Sampan in Aberdeen en Stanley Market

Hallo allemaal! Weer een bericht uit China voor jullie. Vanochtend zijn we om zeven uur opgestaan. Ik ben helemaal lekgeprikt door een mug die nacht. Dus vanavond veel deet opsmeren voordat ik ga slapen. Rustig aan gedoucht en onze daypacks ingepakt, daarna zijn we stipt om acht uur vertrokkken. We ontbeten met twee kaakjes en liepen naar het metrostation. We wilden vandaag namelijk naar Aberdeen en als we tijd hadden naar Stanley. Deze twee plekken liggen aan de andere kant van het eiland. We dachten dat we met de metro naar Central moesten, en vanaf daar de bus richting Aberdeen. Dus wij lopen naar het metrostation( ongeveer 10 minuten lopen), en staan onder de grond voor de ticketmachine. We wilden betalen voor onze tickets toen... Portemenee vergeten... Helaas, dan moet je terug. En het was een beetje mijn fout want ik was het vergeten uit de kluis te halen. Mama bleef lekker in de airco zitten op het metrostation en ik liep snel terug om de portemenee te halen. Toen mama op de trap ging zitten kwamen er vijf minuten later twee securitymannetjes naar haar toe met een blik dat ze een beetje gek was. Ze vroegen waarom ze daar op de trap zat en ze zei dat ik de portemenee aan het ophalen was. De securitymannetjes geloofden het, maar mama mocht niet meer op de trap zitten. Het werd namelijk spitsuur, en ze willen dan geen obstacels op de trap. Na 20 minuutjes kwam ik weer terug, helemaal bezweet want ik moest met een snelle pas lopen en vandaag was het 35 graden. Bedrukkende hitte dus. Onze kaartjes gekocht en hup daar gingen we naar Central. De metro was weer druk, en het soms even persen maar we zijn er aan gewend geraakt. Bij Central stapten we eruit en liepen we naar de bus terminal. Hier in Hong Kong is alles zo goed aangegeven. Alles met bordjes in het engels die je kan volgen, en bijna iedereen spreekt engels. Bij de bus terminal zochten we de bus die naar Aberdeen ging. Die hadden we snel gevonden en daar reden we. Op een gegeven moment zagen we dat we dat de bus weer een stuk terug reed richting ons hotel. En we kwamen langs een halte die super dichtbij ons hotel was, dus we hoefde helemaal niet met de metro naar Central! Maar we zijn wel weer een ervaring rijker door nog een keer met de metro te gaan. We moesten met de bus naar de andere kant van het eiland en in het midden van het eiland is een hoge groenbedekte gebergte. De bus reed eerst door een tunnel en toen kwamen we aan de zeekant van het eiland. Het was erg mooi om te zien, luxe villa's midden in groene bebossing, de zee en grote tankers met enorme containers verderweg op de zee. Mama had een foto van iemand gezien op facebok die ook naar China was geweest. Op die foto werd die mevrouw in een traditioneel bootje(een sampan) rondgevaren in de haven van Aberdeen. Mama wilde dat ook doen en daarom gingen we naar Aberdeen, het is een boottochtje van 30 minuten rond in de haven. We wisten eigenlijk niet bij welke halte we moesten uitstappen. Gelukkig hadden we van te voren gelezen dat je die sampans kan benaderen op de boulevard. Op een gegeven moment kwam er ook een halte met de naam boulevard van Aberdeen, dus dat moest het wel zijn. We stapten uit en liepen naar het water. Toen kwam er een oud mevrouwtje naar ons toe lopen met een engels kaartje met de vraag of we mee wilden gaan met een Sampan. Dat wilden wij wel, we waren er speciaal naar Aberdeen voor gekomen. We gingen met haar mee en we stapten in haar bootje. Er zaten nog twee andere mensen in die ergens weggebracht wilden worden. Het ene mannetje wilde weggebracht worden naar een werf en het andere mannetje naar zijn eigen boot, waar twee grote waakhonden op hem zaten te wachten. Toen wilde het lieve omaatje met ons de woeste zee op voor 230 yuan, maar dat hebben we maar niet gedaan. We hebben het omaatje zo snel mogelijk betaald en hebben heerlijk genoten van de haven. Het was zo genieten in die sampan, een heerlijk zomers briesje met een mooi uitzicht op de haven. Het interessante van een sampan is dat die mevrouw alles daarin heeft om te leven, visjes hangen aan de zijkant van de boot te drogen, er stonden pannen en potten onder de bankjes, er was een kacheltje en de waslijn hing uit. Alles was er aanwezig! Ik maakte een foto van haar en ze zette speciaal voor mij haar mooie hoed op, dat was erg lief. We deden een rondje in de haven, zagen vissersboten maar ook.... Grote jachten! Ik keek mijn ogen uit. Zelfs Thonon haven kan daar niet aan tippen. 3 verdiepingen, klein speedbootje achterop, een banaan om mee achter de boot te hangen en een glanzende buitenkant. We vaarden op een bepaald moment door een gang, en aan de ene kant was een groot drijvend restaurant helemaal in China traditionele stijl, en aan de andere kant lagen allemaal jachten aan anker. Het was een heel vreemd beeld.. We hebben heerlijk genoten in het boodje. Na ongeveer 45 minuten zijn we weer afgezet bij de plek waar we ook instapten. Omdat het allemaal zo soepeltjes ging vanochtend(op de portemenee na) stonden we om kwart over 10 weer aan de kant. En wat doen we nu? Dan gaan we met de bus naar Stanley Market. In Stanley is een markt die lekker rustig is en waar je ook lekker over de boulevard kan lopen. Maar we wisten niet waar de bus was om naar Stanley Market te gaan. We vroegen het een meisje en die wees ons in goed engels de weg. We kwamen daar aan en meteen kwam onze bus eraan rijden(openbaar vervoer is echt ongelooflijk in China, je hoeft nauwlijks te wachten of de volgende bus, tram, trein komt er al aan) Dus wij stapten op de bus. Voor je ticket betalen gaat hier echt anders dan in Nederland. In Nederland wacht de chauffeur tot je betaalt hebt en geeft je dan een kaartje. In China moet je als een gek instappen en gaan zitten, als je dan uit stapt dan gooi je je geld in een bakje, ze geven je nooit wisselgeld dus je moet het maar gepast hebben. In dat bakje is 1 kant van glas zodat de chauffeur kan checken of je het goede bedrag hebt betaald. Van Aberdeen naar Stanley Market kostte ons ongeveer 20 minuten. We kwamen daar aan en liepen naar de markt. En inderdaan het was lekker rustig en het was een relaxte sfeer. NIemand sprak ons meteen aan als we langs een kraampje liepen, en dat gaf ons meer tijd om rustig na te denken. We hebben rond gekeken en zagen opeens een hele goedkope maar goeduitziende koffer. Wij wilden twee handbagagekoffrs kopen om onze souverniers in te doen, en hebben daar twee koffers gekocht. We hebben die dag de koffers ook goed gevuld, maar wat we hebben gekocht is nog topgeheim. Daar laat ik niks over uit. Na het winkelen zijn in de schaduw gaan zitten op de boulevard. Het was zo genieten, rust kan zo lekker zijn. We hadden toen besloten om s'middags warm te eten. Ik had al een leuk restaurant aan de boulebard gezien en daar gingen we zitten. Het leek wel of we aan de boulevard aan Hawaii zaten, een mooie zee, het zonnetje schijnt en chille muziek op. Ze hadden speciaal voor ons ventilators buiten gezet op ons gericht en we kregen een menukaart met plaatjes, altijd handig. Ik had chicken wing noodles en kipstokjes, en mama had vietnamese beef rijst genomen. Ik kreeg mijn eten als eerst, het was heerlijk. Mama kreeg haar eten maar niet, en toen hadden we het gevraagd. Ze waren mama vergeten... Dus ze gingen het snel maken en binnen 10 minuten had mama ook haar eten. Na het herlijke eten bestelden we een cocosnoot als toetje. We zagen er al veel mensen uit drinken en wij wilden het ook proberen. Het viel voor mij tegen, de sap die in de cocosnoot zit vond ik niet lekker. Mama vond het ook niet echt lekker, maar we hebben het wel een stuk leeggedronken. Na het eten zijn we een stuk over de boulevard gaan lopen en hebben gepint. De hongkong dollars vlogen namelijk de portemenee uit op de markt, er was zo veel te zien. Daarna waren we helemaal klaar met winkelen en liepen we met twee volle rolkoffers achter ons aan. We moesten weer met de bus terug naar huis. Mama had gezien dat de terugreis langs de mooie gebergte gingen, maar dan moest je wel een andere bus nemen die op een andere halte zou uitkomen. Wij wisten welke halte dat was en we dachten: waarom niet? Na de busreis langs de mooie gebergten stapten we uit bij onze halte. We begonnen te lopen, we wisten ongeveer waar we waren. Alleen op de kaart konden we de straat niet vinden. Ik vroeg het aan een meisje en die zocht het op google maps op. We zaten 4,1 kilometer van ons hotel af! Dat is wel te ver om te lopen als je moe bent en een rolkoffer hebt waarmee je in de menigte loopt. We zijn toen met de tram gegaan, het is een typische Engelse tram, en het was erg leuk om daar ook een keer in gezeten te hebben. Na de tramreis liepen we weer terug naar ons hotel. Dit was ons dagje, ook weer lekker relaxt. Maar we zijn erg enthousiast met alle dingen die we gekocht hebben. Morgen gaan we met de ferry van Hong Kong Island naar Hong Kong in een hotel. En gaan smiddags dan naar de beroemde Ladies Market. Dus weer shoppen! Jippie. S'avonds ontmoeten we voor het eerst een paar mensen van ons team. Stay Tuned!

