dat ik absoluut niet accepteer hoe ze soms handelen tegenover de kinderen in situaties. Vandaag was al een energievolle dag, en morgen weer vroeg op. Dus ik ga naar bedje. Stay Tuned!

Op reis naar Hengyuan en het team ontmoeten

Hallo allemaal! We zijn veilig aangekomen in Hengyang. Er is een internetcafe in de buurt, maar het is nu te laat om daar heen te gaan. Dus ik schrijf het verhaal nu, en ik zal het morgenavond posten. Als jullie dit lezen is het donderdagavond, maar ik schrijf het verhaal over woensdag. Vanochtend zijn we vroeg opgestaan. Om acht uur moesten we klaar staan in de lobby om weg te gaan. We hebben 1 koffer achtergelaten in het hotel. Hier zaten spullen in die we in Hengyang niet nodig hadden, dus mama's bergschoenen, brace, wandelstokken en alle souveniers. Hierdoor konden we lichter naar Hengyang reizen. Als de werkweek klaar is, dan komen we weer terug in hetzelfde hotel voor 1 nacht, en halen dan onze koffer op. Gisteravond hadden we al wat mensen ontmoet, en vanochtend de rest van het team. Mama en ik moeten echt switchen naar engels want iedereen in ons team is een engels-spreker. Het team is verdeeld in kleinere groepjes die een kleur hebben gekregen. Iedereen is hierdoor een beetje uit zijn comfort-zone gehaald en ontmoeten nieuwe mensen. In deze kleine groepen kan je dingen delen die zijn gebeurd op een dag in het weeshuis, we bidden met elkaar en we zorgen voor elkaar(in de zin dat je kijkt of je groepje compleet is als je naar het weeshuis gaat en terug) Mama zit in het gele team en ik in het groene team. In zo'n klein team zitten ongeveer 5 mensen. We zijn in een totaal van 22 mensen. Wat me erg opvalt aan het team is dat veel mensen al vaker met een short-term team zijn gegaan. Voor sommigen is het hun 2de of 3de keer. Dit laat zien dat het zeker wat met je doet en dat je nog een keer terug wil. Er zijn natuurlijk ook genoeg mensen die voor de eerste keer gaan, dus we zijn niet alleen. Nadat iedereen optijd in de lobby was stapten we in de bus die ons naar de grens van Hong Kong bracht. Het fijne nu is dat mama en ik niet meer hoeven na te denken over transport en het kopen van kaartjes. We hoeven alleen de groep te volgen en het komt goed. Deze kleine zorgen uit handen geven is na twee weken erg fijn. Na 30 minuutjes waren we bij de grens, hier moesten we China weer in. De hele groep door de paspoort-controle en securitycheck van de bagage. Nu moesten we onze backpack wel iedere keer afdoen(hierdoor is het een beetje in mijn rug geschoten, maar het komt helemaal goed) en door de check gooien. De grens oversteken duurde niet al te lang, het kan soms twee uur duren. Gelukkig waren wij er binnen 30 minuten langs. Na de grens stapten we allemaal in dezelfde bus en deze bracht ons naar het treinstation. In de bus kregen we onze treinkaartjes en geld om lunch te gaan eten. Iedereen ging in zijn eigen kleurgroepjes eten om elkaar beter te leren kennen. Dit was de eerste keer dat mama en ik werden gescheiden. Het was erg vreemd, omdat we twee weken lang op elkaar gefocust waren. Op het treinstation gaven ze gratis water, ik met mijn groene team liep daar langs en nam ook meteen wat water voor mama mee. En mama is daar later ook langs gelopen met haar gele team en wilde ook water voor mij meenemen, maar toen mocht het niet meer. Dat was erg grappig, we weten namelijk beiden hoe belangrijk water is, na twee weken in China. Na de lunch met onze team gingen we met de snelheidstrein. We moesten 3 uur reizen met die trein die 300 kilometer per uut ging! Ik ben nog nooit in een voertuig geweest die zo hard gaat. Wat wel jammer was, is dat bijna iedereen bij elkaar zat in de trein, maar mama zat in een andere wagon in haar eentje. Iedereen heeft een stoelnummer op hun kaartje staan die ja aan moest houden. Ik