The Vine Church en Victoria Peak

Hallo allemaal, Vanavond is het weer een beetje laat geworden. Komt door een paar technische problemen. Veel leesplezier. Vanochtend zijn we er om half 8 uit gegaan. We hadden heerlijk geslapen in onze zachte bedjes. Op onze zondagse best aangekleed en daar gingen we. De kerk was gelukkig dichtbij, we hoefden maar 5 minuutjes te lopen. Het was een erg warme dag, en morgen word het nog warmer. Het is hier rond de 33/34 graden. Ze noemen het hier: subtropisch. We kwamen daar binnen en moesten buiten de zaal wachten. We gingen door een raam naar binnen kijken en iemand deed de deur voor ons open. Hij was erg enthousiast en verwelkomde ons erg vriendelijk. Hij was een van de pastoren van de kerk. We gingen in de zaal zitten, en wachtten totdat het begon. Het was een erg mooie dienst, het eerste nummer zongen ze ook op Teenstreet dus dat was erg fijn. De band was erg goed, en het Woord was ook interessant. Na de dienst hebben we nog met een paar mensen staan praten, veel kenden ICC(de organisatie waarmee we gaan werken dinsdag) En ze gaven ons nog wat inside-informatie. Er was een andere pastoor die vertelde dat hij Nederland geweldig vond en dat Orange zijn lievelingskleur is, dat was erg lief van hem. We hebben daar bij de koffiebar onze eerste sandwich gekocht, en het was lekker om weer even brood te eten. Daarna zijn we naar de tramhalte gelopen, het is een speciale rode tram die van en naar de Victoria Peak gaat. Onderweg nog even onze dagelijkse boodschappen gedaan: cake en water. De Victoria Peak is een berg op het eiland waar je een super uitzicht hebt op Hong Kong. Het was een mooie dag om naar de Victoria Peak te gaan want de zon scheen en de lucht was helder. Om in de tram te komen stond er een ongelooflijke rij die aan de andere kant van de weg begon. Maar alles werd perfect geregeld zodat niemand kon voordringen en alle mensen snel verwerkt werden. We hebben ongeveer een half uur in de rij gestaan(Je raakt er aan gewend), toen konden we tickets kopen. Nadat we tickets hadden gekocht moesten we in de rij staan om in de tram te stappen. Eenmaal in de tram, hadden we gelukkig een zitplaat. De tram ging erg stijl omhoog, maar gelukkig hoefde we dat stuk niet te lopen. Dan hadden we een heel zwembad weg gezweet. Niet alleen de westerse mensen hebben het heet, ook de Chinezen zweten als een gek. We kwamen boven en maakten een rondje over de berg. We hadden foto's van het uitzicht gemaakt en door de schaduw gewandeld. Bij een van de kraampjes hing er een shirt met: Somebody that loves me bought this shirt for me in Hong Kong. Het was echt super grappig, maar op een toeristische plek erg duur. Nadat we het rondje hadden gemaakt liepen we naar het dak, daar kon je 360 graden in de ronde kijken en genieten van het uitzicht. We hebben daar ook veel foto's gemaakt. Er was ook een deel afgesloten en ik vroeg waarom dat was. Ze waren daar bezig om te filmen voor een tvprogramma. Ik heb helaas niks ervan gezien. We gingen bij het dak weer omlaag en namen de tram weer terug. Op de terugweg zijn we door het Hong Kong park gelopen, 8 hectare vol tropische planten, aangelegde meren, kunstamtige watervallen en fonteinen. Maar ook: kamerplanten! Mama liep daar rond en zei alleen: Dit zijn kamerplanten, dit zijn ook kamerplanten. In Nederland is het te koud om deze planten buiten te laten groeien, maar in Hong Kong is het altijd subtropisch warm. Er was ook een vijfer met super veel schildpadden erin, op een steen die boven de vijfer uit stak zaten 5 schildpadden op elkaar te bakken in de zon. In het park was ook een super groot vogelreservaat waar je naar binnen mocht om ze te bekijken. Het was erg mooi, je liep op houten balustrades boven de grond en de vogels vlogen je om de oren. Het was een erg mooi park. Nadat we het park uit waren gelopen liepen we terug naar ons hotel. Bij het teruglopen kwamen we een megademonstratie tegen. Ze liepen allemaal over de hoofdweg in orange shirts en witte petjes. We vroegen aan een paar meiden waar het voor was, en het ging over de verkiezingen. In 2017 zijn er weer verkiezingen en een deel van Hong Kong wil dat er vrije verkiezingen komen en een deel wil dat het geregeld word door de overheid. Deze twee delen hielden op verschillende dagen een demonstratie. Op de terugweg liepen we nog door een straatje met kraampjes. Opeens zag ik de etalage van een slager aan mijn rechterkant... Ze verkopen hier werkelijk alles van een dier.... De poten, ogen, hersenen, hart, nieren etc. En dat hing allemaal stuk voor stuk aan haken in de etalage. Dan heb je geen honger meer zal ik je vertellen. Daarna kwamen we aan in ons hotel, en hebben we heerlijk een avondje even niks gedaan en Meet the Fockers op TV gekeken. Mama is wel een beetje verkouden geworden. Hier in Hong Kong houden ze van heerlijke koude airco's namelijk. Maar als je uit de bedrukkende hitte van 33 graden komt en je stapt in een gebouw met de tempratuur van 19 of minder dan geeft dat je lichaam iedere keer een klap. Gister had ik zelf dat we over de straat liepen en er stonden twee deuren open die koude lucht naar buiten bliezen, dat ik een koude vlaag, toen een warme vlaag en toen een koude vlaag in mijn gezicht kreeg(en daarna natuurlijk weer warm). Dat was heel apart. Mama gaat nu een omslagdoek mee nemen, en als we dan in een gebouw komen dan doet ze het omslagdoek om zich heen. We hebben vandaag dus een redelijk rustig dagje gehad, en dat hadden we ook wel nodig. Het zijn erg veel indrukken om te verwerken en we moeten goed uitgerust zijn voor het doel waarom we deze reis doen: een week lang met de kinderen werken in het weeshuis. Morgen gaan we naar Aberdeen en Stanley, het lijkt net Engeland haha. Stay Tuned!

Van Guilin naar Hongkong... Langer dan verwacht.