ben toen een paar keer naar mama geweest om even te kletsen en ze keek heerlijk naar buiten naar de natuur. Toen we uit stapten was het een drukte van jewelste. Chinezen wachten niet totdat iedereen uit de trein is gestapt, ze willen gewoon op hetzelfde moment ook naar binnen. Mama en ik hebben daar nog niet echt last van gehad in de tram omdat je tot zover je eigen persoonlijke ruimte had. Maar in de trein was het ware hel, iedereen had grote koffers en sleurde zichzelf daarmee naar buiten OF naar binnen. En er was al zo weinig ruimte, dus dat was niet erg fijn. Dit doen we gelukkig nog maar 1 keer. Een teamgenoot en ik stonden te wachten om naar buiten te gaan, en we waren eventjes aan het kletsen. Naast ons zat een kleine jongen die naar de andere kant van de wagon ging om zijn oma wat water te geven. Hij stond daar en opeens zagen we een grote plas water op de grond liggen. Dus mijn teamgenoot vroeg of dat plas was. En ik zei dat het veel te helder was om plas te zijn. Maar de moeder was opeens aan het schreeuwen tegen het jongetje en hij kreeg een droge broek aan, dus het was zeker duidelijk dat die grote plas helder water eigenlijk plas was van het kleine jongetje. Naarmate de trein af remde droop het plas door de trein, het was zo helder het leek wel water. Na de trein stapten we allemaal op de laatste bus die ons naar het hotel bracht. Naast ons hotel is een grote supermarkt dus dat is erg fijn, door heel China hebben we nog nergens zo'n grote supermarkt gevonden. Nadat we aan waren gekomen hadden we wat tijd om te relaxen voordat we gingen eten. We zijn in die tijd naar het internetcafe gweest om te kijken waar het was en naar de supermarkt. Wat heel fascinerend was in de supermarkt is dat ze aquariums hebben vol met vis, en je vist je eigen visje eruit en de staff zal het voorbereiden en schoon maken. We zagen schildpadden die in Nederland beschermd zijn en mensen als huisdier hebben, grote dikke kikkers allemaal op elkaar, slangen, grote krabben en vissen. De supermarkt had echt veel interessante spullen, ze zouden onze supermarkt in Nederland saai vinden denk ik. Om 6:20 PM hadden we in de lobby afgesproken om iets te gaan eten. We liepen met elkaar naar een restaurant en kregen een aparte kamer, er waren daar mensen van het long-team programma en mensen die voor ICC werkten. Mensen van het long-team programma zijn 6 weken in China om met die kinderen te werken, maar ook andere praktische dingen. Er waren verschillende ronde tafels en we schoven bij eentje aan. Nadat we hadden gebeden en iedereen zich had voorgesteld kregen we het eten op onze tafels. Op de ze tafels stonden draaischijfen zodat iedereen bij het eten kon komen. Het eten was heerlijk, veel verschillende dingen. Groente, rijst, banaan, aardappel en vlees. Iedereen heeft genoten en zijn buikje vol gegeten. Na het eten hadden we een meeting in ons hotel over de week. Iedere avond hebben we een worship moment waarbij ieder team 1 avond leid. Morgen is mijn(het groenen team) aan het beurt. Je mag het helemaal zelf invullen zoals je het zelf wilt, deze vrijheid is erg fijn. En s'ochtend beginnen we ook een halfuurtje met gebed. Tijdens de meeting vertelden ze ons hoe we ons het beste konden gedragen in het weeshuis en hoe we het beste met de kinderen om kunnen gaan. De Chinese cultuur is erg anders en kunnen anders met de kinderen omgaan dan wij gewend zijn, maar het is erg belangrijk dat het vertrouwen en de relatie van ICC met de staff en het weeshuis niet geschaad word. Dit kan iets afbreken waar al 10 jaar aan gebouwd is en een lang proces is. We mogen geen foto's maken in het weeshuis, wat best wel logisch is. Er komt wel een professionele forotgraaf die daar foto's mag maken voor 1 dag. En als we die foto krijgen posten we dat nergens op internet. Dus als je een foto zou willen zien moet je ons komen opzoeken als we weer thuis zijn. Natuurlijk mag ik wel schrijven over al mijn ervaringen, en dat ga ik ook zeker doen. De teamleiders waren ons echt aan het voorbereiden dat we geschokte dingen kunnen tegenkomen, maar daar rustig onder moeten blijven en altijd moeten denken: WWJD. What would Jesus Do?. (Wat zou Jezus doen?) Tijdens het eten sprak ik met een oudere mevrouw die al twee keer was geweest en we waren aan het praten over de kinderen, en daardoor kreeg ik echt zin om te gaan. Morgen is het eindelijk zover en ik kan niet wachten! Na de meeting zijn we allemaal naar onze hotelkamers gegaan om te slapen. Iedereen heeft een jetlag, waar mama en ik geen last van hebben gehad toen we hier aankwamen in China twee weken geleden. Wat wel erg leuk is, is dat er voor ons hotel word gedanst. Het is iets wat ik al eerder heb verteld in een van mijn blog. Een van de vrouwen zet een muziekbox op de straat en ze beginnen allemaal hetzelfde te dansen op de muziek. Het is erg leuk om te zien, en ik kan er wel de hele avond naar kijken. Ze dansen zo elegant. Ik wilde s'avonds nog gaan kijken, maar toen ik kwam waren ze al klaar. Ik wil graag een keer meedoen met ze, maar ik doe het alleen als ik de mogelijk krijg en ze me uitnodigen. We hebben op internet gelezen dat je niet zomaar mee kan doen, het is hun cultuur en zij moeten jou uitnodigen om mee te doen. Morgen is het eindelijk zover, zoals ik al schreef. Om 7:00 hebben we gebed in de ochtend en om 8:15 nemen we de bus naar het weeshuis. Dankjulliewel dat jullie het allemaal lezen. Stay Tuned!

Uit Hong Kong Island en de Ladies market.

Hallo allemaal! Papa we hebben fotolijstjes gekocht voor de kinderen in het weeshuis. Genoeg informatie? Haha. En tante Erna we zijn inderdaad de enige Nederlanders. Voor de rest zijn het allemaal engels-sprekende teamgenoten. Vanochtend hebben we heerlijk uitgeslapen. Eindelijk een ochtendje lang in bed gebleven. We deden onze ogen open en er zat regen op de ramen! Het had vannacht en vanochtend geregend. Onze paraplu's kwamen dus zeker van pas, in de bloedhete zon en in de regen. Je deed natuurlijk geen jas aan, want daar was het veel te warm voor. Ik had gisteravond veel deet opgedaan dus ik ben niet meer gestoken, maar de muggenbulten jeukten wel. We hadden onze spullen ingepakt en gedoucht. Ready to go. Nog even alles na gelezen van ICC, en onze teamgenoten doorgenomen. Nu wel alles uit de kluis gehaald dus niks vergeten. We hadden de zware spullen uit onze backpack in de koffers gedaan zodat we die niet meer hoefde te dragen met onze rug, dus onze tassen waren wat lichter. We hoefden nu maar een 3 haltes met de metro. Dit ritje was niks vergeleken met de dag dat we van Shenzhen naar Hong Kong reisden. De regen was gestopt en het zonnetje scheen. We kwamen buiten in het hotel, en dat is altijd een klap in je gezicht van de hitte. Je begint spontaan te zweten. We liepen naar de metro(en dat is een klein bergje op en een trap af) en we waren helemaal bezweet. Maar even tussendoor wij hebben niks te klagen als we het weer bij jullie in Nederland horen, herfstachtig weer. Dat kan ik me niet voorstellen! Als we terugkomen worden we nog ziek van de koelte. We hebben een tacktiek ontwikkeld voor het gaan met de metro, en het is best wel simpel. Als de tram er nog niet is, helemaal naar de verste ingang vooraan lopen voor de metro. Daar is het serieus het rustigst. Een best makkelijke tacktiek he, maar het is super advies voor mensen die op reis gaan naar China. We zijn na het spitsuur met de meto gegaan dus het was sowieso rustig toen wij gingen. Aangekomen op het station moesten we onze uitgang vinden. Het station was enorm groot, dus we moesten goed uitkiezen welke uitgang we gingen nemen. Als