Hallo allemaal! Het word nu meer leeswerk voor jullie want er komen twee verhalen tegelijk. Veel leesplezier. Gisteravond heb ik tot half 1 het blog geschreven, en toen was ik klaar. De volgende dag vlogen we om 8 uur, en je moet 2.5 uur van te voren aanwezig zijn, dus om kwart voor vijf stond er een taxi voor ons klaar voor het hotel. Dat was dus 3.5 uur slaap voor mij, op een pittig hard bed. De volgende ochtend(vanochtend) hebben we snel alles ingepakt en gedoucht. Onze kleding die we hadden gewassen was nog niet eens droog. Mama liep alvast naar beneden en ik moest nog een paar dingen inpakken. Het kamermeisje kwam binnen toen ik nog aan het inpakken was, om snel te kijken of we dingen hadden opengemaakt die geld kostte. Toen mama beneden kwam, lag de securityman op een bankje in de lobby te slapen, en ze zag niemand achter de balie. Dus ze kuchtte even, en de securityman werd wakker en riep richting de balie. Toen kwam er een slaperig hoofd achter de balie vandaan, er sliep dus iemand onder de balie. De vrouw had echt iets van: wie checkt er nou uit om 4 uur s'nachts. En zo zag ze er ook uit: haren door de war, dikke en slaperige ogen, en hardop geiritteerd puffend. Ze had ons uit gecheckt en wij liepen door naar de Taxi, en ze ging waarschijnlijk weer slapen. Wij gooien onze tassen in de achterbak en stappen in. Vanuit de oprit sloeg de taxi voor ons gevoel de verkeerde weg in(de verkeerde kant, dus van het vliegveld af) Maar wij zeggen niks, hij is de taxichauffeur. Toen reden we toch in allemaal kleine straatjes, hij reed het andere straatje weer in en het andere donkere straatje weer uit. We hadden geen coordinatie meer van wat waar was. Voor ons was dat wel een eng moment, want het was 4 uur s'nachts en er was bijna niemand op de weg. Soms reed hij door echt verlaten donkere straatjes en remde hij af om een gat in de weg te ontwijken. Straks gebeurde er echt iets met ons, en we hebben maar even gebeden met z'n tweeen. Op de heen weg reden we over de hoofdweg van Guilin naar ons hotel en gingen we ook langs een tolhuis waar betaalt moest worden. De taxichaffeur wilde (wat wij denken) de tolweg vermijden door een hele omweg te rijden, wat niet leuk uitpakte voor ons want het geeft niet echt een comfortabel gevoel. Gelukkig zagen we het vliegveld voor ons op doemen en wisten we dat we veilig waren. Eenmaal aangekomen bij het vliegveld zaten al meer mensen voor de deur te wachten, het vliegveld was namelijk nog niet open. We moesten ongeveer een half uurtje voor de deur wachten en konden toen inchecken. Bij het inchecken kwamen we erachter dat mama's tas nog zwaarder is geworden dan dat het al was: 16 kilo! Mijn tas was ook zwaarder geworden: 13 kilo. Het kwam door de natte was die nog niet opgedroogt was en toch in onze tas moest. En voor het geval dat jullie het allemaal oneerlijk vinden dat mama's tas zwaarder is, haar bergschoenen en brace zaten op dat moment ook tijdelijk in de rugtas. Die wegen samen iets van 3 kilo. Eenmaal aangekomen bij de gate had ik internet en wilde ik het verhaal plaatsen, maar het wachten was zo kort dat het internet niet snel genoeg was om het te posten. Het moest weer wachten. De gate ging open en we mochten boarden. We werden met een bus naar ons vliegtuig gebracht en moesten met een trappetje omhoog in het vliegtuig stappen. Het vliegtuig vloog naar Shenzheng en we zouden vanaf daar reizen naar Hong Kong. Gelukkig duurde deze vlucht maar een uurtje. Dan konden we even een uurtje bij slapen. Na het opstijgen vlogen we boven de wolken uit, en het was een super mooi uitzicht. Alsof je uitkeek naar witte weiden met het zonnetje erop. Een uurtje in het vliegtuig is snel voorbij en de landing werd ingezet. Er was ons al verteld dat het in Hong Kong bedrukkend warm is, en dat hadden we snel genoeg door in de slurf toen we uitstapten uit het vliegtuig. Gelukkig hebben ze hier allemaal super goede airconditioning, waar je zelfs verkouden van wordt. We haalden onze bagage op en installeerden alles op onze schouders. Er waren veel verschillende manieren om naar Hong Kong te reizen, maar wij kozen voor de Chinese goedkope manier. Met een bus naar de metro, van de metro over de grens, en na de grens weer op een metro. We gingen de bus in, en moesten een tijdje rijden naar het metrostation. Helaas moesten we staan, de bus was propvol. Bij het metrostation gingen we in de rij staan maar zagen onze halte niet op de metromap. En tot overmaat van ramp hadden we geen kleingeld om in de ticketmachine te gooien. We vroegen het aan een paar personen, maar die konden ons niet helpen. We moesten weer uit de rij. Toen we ergens aan het overleggen waren, kwam er een vrouw naar ons toe die achter ons in de rij had gestaan. Ze vertelde waar we heen moesten en betaalden zelfs onze tickets! (16 yuan) Het was een erg lief gebaar en ze was erg behulpzaam. Veel Chinezen zijn erg behulpzaam voor ons, en daar zijn we dankbaar voor. We hadden vanaf het vliegveld een lange reis voor de boeg. We hebben over de hele reis van het vliegveld naar ons hotel in Hong Kong 5.5 uur gedaan met reizen, lange wachtrijen voor de ticketmachines en het overgaan van de grens. 5.5 uur een 13/16 kilo zware tas op je rug hebben is niet niks vooral omdat de metro's best vol zijn en we niet konden zitten. De laatste paar meters naar het hotel waren echt met kiezen op elkaar. In de metro hebben we wel weer genoten van kinderen die een gesprek probeerde aan te knopen en Chinezen die je reuze interessant vinden. In 1 metro stond een oude meneer toch hard te bellen, de hele cabine stond naar hem te kijken. Bij de grensovergang stond er een bordje dat we onze rugtassen weer op een securitycheckband moesten leggen, dus wij zuchten want dat betekent dus zware rugtas af en zware rugtas op. Toen we zagen dat de band eraan kwam, zuchtte mama wel erg hard want een Chinees liep langs en zei snel tegen ons in de stroom van Chinesen: I'ts not nessecary, you can walk on. (Het is niet nodig, je kan doorlopen) en verdween weer in de stroom van mensen. En hij had gelijk, we liepen gewoon door net als de helft andere Chinezen ook deden, en er was niks aan de hand. Daardoor hebben we heel wat zweet en energie bespaard. De grens van Hongkong was erg strict, en de rijen waren lang. Gelukkig was er een speciaal foreigner(buitenlander) rij die veel korter was, dus voor ons telde die lange rijen even niet. Toen waren we eindelijk klaar met de metro en liepen we naar boven uit de metro en we zagen onze eerste blikken van Hong Kong. Bedrukkend heet, veel lichten en hele hoge flats. Hong Kong is heel anders dan China. Er zijn veel meer multiculturele mensen in de stad, dus je word niet meer aangekeken. Er zijn veel Amerikaanse restaurants en veel westerse kleding. We zijn toen snel naar ons hotel gelopen en zoals ik al vertelde de laatste meters waren niet meer met plezier. Maar toen we bij ons hotel aankwamen werden we overgoten met luxe! Een welverdiend cadeau. We hebben hiervoor alleen in hostels overnacht dus dit is dan opeens plezierige luxe. Onze zware rugtassen werden van onze ruggen getild en naar onze kamer gebracht. De staff sprak engels en hielp ons meteen. We slapen op de 22ste verdieping in een tweepersoonskamer. We kwamen daar aan, en ze hadden levensgrote spiegels, zachte bedden en wc-papier op een houdertje! Wat wel een domper is, is dat we uitzicht hebben op een enorme begraafplaats. Maar wij zeuren absoluut niet. We hebben snel onze spullen uitgepakt en onze natte kleren uitgehangen. Mama is gaan douchen is in bed gedoken, ik ben ook in bed gedoken en heb Mamma Mia op de tv gekeken. Rond 4 uur werden we weer wakker en hadden we ons weer gefatsoeneerd. We wilden vanavond naar de lichtshow kijken die er iedere avond aan de andere kant van de haven te zien is. We hebben eerst lekker gegeten in een restaurant, en warm eten deed ons goed. We liepen naar de haven, maar niet over de drukke straten met veel dubbeldekker bussen, maar over paden die een verdieping hoger zijn aangelegd. Over deze paden door alle hoge flats heb je de drukke wegen onder je. Het is een perfecte oplossing om alle mensen met bagage te transporteren naar het centrum. Eenmaal aangekomen bij de haven, hebben we een half uurtje staan wachten met een prachtige lichtgevend panorama van Hong Kong voor je. Een zacht zomerbriesje in je gezicht en de verse geur van de zee. Na dat half uurtje begon de lichtshow. Toen ervaarde we weer iets minder leuks, twee fotograven die foto's van mensen maken en verkopen(wat daat echt big buisness is) gingen met elkaar op de vuist. Een oud omaatje viel om, en wij maakten dat we weg kwamen. Een verkoper was echt boos en ging vol in gevecht, de andere fotografen haalden hun uit elkaar. Als het om geld gaat, dan zijn ze hard voor elkaar. Na de lichtshow zijn we snel naar het hotel gelopen en zijn we in de lobby gaan zitten waar we nu nog steeds zitten. Hier hebben we namelijk internet voor de komende drie dagen! Morgenochtend gaan we naar The Vine Church en als het mooi weer is s'middags naar Victoria Peak, een berg op het eiland die een super mooi uitzicht geeft( wij blijven maar naar uitzichten gaan haha) Nu gaan we heerlijk slapen in onze zachte bedjes. Stay Tuned!

Afdalen vanuit Dazhai en een pikante terugreis.

Hallo allemaal! We hadden geen internet in ons hotel dus ik kon niks posten, ik had wel alvast het verhaal gemaakt zodat we het konden posten als we internet hadden. Dat is dus de volgende avond geworden. Ik post dit verhaal nu, en ga het verhaal van vandaag schrijven. Veel leesplezier!   Erg leuk jullie reacties weer :3 Dankjulliewel lieve mensen. We zaten in Dazhai in een hotel voor 1 nacht met uitzicht op de rijstvelden. We hadden geen wekker gezet zodat we lekker konden uitslapen. Mama was al eerder op en zat te rommelen met het raam, daardoor werd ik wakker. Ik werd wakker met een prachtig uitzicht over de rijstvelden. Na het opstaan en lekker gedoucht te hebben, wat praktisch onmogelijk was want de wc stond onder de douchkop, gingen we beneden op het terras zitten. We hebben daar twee Verkade kaakjes als ontbijt gegeten, want een Chinees ontbijt is veel vet en olie. Onze Nederlandse magen kunnen dat niet hebben s'ochtends. Er was een gastenboek van het hotel en daar hebben we wat in geschreven. Het hotel was erg fijn. Er zaten alleen maar westelingen in, dus even geen starende hard pratende Chinezen. Iedereen in het hotel, inclusief staff sprak engels. Toen we daar zaten kwam er ook even een werkpaard over het terras lopen. Daarna hebben we alles weer opgezadeld voor onze weg naar beneden. Ik had nog even gevraagd of de weg al was opgeruimd zodat we niet 30 minuten over het glibberige modderige paadje hoefden te lopen. Maar de receptioniste zei dat er zelfs meer op de weg was geschoven vannacht. Dus wij konden ons mentaal voorbereiden op de extra wandeling die we zouden krijgen. We zijn rustig naar beneden gelopen en hebben veel foto's gemaakt. Voor het geval jullie denken waarom we bijna geen foto's plaatsen, het duurt erg lang om ze te uploaden en ik wil s'avonds niet te laat naar bed gaan. Dus daarom. Bij het afdalen kwamen we een man tegen met een bamboestok met trossen rode druiven in twee bakken. Hij vroeg of we wat druiven wilden, en dat wilden we wel. We hebben toen 1 tros gekocht voor 8 yuan, hij wilde er 10 yuan voor maar we hebben het kunnen afdingen. Druiven in een plastic tas en hup we gaan verder. Onderweg hebben we ook in wat kraampjes gekeken. We wisten dat ze daar weven, en hun geweven spullen verkochten. Maar wij zagen meteen(tot spijt) dat 70% van het kraampje uit de stad kwam, dat was jammer. Toen we bijna beneden waren, kwamen we een westers stel tegen. Ze vroegen of wij uit Dazhai kwamen, en dat kwamen we wel. We hebben hun onze wandelkaart gegeven En duidelijk gemaakt dat ze absoluut niet te ver in het dorp moesten lopen, anders zouden ze net als ons langs het hotel lopen. Toen ze waren vertrokken maakte wij onze druiven schoon, en probeerden er eentje. Ik heb nog nooit zulke lekker druiven gegeten in mijn hele leven, en mama is het hiermee eens. Het ware dikke sappige pitloze mierzoete niet-geconserveerde verse druiven. We konden niet stoppen met eten. En dan baal je echt dat je het niet mee kan nemen naar Nederland. Want iedereen zou ze moeten proeven. Heer-lijk. Aangekomen in het dorp moesten we wachten op onze bus, en hebben we de hele tros in 1 keer opgegeten. Onze bus kwam aan we stapten in. Het was een grote touringsbus, we gingen helemaal voorin zitten zodat we alles goed konden zien. We wisten namelijk door wat voor smalle paadjes we heen moesten. Wat een busreis... De chaffeur bellend achter het stuur leidde de bus veilloos langs alle bomen die hij net niet raakte met zijn spiegel, of de grote rotsblokken die op de weg lagen, of de afgrond waar we op milimeters met het wiel vandaan zaten. Toen waren we aangekomen op de plek waar de weg het meest bedolven was, daar moesten we omheen lopen. Dat was voor ons alleen maar beter want we hoefde nu niet 30 minuten langs het moderige en glibberige paadje. We liepen er naar toe en moesten over een paar rotblokken klimmen naar een brug en aan de andere kant verder lopen. Toen wij over de rotsblokken klommen schoof er 30 meter verder vanuit de hoogte zand en Kiezelstenen naar beneden. Toen gaf de chaffeur die met de groep mee liep een schreeuw dat iedereen met voort over de rotsblokken naar de brug moest gaan. Zelfs de Chinezen vonden het gevaarlijk worden want ze liepen voor het eerst met een stevige pas door. We hadden na de wandeling met een paar Chinese vrouwen staan praten, en zij zeiden ook dat ze het gevaarlijk vonden. Er is gelukkig niks gebeurd en iedereen is nog heel. Na de brug moesten we nog een klein stukje tussen de rijstvelden lopen, wat erg mooi was. Aan het einde van de wandeling stonden alweer bussen klaar om ons verder te transporteren. Wij moesten met onze bus wat langer wachten op andere mensen en hebben net als de buschauffeur een dutje gedaan. Eindelijk vertrokken we om 16:28. Het was nog rond de twee uur rijden. Na het busritje kwamen we aan op het treinstation van Guilin. We zouden een taxi nemen naar ons hotel maar eerst even eten en boodschappen doen. We zijn de winkelstraat op gaan lopen, en hebben in een restaurant gegeten. Mama had Guilin Rice Noodles en ik had Beer Stewed Fish(Jaloers Gouda's?) Het eten was erg lekker, vooral de vis die in een schaal op tafel stond te pruttelen met tomaat, tofu, en teentjes knoflook. Na het heerlijke eten waren we weer wat opgeknapt na de busreis en het wandelen. We hadden op de heenweg al een kleedje zien liggen met mooie waaiers erop, dus daar liepen we nog even heen. Toen we erheen liepen kwamen er twee meisjes van 8 jaar naar ons toe lopen en zeiden: Ghallo. En wij antwoorden daarop: Ni Hao. En de meisjes waren helemaal onder de indruk en begonnen te gichelen. Dus zo voel je je als je beroemd bent. Wat ons opvalt is dat bijna iedere Chinees: GHallo tegen ons zegt, met de nadruk op: GH. En wij antwoorden altijd met: Ni Hao(hallo in het Chinees). En dat vinden ze dan helemaal geweldig. We kwamen aan bij het kleedje en we bekeken de waaiers. De verkoopster kwam naar ons toe en vertelde de prijs. Wij maakte duidelijk dat we 5 van dezelfde wilden voor een goedkoper prijsje, daar ging ze mee in en ze keek in haar grote tas of ze nog meer had. Dat had ze niet dus belde ze even naar een medeverkoopster dat die nog een paar moest komen brengen. Mama en ik hadden al twee waaiers in onze plastic tas gedaan en mama moest even geld uit haar money belt halen en liep dus even weg. Ik ging de andere waaiers bekijken om de tijd de dooden. De mede-verkoopster kwam eraan en de verkoopster liep naar haar toe en ze waren even aan het discuseren en in de tas aan het kijken van de mede-verkoopster of zij nog meer van dezelfde had. Mama kwam op dat moment naar mij toe lopen en gaf de twee waaiers uit de plastic zak aan mij, en de verkoopster liep naar ons toe. Wij telde de waaiers en wilde voor 6 waaiers 60 yuan betalen. Maar de vrouw wilde 90 hebben en begon een heel verhaal in het Chinees tegen mij en tikte op mijn rugzak die ik op mijn buik had hangen. Ik begreep haar niet en vroeg dus maar telkens om 60, want hoger gingen we niet. Door het harde geschreeuw van de vrouw kregen we steeds meer toeschouwers om ons heen die het allemaal aan het bekijken waren. Toen vertelde een Chinese man aan mij dat de verkoopster dacht dat we hadden gestolen! Ze dacht dat toen zij aan het praten was met de mede-verkoopster dat wij waaiers in onze tas hadden gedaan, en dacht dat wij 9 waaiers hadden. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat we niks anders hadden dan de 6 waaiers die ik in mijn hand had. Veel Chinees gepraat en veel toeschouwers om ons heen, en ik maar proberen te vertellen dat we niks hadden gestolen. De Chinese omstanders zeiden dat ze ons geloofden. Ik liet de verkoopster in mijn rugzak op mijn buik kijken en in de plastic zak, en ze werd wat rustiger. Natuurlijk hadden we niks gestolen. Uiteindelijk liepen de toeschouwers weer weg en hebben wij de waaiers gekocht voor 60 yuan. Toen hebben we ons uit de voeten gemaakt. We hielden een taxi aan die ons naar het hotel bracht en nu zitten we weer in ons hotel. Over 4 uur gaat de wekker alweer dus ik houd het kort. Morgen hebben we het vliegtuig om 8 uur naar Shenzhen dus we moeten erg vroeg op. Vanuit Shenzhen reizen we naar Hongkong. Stay Tuned!

Wandelen naar Dazhai en genieten van de rijstvelden.