je de verkeerde neemt dan is het zo nog 15 minuten lopen om bij het hotel te komen. Eerst zagen we alleen borden met namen, daar hadden we niet veel aan want op onze kaart van Hong Kong is niet in detail met alle straatnamen(wel reuze handig hoor). We zijn nog een stukje door gelopen en kwamen toen een hele kaart van het station en omgeving tegen. Mama vond al snel de uitgang die we moesten hebben, deze uitgang kwam naast ons gebouw omhoog. Het was zeker nog 10 minuten naar die uitgang, er waren zelfs van die rolbanden die je op een vliegveld ook altijd ziet. Na het hele stuk te hebben gelopen kwamen we eindelijk aan bij ons gebouw: Het YMCA-gebouw. We liepen langs een etalage van een boekenwinkel van het gebouw om naar de ingang te komen, en op het etalageraam stond: Holy Bibles. Dat vonden we erg verassend. We liepen naar binnen en zagen dat de boekenwinkel een soort bible-inn was. Eerst gingen we maar inchecken. Ook vroegen we meteen of we een koffer achter mochten laten, onze souveniers naar het midden van China slepen en weer terug is een beetje zinloos. We komen na de week namelijk weer terug naar dit hotel. We mochten nog niet onze kamer binnen want de check-out tijd was 2 uur en onze kamer was nog niet klaar. We moesten dus wachten. Dan maar even in de boekenwinkel kijken. Het was een erg leuke winkel, heel veelzijdig. Christelijke boekjes, maar ook speelgoed en schattige portemeneetjes. Er zat ook een cafe in het gebouw dus daar gingen we maar eens lekker lunchen. Het was erg luxe en we werden naar onze tafel geleid. We kregen meteen water en de menukaart voor ons geschoven. We openden onze menukaart en er stond een bijbelvers in de hoek van de kaart! Dit hadden we al helemaal niet verwacht, er is iets Christelijks aan dit hotel. Het water werd meteen bijgeschonken als je het op had. Op de menukaart kon je een lunch kiezen met een soep vooraf, een hoofdgerecht en daarna koffie of thee. We hebben heerlijk gegeten, en onze ober was erg aardig. Hij gaf ons veel informatie over hoe we naar de Ladies Market konden komen. We vroegen hem ook wat voor gebouw dit was, want we zagen al die christelijke dingen. Toen vertelde hij voorzichtig dat dit een christelijk hotel was, en dat het cafe onder de hotel managment viel, daarom ook dat bijbelvers in het menu. In de lobby werd ook gospel gedraait(was erg leuk om te horen) en op de 4de, 5de en 6de vrdieping zat een bijbelschool. De soep was een hele romige tomatensoep met nog warme broodjes, heerlijk! Daarna had ik een schnitzel en mama braised ox-tail in port sauce. Het vlees was erg sappig en de saus heerlijk. Daarna lekker een koffietje en een theetje gedronken. Onze bon kwam en het was (ja ik ga het vertellen) 175 Hong Kong dollars! Dat lijkt veel!! Maar wij weten de koers van Hong Kong dollars naar euro's. We hebben in feite een heerlijk luxe lunch gehad voor 17,50. Het kan niet gekker worden. Maar wij kiezen niet hierdoor alle luxe restaurants uit hoor, we doen veel The Chinese Way(Dus de goedkoopste manier). Ook hebben we niet eens zo veel honger hier in China, dat komt door de warmte. We ontbijten hier met twee kaakjes maar in Nederland zouden we daarmee niet rondkomen in de ochtend. Na het eten zijn we naar een van groepsleiders gegaan, die zat ook in het hotel en we mochten langs komen voor een gesprekje of voor vragen als we dat wilden. We liepen naar haar hotelkamer(ook even met de lift) en we klopten aan. Ze deed open en was een beetje verbaasd dat wij voor haar deur stonden, maar toen begreep ze dat wij in het team zaten. We werden van harte welkom geheten. We hebben lekker geklets en een paar praktische vragen kunnen stellen over morgen. Ze had ons ook wat informatie gegeven over de Ladies Market. Na het gesprekje checkten we of onze kamer al klaar was, en we mochten