Hallo allemaal! Zo leuk om jullie reacties te lezen. En opa omdat u het helemaal moet voorlezen maak ik speciaal voor u een extra lang en uitgebreid verhaal. Haha. Neehoor grapje, ik schrijf wat ik wil schrijven. Door de harde regen die er de laatste twee dagen was gevallen konden we misschien niet naar Dazhai door modderstromen en aardverschuivingen, die op de weg zouden zijn gevallen. De receptioniste van ons hotel had een paar mensen gebeld en ze gaf ons een nummer van een chaffeur die wel naar Dazhai reed. We moesten voor 8:30 bij het treinstation staan. Wij waren nog niet helemaal zeker of we dat gingen doen, want het plan was niet waterdicht. En straks staan we met al onze spullen in de bush bush met niemand die engels spreekt. Vanochtend werden we gewekt door het prachtige gezang van een man. Naast de rivier, waar wij met ons hotel aan zaten doen veel (oudere) mensen meditatie, excercise, zingen en Tai Chi waar ze de dag mee starten. De zingende man was al voor onze wekkers op en begon de dag met een liedje. De wekker stond om 7:00.... Het was een indrukwekkend gezang. Om 7 uur gingen we er toch maar uit en pakte onze spullen in. We hadden nog wat gedoe met onze airconditioning, die hadden we aangezet zodat onze kleren sneller droogde. Om kwart voor acht liepen we naar het treinstation die 15 minuutjes lopen was. Onderweg begon het nog een beetje te mieseren, maar dat stopte ook zo abrupt als dat het begon. Toen we naar het treinstation liepen vroegen erg veel mensen of we mee wilde met een tourbus, ze bleven maar aandringen. Maar als we onze ticket lieten zien hadden ze geen aandacht meer voor ons. We kwamen op het grote plein voor het treinstation waar veel bussen stonden. De receptioniste had ons een nummer van de bus meegegeven, dus ik ging op zoek naar het nummer van die bus. Maar alle bussen hadden alleen maar bordjes met Chineese tekens erop voor de ramen, en toen had ik ineens door dat ze het kentekennummer had gegeven. Daarmee hadden we het busje snel gevonden. We werden warm omhaald en mama stond even te kletsen met twee Chineze vrouwen die onder de indruk waren van mama's Chinees. De vrouwen wilde elkaar voor laten gaan om de bus uit te stappen en ze zeiden een bepaald woord en deden een bepaald gebaar. Mama herhaalde dit en ze vonden dat vreselijk grappig. Toen we naast elkaar zaten in de bus, bekeken we even ons kaartje van Dazhai. Toen vroeg een Chinese jongen die samen met zijn vriendin ging of hij ook even naar onze kaart mocht kijken. Hij sprak uitstekend engels. Zo raakte mama en ik met hem aan de praat en hebben we onderweg wat geklets over de Chinese cultuur enzv. We wisten dat hij en zijn vriendin ook naar Dazhai gingen dus we vetrouwden erop dat het goed ging komen. De chaffeur bracht ons tot zover hij ons kon brengen, want op een bepaalde plek van de weg lagen te veel grote stenen, dus niemand kan daar langs. Iedereen stapte daar uit en moesten we 30 minuten om de aardverschuiving wandelen. Een andere man nam ons mee om de weg te wijzen. Iedereen die naar Dazhai wil moet langs deze weg. Toen we daar uit het kleine busje stapte dromden er kleine oude vrouwtjes met rieten manden op hun rug om ons heen of zij hun backpack voor ons mochten dragen, voor geld natuurlijk. Het is gebruikelijk om je loeizware bagage aan hun af te geven zodat je zelf niks hoeft te dragen. Dat waren wij natuurlijk niet van plan, maar we zagen het genoeg bij andere Chinezen. Toen we op het terras bij ons hotel zaten te eten kwam er zelfs een draagstoel voorbij: een oude oma erin, 1 man voor en 2 mannen achter die het droegen. Echt ongelooflijk want het is nogal een stuk wandelen! Het pad tussen de rijstvelden langs de aardverschijving was een smal glibberig en modderig weggetje. Wij hadden ons voorbereid op de wandeling, dus goede schoenen aan, wandelstokken voor mama en water mee. Er was ook een meisje mee in onze bus die slippers aan had, en dus op haar blote voeten langs het weggetje naar boven moest. Onderweg zagen we dat ze veel passievrucht aan het verbouwen waren(naast de rijst natuurlijk). Na 30 minuten gelopen te hebben waren we bij het volgende dorpje. Daar stonden weer de kleine oude vrouwtjes in klederdracht die onze bagage wilde tillen voor ons, maar daar kwam niks van in. We hebben daar voor 1 yuan een verse passievrucht gekocht en het was heerlijk. We bleven dicht bij het Chinese stel die engels sprak, dan kwamen we wel terecht. Toen ging onze 'gids' op zoek naar de bus waar we verder mee mochten, maar die was er niet. Dus we werden onderverdeeld in auto's. Wij kregen er niet veel van mee, want ze stonden allemaal in het Chinees te blaffen. Gelukkig werd er ook aan ons gedacht en mochten wij ook in een auto stappen. Die auto bracht ons nog 15 kilometer door de bergen naar een ander dorpje, vanaf daar moesten wandelen. Deze chauffeur reed nog gekker dan Fransen in de bergen doen. Voor iedere S-bocht toeterde hij hard zodat als er iemand was, die zou stoppen. Ook reden we langs de grote stenen die op de weg waren gevallen, en dat was geen geintje. Enorme stenen waren naar beneden gegleden, je zag het bijna overal. Na ongeveer 30 minuten kwamen we aan in het dorp. Ook toen we daar weer uit stapte werden we aangesproken door kleine oude vrouwtjes. Maar wij zijn naturlijk bikkels en laten andere niet onze spullen dragen, in ieder geval geen vrouw die 3 keer ouder dan jezelf is.Vanaf dit dorp hadden we een map die ons de weg zou wijzen. Het was een mooie wandeling met een prachtig uitzicht over de rijstvelden. Vooral de stilte na het drukke Beijing was om te genieten, mooie natuur om ons heen. Onderweg kwamen we paarden tegen die bouwmatriaal heen en weer moest vervoeren. Grote bossen hout aan weerszijden van het paard. Dieren lopen los rond in deze dorpjes en je kan zien dat het zwaar werken is voor de mensen die hier wonen. Wat me ook nu op dit moment opvalt is dat ze erg smakken en slurpen hier. Dat is normaal... Het hotelbeheer zit namelijk aan een tafel achter mij te eten. Net werd er trouwens een kerstliedje gespeeld haha. Rudolf The Rednose Rendier. Op een gegeven moment kwamen we eindelijk aan in het dorp waar ons hotel staat: Dazhai. We moesten alleen nog ons hotel vinden, niet moeilijk toch? Wij lopen naar boven, en lopen en lopen en lopen langs veel hotels, maar de onze konden we niet vinden. Toen wees een eigenaresse van een hotel dat ons hotel boven de hare was, wij blij. Want wandelen met een backpack is echt afzien, respect naar Anneke die met Luukje(die zwaarder is dan mijn tas) een grote wandelig heeft gemaakt in de Alpen. Toen we bij dat hotel aankwamen riep onze engels sprekende vriend vanuit zijn raam naar beneden om ons te begroeten. Toen realiseerde we ons dat we in de bus hadden besproken dat hij in het hotel op de top zat en wij in het midden van het dorp... Te ver naar boven gelopen... Hij wilde ons helpen zoeken, maar wij vonden dat hij lekker moest gaan genieten met zijn vriendin. Mama en ik, "ervaren reizigers" vinden het wel. We zijn daarna lekker rustig naar beneden gaan lopen en hebben het aan iedereen gevraagd die we tegen kwamen om fouten te voorkomen. We zijn van plaats naar plaats gestuurd en hadden het gevonden! Het hotel zat in een klein zijstraatje die we totaal over het hoofd hadden gezien. We hebben meteen onze met modder besmeurde schoenen uit gedaan en hebben onze tassen afgedaan, meteen een verlichting voor je schouders. We zijn in de lobby gaan zitten en hadden ons ingecheckt. Op onze hotelkamer hebben we alle spullen uitgepakt en ik ben even gaan liggen, lekker uitrusten. Vanuit onze hotelkamer hebben we een adembenemend uitzicht.Toen hebben we op het terras gegeten: fried beef shred noodles en stewed patato's and pork. Het was echt heerlijk, na zo'n wandeling smaakt alles lekkerder en beter. En nu zitten we hier: in de gezellig lobby van het hotel, met een uitzicht over de rijstvelden, met kerstmuziek op de achtergrond. Morgen gaan we s'ochtend naar de echte top van de berg en gaan we s'middags terug naar Guilin waar we in een ander hotel overnachten. En dat terug gaan word wel lastig want afdalen op een smal glibberig paadje is moeilijker dan stijgen. Ik bedenk me maar gewoon dat als Chinesen vrouwen het in hun maxijurk en hakjes kunnen, dan kan ik het ook op mijn goede schoenen. Stay Tuned!

Vlucht naar Guilin en de Li Rivier.