erin. Even onze spullen uitgestald in de kamer, en we gingen op pad. We liepen naar de uitgang van het hotel en toen.. een waterval. Het weer sloeg om, en er kwamen bakken uit de lucht vallen. Maar dat weerhoud ons niet om in Hong Kong te trekken dus hup paraplu's uit en gaan. We moesten langs een lange winkelstraat lopen en ergens in een zijstraatje was de markt. Het was ongeveer 45 minuten over de winkelstraat lopen voordat je het zijstraatje met de Ladies Market tegen kwam. Na 10 minuutjes was het gelukkig gestopt met regenen. Moet je je voorstellen dat niemand nat wil worden, dus ieder persoon heeft een paraplu. Je loopt al met veel mensen over de stoep, en al deze mensen bezetten nu meer dan 1 vierkante meter door de paraplu. Dat zorgt voor verstoppingen, prikkende en nattige paraplu dopjes in je hoofd of bijna in je gezicht en een soort van Tetris als je staat te wachten voor het stoplicht. Je loopt naar de massa mensen die staat te wachten voor het stoplicht en je propt jezelf ertussen om een rij te maken. Die 45 minuten wandelen over de winkelstraat gingen zo voorbij, er was veel te zien. Toen kwamen we eindelijk aan op de Ladies Market. Door de regen(die toen allang gestopt was) was het niet zo druk, en konden we op ons gemak zonder veel geduw en getrek kijken. Er was veel te zien, tassen, nep Louis Vuilton portemenees, knuffels, kinderkleren, Jade armbanden, etc. We hadden in Stanley Market al heel wat spulletjes gekocht(Maakt u zich geen zorgen papa het komt helemaal goed) dus we hadden geen plannen om nog veel te gaan kopen. Bovendien heet dit wel de Ladies Market maar de helft van de markt zie ik ook bij alle andere markten waar we geweest zijn. Het was wel erg leuk om te zien, en we hebben genoten. Op de helft van de terugweg begon het opeens heel hard te regenen. Paraplu's weer uit, en toch maar even schuilen bij een kraampje. De regen die neerplensde op de zeilen die de kramen droog hielden gaf een oorverdovend geluid. Na 5 minuutjes moesten we echt weer gaan teruglopen want om half 7 was er een meeting om te gaan eten voor de teamgenoten die wilden en al in hotel waren aangekomen. Dus in een snelpas door de regen terug over de winkelstraat. Nu zaten we in level 100 van Tetris, op een hoge snelheid jezelf door de drukte van paraplu's werken. Nu was het geen Tetris meer, maar Ontwijk De Paraplu. Gelukkig is het geen Game Over voor ons hahahaha. We waren in 30 minuten teruggelopen naar het hotel in de plensende regen. Alleen onze voeten waren nat dankzij onze heerlijke paraplutjes. In de lobby hadden we afgesproken met de mensen, en we hebben ons voorgesteld. Niet iedereen was er. Daarna gingen sommigen eten, wij hadden geen honger en gingen terug naar onze hotelkamer net als twee andere oudere dames. Die oudere dames hadden in de reis van Engeland naar Hong Kong 24 uur vertraging gehad, dat vonden we erg sneu voor hun. Voorderest hebben we met een paar teamgenoten over ditjes en datjes gekletst. Terug in onze hotelkamer zijn we gaan internetten, in dit hotel hebben we gelukkig wel internet op onze kamer. Morgen begint het avontuur met het weeshuis en ICC. Morgen is de reisdag, we gaan met een sneltrein en een long-distance bus naar Hengyang reizen. Hengyang is een stuk armoediger dan Hong Kong, we zitten dus in een eenvoudig hotel en ik ben niet verzekerd van internet, dus raak niet in paniek als er morgen geen verhaal is en je hoort zo snel mogelijk weer van ons. Ook kunnen we niet alles delen van ICC want ze worden scherp in de gaten gehouden. Alles wat ik hier opschrijf kan tegen hun gebruikt worden, en ze proberen stuk bij stuk vertrouwen te winnen van de overheid. Dit is een lang proces met pieken en dalen. Alvast bedankt voor het begrip, en blijf vooral ons blog volgen want ik blijf schrijven. Stay Tuned!