Zo daar zit ik dan: net geskyped met mijn liefste Matthijs, mama is in de lobby aan het facebooken(we hebben hier soms contact met Facebook), en ik hoor het nachtleven van Guilin door het raam. Gisteravond hebben we al onze spullen ingepakt, zodat we vanochtend zo snel mogelijk naar het vliegveld konden. Je kent het wel, de angst om te laat voor het vlietuig te komen is groot. Gisteravond nadat we naar de muur waren geweest trok de lucht dicht, en toen we terug in ons hotel waren begon het hard te regenen. We hadden dus echt geluk gehad met het weer die we op de muur hadden, als het namelijk dicht trekt kan je niet meer zo ver zien. Wij gingen er vroeg uit, snel even gedoucht en toen onze kamer en het hotel achter ons gelaten. Met onze paraplutjes naar buiten, want s'ochtends regende het nog steeds, maar natuurlijk geen jas want dat is veel te heet. Weer met de metro naar de Airport Express Train. Omdat we lekker vroeg waren was het rustig in de metro en hoefde we niet te pushen met onze twee grote rugzakken. Aangekomen op Beijing Airport checkte we in en gingen we achter de douane. Daar hebben we lekker op een bankje onze druifjes gegeten die we gister bij een supermarkt hadden gekocht. Een uur van te voren dat je mocht boarden liepen we naar onze gate en zijn we daar gaan zitten. 5 minuten voor dat we mochten boarden kwam er opeens een bord te staan voor onze gate.... We hebben vertraging door technische problemen. Maar wij zagen het vliegtuig voor onze neus door het raam staan. We zagen het al, er moest een band verwisseld worden. Die arme mannetjes stonden in de volle wind en regen de band van het vliegtuig te verwisselen. Het was lunchtijd en we hadden al in het vliegtuig een maaltijd moeten krijgen, maar iedereen wachtte nog stees voor de gate. Toen kwamen alle stewardessen ons lunchboxjes en flesjes water geven, dat was erg goed geregeld. Wat wel heel grappig was is dat er super veel mensen aan het wachten waren voor de gate. En er kwamen twee mannen aan rennen die dachten te laat te zijn en zagen in hun haast niet al die mensen wachten, dus zij rennen naar de balie en willen zo snel mogelijk naar binnen. Toen zei de stewardes dat ze vertraging hadden, en toen begonnen de mannen toch te lachen. Ze hadden vast en zeker erg gehaast. Een uur na de daadwerkelijke vertrektijd mochten we boarden. Iedereen werd zo snel mogelijk naar binnen gebracht en we vetrokken snel. De vlucht duurde 2 uur en 45 minuten. De hele vlucht hebben we geslapen, net zoals de rest van het vliegtuig(Chinezen) doen en gegeten. We kregen iets van een Chineze Spaghettie wat erg smakelijk was. Nadat we waren geland hadden we weer onze bagage opgehaald en liepen we naar de arrival hal. Mama had afgesproken met het hotel waar we heen gingen dat zij een Taxi zouden regelen, dus wij komen aan in de hal en er stond een vrouwtje met een bordje met de naam: Adriana Goverina. Die moesten we hebben. Ze heeft ons met haar taxi naar ons hotel gebracht op een afspraak van geld. We reden recht door de stad heen dus we keken onze ogen uit. Guilin is heel anders dan Beijing. Veel minder toeristisch en het is chaotischer. Maar ook armoediger, bij de gebouwen en massaflats bladerd het verf eraf. Dan mogen wij toch maar dankbaar zijn dat we in zo'n vrij en rijk land wonen. Rond 6 uur kwamen we aan bij ons hotel en meldden we ons aan. Er zijn in dit hotel veel buitenlanders die op rondreis zijn. We hadden geen idee van tijd, en zagen in de kamer dat het al tien voor half 7 was. We willen niet graag s'avonds over straat dus we moesten een beetje vaart maken om nog buiten te willen kijken. Stadkaartje mee en hup naar de winkelstraat van Guilin. We zagen ergens een gezellig zijstraatje en zijn daar in gegaan. Die deed mij in ieder geval denken aan China. In dat straatje overal terassen en kraampjes met aparte dingen. In Beijing hadden we dat maar weinig gezien, het is toch wat gemoderniseerder. We zagen een bakkertje en hebben daar broodjes voor morgenochtend en voor dat moment gehaald. Ook hebben we water gekocht bij een oud vrouwtje die een kraampje buiten had met een kip als huisdier. Die kip zat gewoon in de hoek van de kraam te chille. We liepen ook langs veel kraampjes die levende vissen in een bak hadden staan, geen idee welke vis, maar ze hadden snorretje. Ook stonden er grote bakken sambal, het werd met een schop kleiner gestampt. (Misschien iets voor Jochem?) Toen wij over het marktje liepen waren al veel mensen hun kraampje aan het opruimen. En kwam een meisje voorbij die een soort bakfiets vooruittrok met het hele kraampje erop. Wat je normaal altijd op foto's ziet zagen wij in het echt. Na de winkelstraat zijn we naar de rivier(Li River) gelopen, langs de kant van de hele rivier staan oude bomen en veel gekleurde lichten. Het is echt een prachtige gezicht. Langs de kant staan mensen te dansen, bandjes te spelen of zelfs een orkest. Bij dat orkest hebben we even gestaan en geluisterd. Langs de kant was ook een Chinees gebouwtje met veel licht, ze noemde dat een paviljoen. Daar hebben we lekker in het zomerse briesje onze broodjes(en donut) opgegeten.Het was toen al donker, dus je zag alle lichten langs de kant erg goed. Door de rivier varen heel wat rondvaartboten met toeristen die allemaal foto's maken. Toen zijn we langs een romantisch paadje met veel lichten terug naar het hotel gelopen. Op dat moment miste ik mijn lieve Matthijs echt.(ik hou van je) Bij het teruglopen naar het hotel moesten we ook langs een donker straatje en toen vond mama het toch wel een beetje onveilig worden. Maar al snel genoeg waren we weer op de hoofdstraat. Terug in het hotel ging mama in de lobby op een van de computers zitten, daar kan je namelijk soms op facebook. En ik ging terug naar de kamer om te skypen. Morgen word een spannende dag want we gaan proberen naar Dazhai te komen. Stay Tuned!

The great wall of China

Hallo allemaal! Het is zo leuk om te zien dat zoveel mensen het lezen. Vandaag zijn we naar de grote Muur geweest. We wilden weer vroeg weg om de druktes in de metro en op de muur te vermijden. Alle spullen al klaar gezet, en hup om 7:08 vetrokken we uit het hotel. We hadden thuis al gelezen dat het lastig was om vanuit Beijing naar de muur te komen. Er waren verschillende manieren: met een taxi, touringbus of publieke bus. Wij hadden gepland om met de publieke bus te gaan. We gingen eerst met de metro naar een groot busstation waar bussen stonden die naar de muur gingen. Het reizen met de metro is erg praktisch, overal staan borden en het wordt goed aangegeven in de metro zelf, daarvoor een pluspuntje. Wat ons ook opviel is dat veel dingen waar veel mensen bij te pas komen word geregeld door Chinezen, zo word de grote mensenmassa onder controle gehouden en dit voorkomt paniek. Eenmaal aangekomen bij het busstation, checkte we het nummer van de bus die we moesten hebben. Op onze papieren stonden twee nummers: 191 en 877. En we zagen een rij staan voor de bus 191. De rij viel echt mee, dus wij blij. Toen stonden we in de rij, en er kwamen van achter twee Chineese dames kwebbelend in het Chinees die er langs wilde en er ook langs gingen. Ik niet wetend dat ze aan het voordringen waren, Maar toen werden ze tot halt geroepen door een westers koppel die breeduit op het pad gingen lopen. Laaiend dat die vrouwtjes waren, het zo grappig om te zien want ze moesten blijven staan. Mama vroeg het nog eens extra of we de goede bus hadden, en toen bleek dat we voor de verkeerde bus stonden te wachten. Er werd ons een ander nummer geadviseerd: 877. Dus wij lopen naar de bus, en toen moesten we van een mannetje omlopen. Wij lopen er omheen en toen stond er toch een rij! De rij ging drie blokken om en onderweg naar het einde van de rij, stond ook een rij.... Het was ongeveer een kilometer lang. We liepen naar het einde van de rij en onderweg werden we door 20 taxichaffeurs aangesproken of we met de taxi wilden, het was echt big buisness. Maar wij gingen natuurlijk met de publieke bus. Onderweg in de rij stonden ook kraampjes waar je Chineese vlaggetjes, petjes en water kon kopen. Dit was bewijs dat deze rij er elke dag staat. De rij bewoog snel dus we hoefde niet heel lang te wachten. Toen hebben we onderweg ons eerste gevecht mee gemaakt. Twee vrouwen grepen elkaar in de haren, en geen man die zich ermee bemoeide. Later zagen we dat ze elkaar kende en dat ze weer gezellig met elkaar op de foto gingen. Eenmaal in de bus was er ook een vrouw met een microfoon en een speaker, later gaat blijken dat ze alle mensen in de bus gaat installeren en informeren voor de ticketbalie, ze sprak alleen geen engels. In de bus vertelde ze wat dingen(geen idee wat) maar ik gok over de muur. Ik was een beetje moe omdat ik gisteravond een beetje laat naar bed ging om het blog af te maken. Dus ik heb toen lekker een uurtje geslapen. De reis naar Badaling(een opstapplaats om bij de muur te komen) was anderhalf tot twee uur rijden. Eenmaal daar aangekomen werden we de bus uit geloosd door dat vrouwtje en moesten we in een rij naar de ticketbalie lopen. Iedere bus die daar heen ging had zijn eigen rij, en elke rij had zijn eigen persoontje met een microfoon en speaker. Het was dus een georganiseerde choas die wij niet hadden verwacht. Het was erg facinerend om te zien, als een bus door de rij moest, werd er hard getoeterd en moest de rij opzij. Dan werd er door de speakers van het vrouwtje geroepen dat we opzij moesten. Nadat we opzij waren gegaan en de bus langs was gereden moest de rij weer terug in zijn vorm, en kregen de speaker mensen ook nog een onenigheidje. Dit onenigheidje werd natuurlijk ook hard getoetert door de speakers, en omstanders begonnen te lachen, waaronder wij. Het was voor ons nog niet helemaal duidelijk waar we eigenlijk tickets voor gingen kopen, en hoeveel het kostte. We probeerde het te vragen aan de jongen voor ons die helemaal alleen was, maar hij kon maar een klein beetje engels. Deze jongen noemen wij later 'de schaduw' en jullie horen nog waarom. Toen wilde een man met mij op de foto en vroegen ze aan iemand die achter hun stond, een Chinees die engels sprak, of zij het aan mij wilde vragen. Dus ze vroeg het aan me, maar toen hebben we eerst gevraagd om duidelijkheid over wat we nou eigenlijk gingen kopen. Het waren tickets voor een car slide en toegang tot de muur. En toen gingen we met hem op de foto. We hadden onze tickets en liepen met de grote menigte mee naar boven, Want we hebben nu wel geleerd dat we de massa Chinezen moeten volgen, en dat het dan altijd wel goed komt. We moesten eerst door een berenpark heen, en er waren daadwerkelijk 9 beren in dat park. Je kon stukjes watermeloen gooien voor 60 cent en de beren vingen dat dan met hun bek. Na een stukje door het park met veel kraampjes omhoog te hebben gelopen zagen we een bord voor de car slide. We hadden dit al eerder op youtube gezien, en het zijn dus stoeljes om mee te rodelen die via een rails in een treintje omhoog gaan, en ook weer omlaag glijden als je weer naar beneden wilt. Wij liepen die afslag in en de jongen die voor ons stond in de rij voor de tickets die amper engels sprak, hield ons in de gaten of we de goede afslag hadden en ging ook snel de afslag in. De rest van onze wandeling op de muur verscheen hij telkens weer, en hield hij ons voor goede doeleinden in de gaten. Hij geloofde niet dat wij als toeristen het in ons eentje konden doen. Later vroeg hij ook of we een foto van hem wilde maken met de mooie achtergrond omdat hij natuurlijk alleen was. Toen we een beetje afgedwaalt waren en even gingen zitten, zagen we hem ineens snel langs ons lopen en zoekend kijken. Wij zaten toevallig op papieren te kijken hoe de structuur van de muur in elkaar zat. Toen hij zich omdraaide en ons weer zag, had hij een brede glimlach en kwam naar ons toe om te wijzen waar we heen moesten, omdat we op het kaartje zaten te kijken. Het was een erg lief gebaar, we wilde later met hem op de foto omdat hij zo aardig was maar we hebben hem niet meer gezien. Daarom heeft hij de naam Schaduw gekregen, want hij liep iedere keer als een schaduw onopvallend om ons heen. Ik had wel een beetje last van mensen die foto's van je maken. Dan kijk je om en dan is er een lens vol op je gericht, het maakt je een beetje ongemakkelijk. Dus op een gegeven moment besloot ik, dat als ik het zag dat ik een hand voor me ogen hield, of weg liep. Er was zelfs iemand die me bleef achtervolgen, toen ging ik maar voor de lol poseren. Het blijft wennen, maar er zit niks anders op. Ik weet wel zeker dat als ik Chinezen op vakantie zie in Nederland, dat ik met ze allemaal op de foto ga. Eenmaal met het treintje omhoog gegaan kwamen we op de muur. Toen zijn we samen helemaal naar het hoogste punt gelopen, het was een drukte van jewelste. Het uitzicht was echt ongeloofelijk mooi. Check de fotoserie van vandaag voor de foto's. Op sommige stukken van de muur was het erg steil en glad. We hadden erg geluk dat het mooi weer was met een strak blauwe lucht, hierdoor konden we ver kijken. Op sommige plekken waar het versmalde op de muur stonden we in de rij. Op de muur in de rij staan is echt apart, maar wel een ervaring meer. Op het hoogste punt was het echt heel druk, En het grappige is dat ze allemaal een foto maakte met de toren achter hun(een stuk steen dus) en niet het prachtige uitzicht. Dus wij hadden maar het goede voorbeeld gegeven, tot zover het lukte. Chinezen gaan met de hele familie op stap, dus de demente oma gaat aan een lijntje mee. Mama mocht los. Daarna zijn we door gelopen naar een rustiger stuk en hebben we daar genietend van het uitzicht dumplings die we die ochtend hadden gekocht gegeten. Na het eten zijn we terug gelopen naar de slide cars waar we met een treintje omlaag gleden. Er was een pad naast de muur, en daarop zijn we teruggelopen, anders kwam je niet meer door de stroom Chinesen heen die opwaards gingen. We gingen met het treintje weer naar beneden, en liepen weer door het berenpark. Terug bij het busstation stond er weer een lange rij. Deze rij ging ook snel. De buschaffeurs probeerden de bussen helemaal vol te krijgen, dat sommige mensen voor anderhalf uur moesten staan is het gangpad. Gelukkig hebben wij daar goed op gelet en konden wij als een van de eerste een goed plekje in de bus bemachtigen. Toen we terug op het busstation waren hebben we de metro terug naar het hotel gepakt. We zijn 1 halte verder uitgestapt om op de winkelstraat te komen waar ik het gister over heb gehad. Die zijn we opnieuw afgelopen om een supermarktje te zoeken en in een restaurant te eten. We hebben heerlijk gegeten in een restaurant en zijn naar een supermarkt geweest om water en fruit te kopen. We zijn ook even in een zijde-winkel geweest, ze hadden prachtige doeken en jurken. We zijn nog niet ziek geworden van het eten, en dat is erg fijn. We vermijden alles dat in de boekjes werd beschreven als onveilig, bijvoorbeeld ijsblokjes, sla en ei. Toen we terug naar ons hotel liepen waren weer dezelfde mevrouwtjes bezig met dansen op de hoek van de straat. (En ja Matthijs hier ga ik een stokje voor steken) Ook zagen we een gezin op de scooter. Ja echt! Een gezin op de scooter. De man reed, er stond een zoontjes tussen zijn benen, zijn vrouw zat achter hem met nog een zoontje op zijn schoot. En natuurlijk allemaal zonder helm. Als dat maar goed gaat. Morgen gaan we met een binnelandse vlucht om 11:55 s'ochtends van Beijing naar Guilin. Daar worden we met een taxi die we al van te voren hebben benaderd naar ons hotel gebracht. De rest van de dag gaan we rond kijken in Guilin. Stay Tuned!

The Forbidden City, Tianamen Square and shopping at Wangfujing.

Hallo allemaal! Dankjulliewel voor de reacties, het is leuk om feedback te krijgen. Foto's op deze blog zetten gaat moeilijker dan gedacht dus dat gaat wat langer duren, maar we doen er alles aan. Vanochtend zijn we om 7 uur opgestaan, we wilden vroeg naar The Forbidden City omdat het daar erg druk word. Om 8 uur vetrokken uit het hotel, die op een kippeneindje van zo ongeveer alles ligt en waardoor we alles kunnen lopen. We zagen gister dat veel Chinezen bij bezienswaardigheden tasjes met eten van de eettentjes van de straat mee hadden. Dus wij waren van plan om dat vandaag te doen. Dus eerst bij een "bakkerij" eten gekocht. Twee soorten brood en vier dumpings met kip. We wisten en zagen dat het eten vol vet en olie zat, dus we ontbeten wel eerst even met een kaakje van Verkade om onze magen op te starten. Na het inslaan van eten liepen we naar The Forbidden City, weer door een securitycheck en veel politie op straat (Het is normaal geworden). Waar we wel nog steeds aan moeten wennen is het feit dat bijna iedere Chinees zijn hoofd omdraait voor je, en je word aangestaard. Zelfs word er schaamteloos een foto van je gemaakt, als je het niet door heb en als je het door hebt. Maar dat moeten we maar accepteren, en het is bijzonder om mee te maken. Misschien gaan we die aandacht wel missen terug in Nederland! Toen we door de securitycheck waren konden we eerst de stad nog niet zien, de oorzaak daarvan was omdat er teveel paraplu's voor zaten. Veel paraplu"s worden gebruikt als bechermer voor de zon. En omdat de meeste Chinesen wat kleiner zijn dan ik, ben ik al een paar keer meegesleurd aan me haren door een paraplu. Nu overdrijf ik een beetje, maar vooral de meiden blijven kosten wat het kost wit. Hoort bij een eeuwenouden cultuur, dat nu als schoonheidselement word gezien. Mama en ik waren aan het lopen en toen zagen we een taxi op de weg met paraplu's voor het raam. Het zag er zo komisch uit. We hebben er een foto van, dus geen zorgen. Aangekomen bij The Forbidden City ging ik kaartjes kopen, als een student mag je flink wat goedkoper. Samen met het boekje van Beijing, waar een kaart en veel beschrijvingen in stonden gingen we op pad. We hebben de troon, slaapvertrekken, en ceremoniale vetrekken van de keizer gezien. Het was echt immens groot, maar als je je realiseerd dat er 10.000 mensen in woonden dan is het niet zo gek. Het was gaaf om te zien dat sommige matrialen al 600 jaar oud zijn. En de daken van de hallen waren adembenemend geschilderd. De tuin van de keizer was ook mooi om te zien, en we hebben veel foto"s gemaakt. Voor een korte pauze zijn we op een bankje in de schaduw gaan zitten en hebben onder rustgevende Chinese muziek onze dumplings gegeten. Genieten dus. Maar soms werd onze rust verstoord bij het horen van een Chinees die luidruchtig zijn speeksel(en weet ik veel wat nog meer) oprogeld en het uitspuugt. Ik zag het zelfs een werknemer van de supermarkt binnen doen! Maar hier wen je aan en kijk je er niet meer voor om. Het is gewoon deel van de cultuur. Na bijna alles gezien te hebben in The Forbidden City liepen we door de exit eruit en staken we over de weg om naar de kolenheuvel (Jingshan Gongyuan) te gaan.  Bij het oversteken van een weg, waarbij je groen hebt moet je nog steeds erg goed opletten. De auto"s kennen namelijk geen rood. Rood beschouwen zij als een beetje orangje, en dus rijden ze door. Ik durf misschien nog wel te zeggen dat sommige autobestuurders meer hun toeter dan hun remmen gebruiken. Bij het bouwen van The Forbidden City moesten de millioen Chinezen ergens hun afval kwijt, een adviseur heeft de keizer aangeraden om alles te dumpen aan de noordkant van de stad. En dat is de kolenheuvel geworden. Bovenop de heuvel stond een tempel met aan adembenemend uitzicht over de verboden stad en het centrum van Beijing. Daar hebben we de rest van onze broden uit de bakkerij opgegeten. Nadat we naar beneden hadden gelopen en een stuk hadden gewandeld door het park wilden er ergens op het gras gaan uitrusten en even liggen. Het was namelijk middaguur en we hadden al veel gelopen, en dan doe je wat de meeste Chinezen doen: een dutje doen. Zij doen dutjes op de meeste gewaagde plekken, en iedere keer verbaas ik me erover hoe ze in slaap zijn gevallen. Meestal slapen ze zittend met 1 van hun benen ook op het muurtje waarop ze zitten. We gingen op zoek naar een stukje gras. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het grappige is dat de Chinezen op alle plekken slapen behalve op het gras. Het gras in de parken zijn mooi groen, maar dan mag je er ook niet op gaan staan, zitten of liggen. Gelukkig konden wij een afgelegen plekje van gras vinden waar we gingen liggen. Toen mama aan het indoezelen was, ging ik rustig het Beijing boekje nog eens doorlezen en plannen wat we hierna gingen doen. Na een heerlijk dutje hadden we onze map bekeken, en wilden we eerst naar de Tianamen square en daarna naar de grootste winkelstraat in Beijing. Op de weg naar Tianamen square gingen we langs ons hotel om weer water in te slaan en even op te knappen. We hadden maar liefst 10 flesjes water ingeslagen voor de rest van de dagen. Het is erg belangrijk om goed te blijven drinken met dit weer. We hebben trouwens niet heel erg last van de grijze mist vol CO2 die boven de stad hangt. Op weg naar de Tianamen square moesten we weer door een security check. Aangekomen op het plein realiseer je je pas hoe groot het plein wel niet is. We liepen even naar de schaduw om de beschrijvingen te bekijken van het plein. Ik had een veel filmpjes gezien dat Chinezen iedere keer met je op de foto willen. En dat viel me toen nog mee, want niemand had het nog gevraagd. Maar toen.... "Excuse me' in gebroken engels. 'Can we take a picture' Het was een man die op de foto wilde, dus hup mama en ik op de foto met hem. En toen waren we nog niet klaar of de volgende vroeg of die op de foto mocht met ons. Hele gezinnen gingen met ons op de foto, zo grappig. Dan heb je even een beroemdheids momentje. En wij denken alleen maar, wat moet je met een foto met een vreemdeling erop. Toen zijn we snel doorgelopen om weer lekker alleen te zijn, en hebben de rest van het plein gezien. Na het plein zijn we met een klein omweggetje(Om lekker te wandelen en meer van de stad te zien) naar Wangfujing(de grote winkelstraat) gelopen. Bij de grote winkelstraat lekker rond gekeken en op een bankje gaan zitten. Toen we zo even liepen viel mama's oog op een zijstraatje vol rode lampionnen en eettentjes. Echt een soort van Chinatown in China. Daar zijn we heen gelopen, en het bleek erg groot te zijn! Het eerste wat we tegen kwamen was levende schorpioen op een stokje die ze frituren voor je. Dat was iets wat ik had gezien op filmpjes en vastbesloten was om te proeven. Dus wij een stokje gekocht met 3 gefrituurde schorpioenen, We hebben er een filmpje van gemaakt. En we hebben ze geproefd. Het was niet erg bijzonder, een gefrituurd stukje 'iets' met veel peper en zout. Maar het was wel leuk om te proberen. In de Chinatown waren veel eettentjes en winkels, we hebben daar van alles gezien. Er waren hele inktvissen op een stokje die je kon eten, vogeltjes, gefrituurd ijs, zeesterren, grote botten met vlees etc. Op een gegeven moment waren we in een hal met alleen maar eettentjes en picknicktafels. Daar hebben we voor het eerst goed afgedongen. Wij vroegen hoeveel het eten kostte dat wij wilden en hij zei tegen ons het dubbele dan dat er op de kaart stond, en gelukkig hadden wij het door en zeiden we dat stevig en kregen we de prijs van de menukaart. Gewoon omdat je westers bent en niet alle tekens kunt lezen, vragen zij een veel hogere prijs. We hebben daar heerlijk noodles zitten eten, wat soms wel even lastig was in verband met stokjes. We zijn ook in veel kleding- en souvenierwinkeltjes geweest. Er waren erg veel leuke dingen te zien en te kopen, en de prijsverschillen (omdat ze in veel kraampjes dezelfde dingen hebben) waren interessant om te zien. Ik zag daar een leuke Chineese 'badjas' hangen en vroeg de prijs aan de mevrouw. Die vroegt 128 yuan, Dat is ongeveer 12,80 euro. En toen heb ik de prijs kunnen laten zakken tot 65 yuan en dat is ongeveer 6,50 euro. Toen heb ik de badjas gekocht, ik ben er erg blij mee. Ze ging er gelukkig makkelijk in mee, omdat ze weet dat ik het anders ergens anders koop. In veel kledingwinkels zagen we een soort doorschijnende nylonjasjes. Veel meiden op straat hadden dit soort jasjes aan, het leek echt een nieuwe trend. Wij zijn er nog steeds niet achter waarom ze allemaal die jasjes aan trekken, maar ik in mijn eenvoudige mouwloze jurk had ik het bloedjeheet. Mama en ik kunnen ons echt niet voorstellen dat je zo'n jas op een hete dag aandoet. Ik denk dat het is om hun armen ook wit te houden, maar je toch hun zomerse kleren eronder ziet. Maar ik heb sommige meiden met hun armen opgerold zien lopen, dus dat ontkracht het wel weer een beetje. Toen we in een souveniershop stonden, kwam er een meisje naast ons staan. Ze had eerst niet door dat we westers waren, en ze bekeek ook de spulletjes. Toen liep ik weg, en zag ze ons opeens. Daarna kwam ze weer naast me staan en keek me met grote ogen aan. Dus ik zei: Ni Hao (Hallo in het Chinees). En toen zei ze dat terug en zei ook:"Nice to meet you" en rende snel weg. Ik vond het erg lief, en ging weer bij mama staan. Toen werd er opeens op onze schouder getikt, het was de grote broer van het meisje en ze wilden een selfie met ons maken. Het was zo grappig en schattig. We hebben daar in de winkel selfies staan maken met een broer en zus. Na het bezoek aan Chinatown liepen we terug naar ons hotel. Onderweg op een hoek van de straat stond een boombox met keiharde Chinese muziek en er stonden een paar oudjes mooie pasjes te dansen. Dat vond ik erg facinerend om te zien, want dat gebeurd alleen in Nederland met Nederland Beweegt iedere ochtend en is het niet eens op straat. We gaan daar verandering in brengen, China gaat ons voor. Terug in het hotel zijn we even gaan zitten, want we hebben echt veel kilometers gemaakt vandaag. We hebben onze spulletjes gepakt voor morgen, want morgen gaan we naar De Muur! Naar de muur gaan vanuit Beijing kan erg lastig zijn dus we zijn vroeg op. En morgen weer met de metro.... Dus Stay Tuned! En bedankt alvast voor het lezen.